Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Οι συνεχείς παροτρύνσεις του αρχηγού του Ποταμιού προς τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για «στροφή προς τον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα» μπορεί να γίνονται υποτίθεται με «αίσθημα ευθύνης» για το μέλλον της χώρας, στην πραγματικότητα όμως υποκρύπτουν έντονο άγχος επιβίωσης. Το Ποτάμι «δεν τραβάει». Είναι «κολλημένο» στις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται και σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει καταγραφεί ως ο «ιμάντας μεταβίβασης εντολών και οδηγιών του Βερολίνου». Σε σημείο που μεταξύ σοβαρού και αστείου να αναρωτιούνται πολλοί αν έχει πλέον ρόλο ύπαρξης ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα, αφού υπάρχει ο Θεοδωράκης…
Από αυτή την άποψη άλλωστε, ήταν χαρακτηριστική η τοποθέτηση του αρχηγού του Ποταμιού στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, όταν είπε πως ο χρόνος της διαπραγμάτευσης έχει καταληκτικό όριο ως τις 15 Ιουνίου και όχι στις 30 Ιουνίου που τελειώνει η παράταση του προγράμματος. Ο καλά πληροφορημένος για τα γερμανικά τεκταινόμενα Σταύρος Θεοδωράκης είχε γνώση του γεγονότος πως τότε κλείνει η γερμανική βουλή για ολιγοήμερες διακοπές και ως εκ τούτου η συμφωνία πρέπει να έχει επιτευχθεί πριν από την ερχόμενη Δευτέρα.
Ποια συμφωνία; Δεν ενδιαφέρει αυτό τον Θεοδωράκη καθώς έχει λάβει την «κρυστάλλινη» θέση: «συμφωνία να’ ναι κι ό,τι να’ ναι». Θέση που αντανακλά ακριβώς την αίσθηση του κατεπείγοντος που θέλει να μεταδώσει το Ποτάμι, επικαλούμενο τη σωτηρία της χώρας, όμως στην πραγματικότητα είναι ο μονόδρομος της δικής του σωτηρίας.
Τι επιδιώκουν το Ποτάμι κι ο Θεοδωράκης; Είναι πολύ απλό. Να φέρει ο Τσίπρας στη Βουλή μια συμφωνία που θα δημιουργήσει ένα μεγάλο ρήγμα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και να αναλάβει αυτός και το κόμμα του να αναπληρώσουν τις απώλειες που θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά του. Έτσι η συμφωνία θα ψηφιστεί ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως η κυβέρνηση με τη σημερινή της σύνθεση χάσει τη δεδηλωμένη στη Βουλή. Είναι ο λόγος για τον οποίο αναθερμάνθηκαν τα σενάρια εκλογών μέσα στο καλοκαίρι.
Παρ’ όλα αυτά, υπερψήφιση της συμφωνίας με τις ψήφους του Ποταμιού και απώλεια της δεδηλωμένης δεν συνεπάγεται αυτόματα εκλογές. Για τον Βενιζέλο μπορεί ο καθένας μας να έχει τη γνώμη του, αλλά πάντως στα συνταγματικά θέματα δεν είναι άσχετος όπως ο Βούτσης και σίγουρα ξέρει τι λέει. Ο Βενιζέλος είπε λοιπόν πως σύμφωνα με την ειδική διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 41, προβλέπεται ρητά τι γίνεται τον πρώτο χρόνο μετά από εκλογές σε περίπτωση απώλειας της δεδηλωμένης. Κι αυτό που προβλέπεται είναι η εφαρμογή της διαδικασίας των διερευνητικών εντολών.
Εκεί ακριβώς ποντάρει ο Θεοδωράκης. Να φέρει ο Τσίπρας συμφωνία που θα τον κάνει να χάσει τη δεδηλωμένη, να ακολουθήσει διαδικασία διερευνητικών εντολών και αυτή τη φορά να είναι το Ποτάμι ο κυβερνητικός εταίρος ενός ΣΥΡΙΖΑ που θα έχει απαλλαγεί από ένα μεγάλο τμήμα της αριστερής αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του. Ένας ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή εύκολα ρυμουλκούμενος στη «σοσιαλδημοκρατία» του κ. Σουλτς.
Ο Θεοδωράκης θέλει να πάση θυσία να μπει στην κυβέρνηση για να διασωθεί πολιτικά. Γι αυτό και προσπαθεί σιγά – σιγά να μετακινηθεί από το «ό,τι θέλει η Γερμανία» στο «ό,τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ». Σύμφωνα δε με έγκυρες πληροφορίες που έχω στη διάθεσή μου, υπάρχουν κρυφές δημοσκοπήσεις που μετράνε πλέον ξεχωριστά ένα «κόμμα Βαρουφάκη» και σε αυτή την περίπτωση το Ποτάμι κυριολεκτικά αδειάζει από τους μετακινούμενους ψηφοφόρους του. Γι αυτό και ο Θεοδωράκης τρέχει να προλάβει να γίνει ΛΑ.Ο.Σ.
