Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Οι απεγνωσμένες μάχες είναι χαμένες. Νομίζω πως κάπως έτσι έχει «εσωτερικευθεί» από το μέσο πολίτη, το διακύβευμα των εκλογών. Γι αυτό ακριβώς είναι και τόσο βουβός, τόσο αμήχανος και τόσο αναποφάσιστος. Καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά πως κανένα κόμμα σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν έχει απολύτως καμία πειστική πρόταση διεξόδου, χωρίς δάκρυα και αίμα.
Είναι και ο λόγος που ένα ποσοστό συντριπτικά μεγαλύτερο από αυτό που δείχνουν αυτή τη στιγμή οι δημοσκοπικές τάσεις, παραμένει στην αδιευκρίνιστη ζώνη. Όχι μόνο του τι θα ψηφίσει αλλά πρώτα και κύρια αν θα πάει να ψηφίσει. Είναι πρώτη φορά που τόσοι πολλοί ακούν τόσο καθαρά εκείνο το παλιό αναρχικό σύνθημα «αν οι εκλογές άλλαζαν τη ζωή μας, θα ήταν παράνομες».
Αυτή η «βουβή κατάθλιψη» είναι ο μεγάλος αντίπαλος του Αλέξη Τσίπρα. Έστω και οριακά, φαίνεται να είναι μπροστά ο Μειμαράκης όχι γιατί οι Έλληνες θέλουν να έχουν πρωθυπουργό κάποιον που μοιάζει τον «συμπέθερό» τους αλλά γιατί θέλουν να επιβάλουν ενός είδους τιμωρίας στο πολιτικό σύστημα. Να βιώσει την απόλυτη παρακμή του, μέσα από μια συγκυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», η οποία θα εκφράζει τη βαθύτερη ταύτιση των διαφορετικών συνιστωσών του. Και μετά τι; Μετά θα πάμε σε εκλογές τον Φεβρουάριο του 16 και η Χρυσή Αυγή θα «γράψει» ένα ωραιότατο 28%, οπότε ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει…
Κατά την ταπεινή μου γνώμη λοιπόν τη Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου στη χώρα θα πρέπει να συμβαίνουν δύο πράγματα: Πρώτον, να έχει λογική, σταθερή και βιώσιμη κυβέρνηση με ορίζοντα τουλάχιστον 3τίας και να έχουν «τσακιστεί» εκλογικά οι Νεοναζί. Το πρώτο διακύβευμα είναι εθνικό. Το δεύτερο εκτός από εθνικό αποτελεί και ύψιστο δημοκρατικό διακύβευμα, το οποίο δυστυχώς έχει υποτιμηθεί μέσα στους όρους που διεξάγεται η προεκλογική αντιπαράθεση.
Η απάντηση σε αυτές τις δύο μείζονες προκλήσεις για την τύχη και το μέλλον της Ελλάδας αναγκαστικά περνάει μέσα από ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα αποδοκιμάζει τις ακρότητες και θα βοηθάει τη «σύγκλιση» γύρω από μια κεντρική επιδίωξη: Να παραμείνουμε στο «ευρωπαϊκό Champions League» και να μην τα παρατήσουμε στη μέση…
Συνεπώς για να καταπολεμήσει τον μεγάλο αντίπαλό του, τη «βουβή κατάθλιψη» που μπορεί να οδηγήσει και σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις, ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος πριν την Κυριακή, να έχει βάλει τα πράγματα σε μια λογική σειρά.
Πρώτον, να αποτραπεί η ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε τρίτη δύναμη και στη συνέχεια να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο να καθίσει στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεύτερον, να ξεκαθαρίσει πως θα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός σε κάθε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και πως αν είναι δεύτερος, θα παραιτηθεί από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και θα πάει σπίτι του.
Τρίτον, αν είναι πρώτος να δεσμευτεί πως θα αναζητήσει όχι απλά μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά την ευρύτερη δυνατή συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, στη βάση εθνικών στόχων που θα πρέπει να επιτευχθούν σε ορίζοντα τριετίας. Άλλο η συνεννόηση, άλλο η συγκυβέρνηση.
Τέταρτον, να δεσμευτεί πως θα ζητήσει προτάσεις μη πολιτικών προσώπων για υπουργικές θέσεις και από το δεύτερο κόμμα αλλά και από φορείς και παράγοντες της κοινωνίας και της αγοράς. Δεν είναι κακό ένας πρωθυπουργός να ακούει που και που, αυτούς που ζουν τη μέρα τους στο δρόμο και όχι στο Μέγαρο Μαξίμου.
Πέμπτον, να δώσει ένα ολοκληρωμένο χρονοδιάγραμμα επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ ως ανοιχτού, δημοκρατικού και συμμετοχικού κόμματος μιας ριζοσπαστικής αλλά ευρωπαϊκής αριστεράς. Παλιά «νομενκλατούρα» τύπου Φλαμπουράρη και «Νέα Ελλάδα» πάνε μαζί; Δεν πάνε, όσο και να «τεντωθεί» το πράγμα. Ομοίως και οι 53 και οι 1013. Από «καπετανάτα» έχει χορτάσει ο κόσμος της Αριστεράς και προκοπή δεν έκανε. Η μεγάλη τομή και το ζητούμενο είναι «ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» να καταλάβει και να ανασυνθέσει τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εκπροσωπεί πολιτικά όλο το δυνατό εύρος πολιτικών τοποθετήσεων, από τις παρυφές του φιλελεύθερου κέντρου και μέχρι … Νομισματοκοπείο.
Έκτον να καταστήσει σαφές πως άλλο Κράτος κι άλλο Κόμμα. Το Κόμμα δεν είναι Κράτος. Ούτε το Κράτος μπορεί να είναι το Κόμμα.
Το Κράτος πρέπει να ανταποκρίνεται στο ρόλο της διαφύλαξης των εθνικών συμφερόντων αλλά και της αποτελεσματικής διαχείρισης των δημόσιων αγαθών.
Το Κόμμα οφείλει να αναδειχθεί σε εργαστήριο παραγωγής νέας πολιτικής σκέψης και εφαρμόσιμων πολιτικών, μέσα στις δοσμένες συνθήκες. Η παγκόσμια Αριστερά βρίσκεται σε πρωτοφανή ιδεολογική και θεωρητική αμηχανία μπροστά στην παγκοσμιοποίηση, με αποτέλεσμα αυτή να καθοδηγείται αποκλειστικά από τον νεοφιλελευθερισμό. Ασφαλώς και δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις αλλά μέχρι να λύσει την «εξίσωση» η παγκόσμια Αριστερά, θα πρέπει η Ελλάδα να εξακολουθεί να είναι κανονική χώρα και τα παιδιά μας να πηγαίνουν σχολείο, να έχουν δασκάλους, να έχουν βιβλία, να έχουν πρωινό, κοκ.
Έβδομον, υπάρχουν άξιοι Έλληνες και Ελληνίδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ο Τσίπρας πρέπει να τους καλέσει και να τους πείσει πως όλοι αυτοί εκεί έξω που έχουν δημιουργήσει μια «Νέα Ελλάδα» διακρίσεων και επιτυχιών μπορούν πλέον σε ένα νέο περιβάλλον να μεταφέρουν τις γνώσεις τους, τις εμπειρίες τους, τις επαφές τους, τα σχέδιά τους, τα λεφτά τους, τα όνειρά τους στην Ελλάδα. Για να τη βοηθήσουν να βγει μέσα από την παρακμή, πιο δυνατή και πιο περήφανη.
Για να το κλείνουμε… Αν ήταν απλά να δούμε στο «Θέατρο της Δευτέρας» την παράσταση « Ο συνεννοήσιμος πεθερός και ο… καλός γαμπρός», τότε θα κερδίσει ο Μειμαράκης λόγω αποχής κι από κει και μετά… ο Θεός είναι Μεγάλος.
Αν όμως εξακολουθούμε όταν μιλάμε για πολιτική να εννοούμε κάτι περισσότερο από τη λάμψη του Sakis, τότε θα πρέπει να συζητήσουμε και πάνω στην υπόθεση εργασίας πως από μόνο του ό,τι λάμπει δεν είναι κατ’ ανάγκη χρυσός, ειδικά στα μάτια του «καταθλιπτικού» πλήθους. Πρέπει να πει και μερικά λογάκια παραπάνω, στη βάση των παραπάνω επισημάνσεων.
Αν το καταφέρει αυτό στο λίγο χρόνο που απομένει, ίσως και να το «γυρίζει». Από “looser”… Game Changer! Ακριβώς ό,τι πρέπει να κάνει και η Ελλάδα δηλαδή.
