Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow @Nakos_Ioannis
Λίγα εικοσιτετράωρα μετά το πέρας των Αμερικανικών εκλογών και ο πλανήτης προσπαθεί να καταλάβει και αντιληφθεί τον αντίκτυπο της εκλογικής αναμέτρησης που έλαβε χώρα στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Το αποτέλεσμα και όπως αυτό τελικά διαμορφώθηκε δίνει την δυνατότητα για πολλές αναλύσεις και φυσικά πολλά ενδεχόμενα που στο μέλλον θα απασχολήσουν την κοινή γνώμη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Η εκλογική αναμέτρηση
Θρίλερ για μη καρδιακούς ήταν οι εκλογές, καθώς μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες το αποτέλεσμα και ο νικητής δεν ήταν γνωστό καθώς επικρατούσε εναλλαγή μεταξύ των δύο υποψηφίων με τις όποιες προβλέψεις να τίθενται τελικά λανθασμένες. Σε μία αναμέτρηση όπου κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ίσως η πιο αγωνιώδης και σημαντική της τελευταίας εικοσαετίας ο Ντόναλντ Τράμπ κατόρθωσε να βγει νικητής και να υπερισχύσει στις πολιτείες-κλειδί που είχε επικεντρωθεί τις τελευταίες ημέρες. Μέσα στο όλο κλίμα της γενικότερης αναταραχής που επικρατούσε κατά την διάρκεια των εκλογών δεν θα μπορούσαν να μην λείψουν και τα φαινόμενα κακής λειτουργίας αρκετών εκλογικών κέντρων, παράτασης της διαδικασίας και μετά του κανονικού χρονικού ορίου και τέλος μάχη σώμα με σώμα σε αρκετές πολιτείες μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας.
Ο ρόλος των δημοσκοπήσεων
Για ακόμη μία φορά αποδείχθηκε πως οι δημοσκοπήσεις, όπως και στις Ελληνικές εκλογές αλλά και στο Βrexit, έπεσαν έξω κατά πολύ μεγάλο βαθμό, μη μπορώντας για ακόμη μία φορά να προβλέψουν ή έστω να πλησιάσουν τις προθέσεις του εκλογικού σώματος. Η πραγματικότητα μας φανέρωσε πως σε περιόδους έντονων οικονομικών, κοινωνικών αλλά και πάσης άλλων φύσεως συμφερόντων, δυστυχώς τα φαινόμενα εξαπάτησης του εκλογικού σώματος ξεκινούν με τον Δούρειο Ίππο των δημοσκοπήσεων.
Στην Αμερική ήταν πασιφανές από την πρώτη ημέρα που ανακοινώθηκε η “αντισυστημική υποψηφιότητα” του Τράμπ πως θα έχουμε ένα ολόκληρο σύστημα εναντίον ενός και μόνο ανθρώπου, έστω και αν αυτός κινούνταν (για το μέλλον θα δείξει) σε πλαίσια πρωτόγνωρα και τολμώ να πω ιδιαίτερα επικίνδυνα. Δεν μπόρεσαν δηλαδή να κρατήσουν μια σοβαρή απόσταση, ακόμη και αν θέλετε μία αμερόληπτη στάση σε ρεαλιστικό επίπεδο και αυτό ήταν που κατά την προσωπική μου άποψη αποτέλεσε και ένας από τους παράγοντες υπερίσχυσης του “Φαινομένου Τράμπ”.
Το τελικό χτύπημα
Πολλές αναλύσεις γίνονται για την εκλογική ομάδα που χάρισε εν τέλει την πολυπόθητη νίκη στον Ντόναλντ Τραμπ με αρκετούς να στρέφονται προς την εξωτερική του πολιτική και την υπεράσπιση του Έθνους-Κράτους υπό το πρίσμα του Κλασικού Ρεαλισμού και όσα εκείνος υπαγορεύει προς τα Κράτη να πράξουν. Όμως εγώ θα διαφωνήσω εν μέρει και θα συμπλήρωνα πως το “τελικό χτύπημα” προς την Χίλαρι Κλίντον και όσα εκείνη το όνομα αλλά και οι πράξεις της συμβόλιζαν το έδωσε και σε μεγάλο βαθμό η “white middle working class”.
Η μεσαία αστική λευκή τάξη ήταν εκείνη που για εμένα τοποθέτησε τον Τραμπ σε ισχυρότερη θέση έναντι της αντιπάλου του Χίλαρι Κλίντον, και αυτό διότι ουδείς από το στρατόπεδο των Δημοκρατικών δεν μπόρεσε να απευθυνθεί σε αυτήν με απλότητα αλλά και κυρίως με απτά και πειστικά επιχειρήματα πως η ψήφος της μετράει και έχει ουσιαστικό αντίκτυπο για την μελλοντική τους οικονομική και κοινωνική επιβίωση. Υπό αυτό το πρίσμα, τα προάστια και οι μη βιομηχανικές περιοχές έβλεπαν στα πρόσωπα των αστέρων αλλά και των απανταχού οικονομικά αστέρων που υποστήριζαν την Χίλαρι, ένα μέλλον που δεν είναι δικό τους, ένα μέλλον όπου ο ομιλών και ο εκάστοτε Lebron James δεν μπορεί να μπει στην δική τους θέση με τους unpaid bills και την τεράστια ανεργία να καλπάζει μέρα με την μέρα. Το φυσικό επακόλουθο ήταν να υπάρξει η λεγόμενη “μυστική ψήφος”.
Μυστική ψήφος
Σε συνέχεια του συλλογισμού που ανέλυσα πιο πάνω θεωρώ λογική αλλά και τελεολογικό επακόλουθο των εκλογών την ύπαρξη όπως μας φανέρωσε και το αποτέλεσμα των εκλογών, της λεγόμενης “Μυστικής Ψήφου”. Μιας ψήφου που από την αρχή ήταν κρυφή και η οποία με συνέπεια παρέμεινε στην αφάνεια για τους λόγους που μέχρι στιγμής το μάνατζμεντ δεν βρίσκεται σε επαρκή θέση για να αιτιολογήσει. Θα χρειαστεί να αποτελέσουν τέτοια φαινόμενα αντικείμενα εξονυχιστικής μελέτης στο μέλλον, προκειμένου να αποφύγουν μιας λανθασμένης προσέγγισης και μιας επιδερμικής ανάγνωσης των αποτελεσμάτων τους την επόμενη φορά που θα κληθούν να τοποθετηθούν σε δημόσιο κάδρο. Είναι αναγκαίο λοιπόν να αναλυθούν οι λόγοι, οι εκφάνσεις αλλά και οι αφορμές που εκκολάπτουν τέτοια φαινόμενα και να γίνει μια συνολική προσπάθεια στο να αποτελέσουν “δημιουργικό παρελθόν” για το μέλλον των δημοσκοπήσεων, του μάνατζμεντ αλλά και φυσικά της τέχνης της πολιτικής.
Το φαινόμενο Τραμπ
Λίγο πριν κλείσω το σημερινό μου άρθρο, θα ήθελα να επικεντρωθώ λίγο στον επόμενο Πλανητάρχη σε προσωπικό επίπεδο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος με μαθηματική ακρίβεια και ποσοστό επιτυχίας 100% όπως αποδείχθηκε, προετοίμαζε ή προετοιμαζόταν για την ανάληψη της σημερινής του θέσης εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν είναι κρυφό, ούτε ακόμη και για τον πιο δύσπιστο, πως όταν χάνεις την περιουσία σου ή έστω μεγάλο κομμάτι αυτής από ένα κράτος που τυχαίνει να είναι ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα του πλανήτη, πρέπει λογικά να πεισμώνεις και να θέλεις να αντιστρέψεις την κατάσταση, τόσο για εσένα όσο και για το ίδιο το Κράτος σου.
Αυτό νομίζω είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του ο Τραμπ, όταν έθετε υποψηφιότητα για Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, μια ελπίδα δηλαδή να μετουσιώσει την οικονομική επιτυχία, και ευμάρεια της δικής του επιχείρησης σε επιτυχία και αναγέννηση και της Αμερικής συνολικότερα. Φαινόμενο επίσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και για το γεγονός πως παρ’ όλες τις αναποδιές και τις απομακρύνσεις στενών του συνεργατών κατά την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, εκείνος έδειχνε να το απολαμβάνει και να βγαίνει μέρα με την μέρα πιο δυνατός από την όλη ιστορία δίχως να τον ενδιαφέρει τίποτα και κανένας και αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος, ακόμη και αν χρειαστεί να κάνει μόνος του περιοδεία (ατάκα από το επιτελείο του).
Για να μην σας κουράζω άλλο, θα ήθελα να κλείσω με μια νουθεσία υπομονής αλλά και δημιουργικής σκεπτικότητας για το μέλλον και τις πραγματικές προθέσεις του Τραμπ, κυρίως για αυτές που αφορούν και την Ελλάδα, καθώς βλέπω μια συνολική ανησυχία και έναν δημόσιο διάλογο για το τι μέλει γενέσθαι σχετικά με το “ελληνικό πείραμα”. Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε εάν τα λεγόμενα του Τραμπ και τα όσα εκείνος πρέσβευε πριν την εκλογική του νίκη είναι σε θέση να καταστούν ρεαλιστικά εφικτά και την παρούσα στιγμή.
Αυτό προϋποθέτει από την δική μας πλευρά, μια εγρήγορση και σαφώς μία επιδίωξη καλυτέρευσης των σχέσεων με την Αμερική, γιατί, ο Τραμπ είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς και όχι υπέρ των ελεύθερων συνδικαλιστών που λυμαίνονται τις αγορές. Ξέρουμε εμείς από αυτά…
