Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Σήμερα είναι η κινέζικη πρωτοχρονιά και ξεκινάει η Χρονιά του Πετεινού. Βεβαίως, το βαθύ «φιλοσοφικό» ερώτημα εξακολουθεί να μένει αναπάντητο: Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα; Εμ, αν δεν λύσαμε ούτε αυτό, απορώ πως περιμένουμε να λύσουμε όλα τ’ άλλα…
Μη έχοντας λοιπόν τη φόρμουλα που θεραπεύει «πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθαίος Δ’ 23) σήμερα λέω να γράψω εντελώς βιωματικά, όπως επιτάσσουν τα “trends” της «new media δημοσιογραφίας».
Πριν τρεις μέρες κόψαμε τη βασιλόπιτα αυτού του blog. Στη φωτογραφία, ο Σπύρος Ριζόπουλος κόβει τα κομμάτια για όλους τους αρθρογράφους και λοιπούς συνεργάτες μας. Κι ήταν κατά κάποιο τρόπο μια μικρή γιορτή για την επιτυχία αυτής της ομάδας που έχει καταφέρει να γράφει ελεύθερα, απροκατάληπτα και χωρίς «γραμμή». Γι αυτό και σε πολλές περιπτώσεις η μια γνώμη μπορεί να εναντιώνεται σε μια άλλη που φιλοξενείται ακριβώς δίπλα της.
Αυτή η πολυχρωμία και η πολυφωνικότητα είναι που έχει αξία στο εγχείρημα του Rizopoulos Post. Να αποδείξουμε στην πράξη πως κανένας δεν κατέχει την «εξ αποκαλύψεως αλήθεια». Όλοι όμως έχουμε μια παράσταση για τον κόσμο και τα πράγματα και οφείλουμε να την καταθέτουμε με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, όπως τα καταλαβαίνει ο καθένας από μας και ταυτόχρονα να μπορούμε να συνεχίζουμε να αποτελούμε μια ενωμένη ομάδα, γιατί υπηρετούμε ένα στόχο που είναι πάνω και πέρα από τις επιμέρους γνώμες: την ελεύθερη έκφραση.
Η κοπή της πίτας ήταν μια αισιόδοξη στιγμή. Όχι γιατί περιμέναμε το φλουρί. Ξέραμε πως το φλουρί έτσι κι αλλιώς, σε όποιο κομμάτι κι αν βρισκόταν, ανήκει σε αυτή την ομάδα, η οποία σε πείσμα των καιρών επιμένει να σκέφτεται δημιουργικά και ελεύθερα. Αλλά όχι μόνο να σκέφτεται. Πρέπει και να πράττει. Διότι το Rizopoulos Post δεν θέλει να είναι μόνο ένα blog ελεύθερης έκφρασης. Δεν είμαστε “happy bloggers”, όπως συνηθίζει να λέει κι ο Ριζόπουλος. Επιδιώκουμε να είμαστε και μια υγιής επιχείρηση που δημιουργεί θέσεις εργασίας, που δημιουργεί θέσεις πρακτικής άσκησης, που εμπιστεύεται νέους ανθρώπους και δίνει ευκαιρίες να ξεδιπλώσουν ελεύθερα τα ταλέντα τους και τις δεξιότητές τους.
Αυτό δεν είναι πάντοτε κατανοητό στην εποχή μας που έχει «ροπή» στην ευκολία και τον κομφορμισμό. Στην εποχή που είναι προτιμότερη η μίμηση παρά η μύηση στο πάθος της αυτοπραγμάτωσης. Αλλά όπως είπε κάποτε ο Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον: «το να είμαστε αυτό που είμαστε και να γίνουμε αυτό που είμαστε ικανοί να γίνουμε είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής».
Αυτή είναι η ιδέα που εμψυχώνει το blog και είναι το πραγματικό «φλουρί» της πίτας μας. Η αξία του «μαζί» για ένα σκοπό που ξεπερνάει τον καθένα ατομικά, αλλά βοηθάει τον καθένα να γίνει αυτό που πραγματικά είναι ικανός να γίνει.
Κι επειδή προσωπικά έχω δει αυτή την ιδέα να γίνεται πράξη και να αποδίδει χειροπιαστούς καρπούς και όχι «λόγια του αέρα» που είναι εύκολα κι ανέξοδα στη χώρα μας, θα έλεγα πως είναι και η μόνη ευχή που μπορώ να κάνω για τη Χρονιά του Πετεινού που ξεκινάει: Ελεύθεροι Μαζί!
Μα, γίνονται αυτά; Γίνονται!
ΥΓ: Την ίδια ώρα έμπαινε λουκέτο στο ΔΟΛ. Μα, γίνονται αυτά; Ε είπαμε… γίνονται!
