Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Σκόπια και διαπλοκή. Όπως ακριβώς ήταν η δημόσια ατζέντα στην αυγή της δεκαετίας του 90, έτσι ακριβώς είναι και σήμερα εν έτει 2018. Είναι άλλο ένα κατόρθωμα του πολιτικού συστήματος της χώρας να την εγκλωβίζει σε μια ατέρμονη ανακύκλωση του ίδιου και του ίδιου.
Η μετριοκρατία που επέβαλλαν τα κόμματα σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που είχαν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους, αντανακλάται ακριβώς σε αυτή τη συνειδητά σκοπούμενη “στασιμότητα”, προκειμένου να μην ταραχθούν τα νερά, να μη χαλάσουν ισορροπίες, να μη θιγούν συμφέροντα και να συνεχίζεται στο διηνεκές ο ίδιος φαύλος κύκλος.
Ανήκα προς στιγμή μεταξύ αυτών που πίστεψαν – αφελώς όπως αποδείχθηκε γρήγορα – πως ένα κόμμα της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς θα έφερνε περισσότερη “φαντασία στην εξουσία” για να θυμηθούμε επετειακά και το πιο διάσημο σύνθημα του Μάη του 68. Εντάξει, προφανώς και δεν θα έσκιζαν τα μνημόνια. Εντάξει, προφανώς και δεν θα άλλαζαν την Ευρώπη. Αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματικά φορέα εκσυγχρονισμού, με την έννοια μιας νέας αντίληψης για την πολιτική και νέων προτεραιοτήτων για την οικονομία, όπως έγραψα σε σχετικό άρθρο εκείνης της περιόδου.
Δυστυχώς όμως αντί της φαντασίας, στην εξουσία βρέθηκε ο κάθε “Καρανίκας”. Και έλειψε εκείνος ο πολιτικός σχεδιασμός που θα μπορούσε να διαμορφώσει αληθινά προοδευτικές προτεραιότητες και να επιδείξει αποφασιστικότητα υλοποίησης. Πρυτάνευσε ο επικοινωνιακός αριστερισμός με την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια και τη νομιμοποίηση της κάνναβης.
Προσωπικά δεν με βρίσκουν αντίθετο ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Θεωρώ όμως πως είναι απλά ένα πολιτικάντικο τέχνασμα αριστερής ρηχότητας για να συγκαλύψει τις συνθηκολογήσεις ουσίας που συνέβησαν σε άλλα μέτωπα. Και κυρίως να κρύψει την ανικανότητα να ανοιχτούν νέοι δρόμοι σε μια νέα οικονομία με νέες δυνατότητες, με νέους παίκτες και πάνω απ’ όλα με συμμέτοχη τη νέα γενιά.
Η μόνη αληθινή επανάσταση που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη είναι η επανάσταση των τεχνολογιών πληροφορίας και επικοινωνίας. Το γεγονός ότι ένας πιτσιρικάς με ένα λάπτοπ και πολύ ταλέντο μπορεί να κάνει “θαύματα”, είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να φανταστεί κανείς στο ιδανικό μιας κοινωνίας ελευθερίας και δικαιοσύνης. Μια αριστερά η οποία θέλει να σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό της θα έπρεπε να έχει επιδείξει ειδικό ενδιαφέρον σε αυτή την κατεύθυνση και να έχει αξιοποιήσει όλα τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία για να υποστηρίξει την άνθιση της ψηφιακής οικονομίας και των ευκαιριών της.
Αντ’ αυτού η αποτυχία αποτυπώνεται στη φετινή αξιολόγηση του δείκτη ψηφιακής οικονομίας και κοινωνίας (Digital Economy & Society Index) από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο δείκτης, γνωστότερος ως DESI, απεικονίζει τη χώρα μας στην 27η θέση μεταξύ των 28 κρατών-μελών της Ε.Ε. Την Ελλάδα ξεπέρασε η Βουλγαρία, που κατετάγη φέτος στην 26η θέση, ενώ στην τελευταία (28η θέση) μετά την Ελλάδα κατετάγη η Ρουμανία.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν να συζητάμε για Ειδικά Δικαστήρια και για το… Ίλιντεν. Αυτό ξέρει να κάνει το πολιτικό σύστημα εδώ και 30 χρόνια κι αυτό καταδικάζει τη χώρα να κάνει.
