Γράφει ο Χάρης Κυριακίδης
Τόσο πριν, όσο και μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξη για πρώτη φορά ενός αριστερού και δη Άθεου σαραντάρη στο πηδάλιο της χώρας, διαπιστώνουμε μια ιδεολογικοσυναισθηματική προσέγγιση του φαινομένου. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι εκ των αντιπάλων, οι οποίοι με τις πρώτες εξαγγελίες του νέου Πρωθυπουργού της Ελλάδας και την σύνθεση του Υπουργικού του συμβουλίου, έβαλαν νερό στο κρασί τους.
Δεν θα κουράσουμε τον αναγνώστη με επανάληψη των ήδη γνωστών τοπικών και διεθνών αντιδράσεων. Προσωπικά, αν και δεν ανήκα ποτέ σε χώρους πολωτικούς, Δεξιάς – Αριστεράς, παρακολουθούσα με ανησυχία τις νεωτερίστηκες, νεοταξιακές, προσεγγίσεις και τοποθετήσεις στα θέματα του οργανωμένου εποικισμού της Ευρώπης κυρίως με Ισλαμικά φύλα χωρίς βέβαια να διακρίνομαι για οποιαδήποτε ρατσιστική προσέγγιση του θέματος των λαθρομεταναστών οι οποίοι είναι και αυτοί θύματα, του στόχου της κατάργησης των Εθνικών κρατών για να περάσει το «όραμα» της Παγκοσμιοποίησης. Μιας Παγκοσμιοποίησης πολύ πιο κτηνώδους Και απάνθρωπης από την Σταλινιστική, Διεθνιστική κομμουνιστική θεωρία.
Το φαινόμενο πιστεύω της ραγδαίας ανέλιξης Τσίπρα, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί και σαν κοινωνικοψυχολογικό φαινόμενο. Πάνω από όλα θα πρέπει να επισημάνουμε όχι μόνο πολυσυλλεκτική μορφή των εσωτερικών, βασικά, αριστερών τάσεων, αλλά και την πολυσυλλεκτικότητα των ψήφων που εξασφάλισε η οποία ξεπέρασε τα όρια της κεντροαριστεράς, πέρασε από την δεξιά και κατέληξε στη καλούμενη ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής! Σε επίπεδο απλών ψηφοφόρων αυτή η βάση ανάλυσης αναδεικνύει τους παράγοντες της απογοήτευσης, αλλά και της τιμωρίας άλλων, όσων μετακινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε επίπεδο απολίτικων ψηφοφόρων έχουμε δύο άλλες κατηγορίες. Αυτούς που ακολουθούν τον παρουσιαζόμενο νικητή από τις δημοσκοπήσεις και αυτούς που ρίχνουν αρνητική ψήφο. Ψήφο απόρριψης των απερχομένων. Χωρίς να υποτιμούμε βέβαια και την εκ προοιμίου έφεση για αλλαγή χωρίς κομματικές παρωπίδες.
Τα βαθειά σημάδια , βέβαια, του φανατισμού, της πόλωσης και της μισαλλοδοξίας, τα οποία ταλανίζουν την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο, για δεκαετίες παραμένουν στα μυαλά μιας σημαντικής μερίδας του λαού και των ψηφοφόρων. Ακόμα και μετά τις πρώτες, ορθές αντικειμενικά εξαγγελίες του νέου Έλληνα Πρωθυπουργού, τις πρώτες σωστές αντιδράσεις προς τους δήθεν συμμάχους και εταίρους μας, διαπιστώνουμε ότι κάποιοι εξακολουθούν να τον αντιμετωπίζουν με προκατάληψη και μισαλλοδοξία. Ούτε η προτίμηση του στον Καμένο και τους ΑΝΕΛ, αντί στο Ποτάμι του Εθνομιδενιστή οργάνου των ΜΜΕ της Παγκοσμιοποίησης τους επέτρεψε να σταθούν έστω για να σκεφτούν «που το πάει ο κ. Τσίπρας». Από την άλλη και σαν αντίβαρο στον φανατισμό προβάλλει το γεγονός ότι ο εξευτελισμός της Εθνικής αξιοπρέπειας και περηφάνιας από το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου και νωρίτερα Σημίτη – Παπανδρέου, αντικαταστάθηκε από ένα «ενωτικό» μήνυμα ελπίδας ανάδειξης της Ελλάδας σε μια θέση και ένα ρόλο που της αξίζει.
Η αντοχή του κ. Τσίπρα στις ορθές του αντιστάσεις για τις οποίες έχει την συναίνεση και συμπαράσταση της πλειοψηφίας του λαού, περνά όχι μόνο μέσα από τους σκοπέλους και πιέσεις που θα έχει να αντιμετωπίσει από τους εκ Δυσμών σφαγείς μας δήθεν συμμάχους, αλλά και από τον σκόπελο της υπόσκαψης και υπονόμευσης, τόσο των ηγεσιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που απέδειξαν την μικροψυχία τους, αλλά και από το ψυχροπολεμικό κλίμα που καλλιεργούν νοσταλγοί των ευεργετημάτων που έτυχαν και τα χάνουν πια, από τις μέχρι πρότινος δεξιές κυβερνήσεις. Υπάρχουν επίσης οι αμετανόητοι κομμουνιστικοφάγοι, ακόμα και σήμερα που δεν υπάρχει σχεδόν ούτε μία χώρα με κομουνιστική διακυβέρνηση. Εξαίρεση τιμητική στην στάση της παραδοσιακής δεξιάς αποτελεί η στάση της Χρυσής Αυγής η οποία δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα στηρίξει τις σωστές για τα μεγάλα προβλήματα θέσεις του Πρωθυπουργού.
Τόσο βέβαια η Ευρώπη όσο και οι ΗΠΑ, έδειξαν προς το παρόν διάθεση να συζητήσουν και να τα βρούν με την Ελλάδα του Τσίπρα. Ατό βέβαια δεν σηκώνει εφησυχασμό. Η φρέσκια λαϊκή εντολή η οποία ενισχύθηκε και με τις πρώτες εξαγγελίες και κινήσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού, δεν τους επιτρέπει να προκαλέσουν βάναυσα το λαϊκό αίσθημα. Χρειάζονται χρόνο να ανασυνταχθούν. Εδώ λοιπόν είναι που θα φανεί η αξία και η δύναμη του πρώτου νεαρού σχετικά Πρωθυπουργού της Ελλάδας. Οι διάφορες συνιστώσες του Κόμματός του από την μια και η ανάγκη ανοιγμάτων και στηριγμάτων από την Κεντροδεξιά, αποτελούν αδύναμα σημεία στα οποία θα επικεντρώσουν την προσοχή τους οι εκ Δυσμών άσπονδοι φίλοι μας, οι οποίοι απέδειξαν ότι όχι μόνο είναι αγνώμονες προς τις θυσίες, τους αγώνες και την προσφορά της Ελλάδας και του λαού της ακόμα και στην δική τους ύπαρξη αλλά χαρακτηρίζονται από μια απαράδεκτη εχθρότητα η οποία αγγίζει τα όρια της μοχθηρότητας, τουλάχιστο σε ότι αφορά στο αγγλοσαξονικό τόξο.
Ο μεγαλύτερος βέβαια κίνδυνος δεν προέρχεται από το εξωτερικό αλλά από το εσωτερικό και τα στενά κομματικά και οικονομικά συμφέροντα της απελθούσας κάστας. Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και τις ελεγχόμενες από το εξωτερικό λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ΜΜΕ. Χωρίς να υποτιμούμε τους κινδύνους για την πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα από όλα τα πιο πάνω, έχουμε την άποψη ότι υπάρχουν θετικές και μάλλον ευνοϊκές συγκυρίες οι οποίες δεν επιτρέπουν την εύκολη πλέον εμπέδωση ψυχροπολεμικού κλίματος και πόλωσης σο εσωτερικό. Πριν και πάνω από όλα ο Αγγλοαμερικανικός άξονας ο οποίος επιτέλεσε στο παρελθόν ολέθριο ρόλο στο εσωτερικό μας μέτωπο, δεν είναι πλέον αρραγής. Η Δύση όπως την γνώρισε η ανθρωπότητα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπάρχει ως ενιαίος πολιτικοϊδεολογικός άξονας. Το αντίπαλο δέος της ΕΣΣΔ δεν υπάρχει και παρά της προσπάθειες δαιμονοποίησης της Ρωσίας και του Πούτιν, τα οικονομικά συμφέροντα πολλών Ευρωπαϊκών χωρών αλλά και το απεχθές πρόσωπο που έδειξε το αμερικανοελεγχόμενο Τραπεζικό σύστημα έναντι των λαών της Ευρώπης, εμποδίζει την ενότητα συμφερόντων. Είναι αυτό ου λέμε «Ουδέν κακό, αμιγές καλού».
Από την άλλη οι άτσαλες κινήσεις των ΗΠΑ για την επιβολή της κυριαρχίας τους ως την μόνη Υπερδύναμη αποδείχτηκαν αυτοκαταστροφικές. Η ψυχραιμία από την άλλη και οι έξυπνες κινήσεις της Ρωσίας του Πούτιν, μπορούμε να πούμε ότι της επιτρέπου όχι μόνο να χαλιναγωγεί τους σχεδιασμούς των στρατοκρατών των ΗΠΑ, αλλά να την φέρνουν και ένα βήμα μπροστά. Από την στιγμή που καταργήθηκαν οι οικονομικοπολιτικές ιδεολογίες και επιβλήθηκε διεθνώς ο Καπιταλισμός και πάλι μπορούμε να πούμε «Ουδέν κακό, αμιγές καλού». Η κάθε χώρα βλέπει τα δικά της συμφέροντα, ακόμα και μέσα από τους συνασπισμούς όπως το ΝΑΤΟ.
Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι μπορεί να είμαστε αισιόδοξοι για τον νέο αέρα που φυσάει από την Ελλάδα. Ειδικά εδώ στην Κύπρο της πλήρους και απόλυτης εξάρτησης της πολιτικής ζωής από το Βρετανικό άρμα. Και καταλήγοντας όπως αρχίσαμε, με μια κοινωνιολογική προσέγγιση δεν πρέπει να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο Τσίπρας και το κόμμα του δεν είναι και κανένας γόνος της φτωχολογιάς που αναδείχθηκε μέσα από την πάλη των τάξεων και των λαϊκών στρωμάτων με το μεγάλο κεφάλαιο. Έχει και αυτός γερές πλάτες και ρίζες με αυτό που ονομάζουμε Καπιταλισμό. Απλούστατα οι οικογένειες και τα τζάκια που τον ανέδειξαν και τον στηρίζουν δεν είναι τα ίδια ή και έχουν αντίθετα συμφέροντα, με τα τζάκια της μεταπολεμικής Αθήνας τα οποία στήριζαν τις μεταπολεμικές Δεξιές κυβερνήσεις.
