Γράφει ο Γιάννης Κουτρουμπής
Follow @j_koutroubis
Πολλά είναι αυτά που λέγονται για την διαπραγμάτευση που διεξάγει η Κυβέρνηση εδώ και πέντε μήνες. Από την μία οι δανειστές λένε πως η Κυβέρνηση δεν υποβάλλει άρτιες προτάσεις που μπορούν να προχωρήσουν σε συμφωνία, και από την άλλη η Κυβέρνηση αναφέρει πως της ζητούν οι δανειστές παράλογα πράγματα. Στην ουσία η αλήθεια είναι μία ότι και οι δύο πλευρές διαπραγματεύονται σκληρά, αλλά οι δανειστές έχουν το πάνω χέρι, διότι διαθέτουν μία πλειάδα από πολιτικά και οικονομικά μέσα που δημιουργούν πλήγμα αργά και σταθερά στην οικονομία της χώρας.
Άλλο ένα ζήτημα που τίθεται στο τραπέζι είναι η σκληρή στάση του ΔΝΤ, το οποίο αποχώρησε από τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, διότι οι εκπρόσωποι του σύμφωνα με την ελληνική διαπραγματευτική ομάδα δεν ήταν πολιτικά εξουσιοδοτημένοι να προχωρήσουν στο οποιοδήποτε μέτρο. Παρόλα αυτά την Δευτέρα το ΔΝΤ μέσω του επικεφαλή των οικονομολόγων Ολιβιέ Μπλανσάρ έκανε μία παρέμβαση στην οποία ζητούσε την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και πρόσθετη χρηματοδότηση της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους πιστωτές της.
Πιο αναλυτικά, ο Μπλανσάρ σε κείμενο του σημειώνει ότι: «Στο πρόγραμμα που συμφωνήθηκε το 2012 η απάντηση ήταν ότι η Ελλάδα έπρεπε να παράγει αρκετό πρωτογενές πλεόνασμα για να περιορίσει το χρέος της, αλλά και μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που θα οδηγούσαν σε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης. Σε αντάλλαγμα της εφαρμογής του προγράμματος, οι Ευρωπαίοι πιστωτές θα παρείχαν την απαιτούμενη χρηματοδότηση, αλλά και ”ανακούφιση” χρέους ώστε το χρέος να μην ξεπερνούσε το 120% του ΑΕΠ έως το τέλος της δεκαετίας.»
Σχετικά με το πλεόνασμα αναφέρει ότι: «Το πρωτογενές πλεόνασμα στο πρόγραμμα αυτό ήταν 3% το 2015 και 4,5% το επόμενο έτος, αλλά οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις κατέστησαν ανέφικτο τον στόχο αυτόν και πρέπει πλέον να μειωθεί. Το ίδιο πρόγραμμα περιλάμβανε επίσης μια σειρά από μεταρρυθμίσεις για την αύξηση του ΑΕΠ και καθιστούσαν τη δημοσιονομική προσαρμογή πιο εύκολη. Πρέπει να επανεξεταστούν».
Στο πλαίσιο αυτό, ρωτά: «Κατά πόσο πρέπει να μειωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα;». Απαντά: «Ένας χαμηλότερος στόχος οδηγεί σε μια λιγότερο επώδυνη δημοσιονομική και οικονομική προσαρμογή για την Ελλάδα. Αλλά οδηγεί επίσης στην ανάγκη για πιο μεγάλη εξωτερική χρηματοδότηση από τους δανειστές και σε δέσμευση για περισσότερη ανακούφιση χρέους εκ μέρους των Ευρωπαίων».
Από το άρθρο αυτό του Μπλανσάρ διεξάγεται το συμπέρασμα πως το ΔΝΤ δεν έχει πρόβλημα να συμμετάσχει στην νέα συμφωνία, αλλά το σημείο στο οποίο εντοπίζεται το πρόβλημα είναι με τους Ευρωπαίους, όπου σύμφωνά με τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ δεν έχουν συνεισφέρει όσο θα μπορούσαν και ακόμη συνιστούν στους ομολόγους τους στην Ευρώπη να προχωρήσουν σε ανακούφιση του χρέους στην Ελλάδα προκειμένου να μπορέσει να γίνει η επανεκκίνηση της οικονομίας.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει και η Ελλάδα να προσπαθήσει να βρει συμμαχίες εκεί όπου υπάρχουν και όχι βάσει ιδεολογίας και πολιτικού στίγματος. Ακόμη, ένα λάθος που έχει γίνει από την αρχή είναι ότι ξεκίνησε μία πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς η Ελλάδα να έχει συμμάχους εντός Ευρώπης με αποτέλεσμα να οδηγηθούν οι διαπραγματεύσεις στο ίδιο αδιέξοδο που είχαν οδηγηθεί και επί προηγούμενων Κυβερνήσεων.
