Γράφει ο Γιάννης Νικήτας,
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες δύο πραγματικά θλιβερών περιστατικών. Από την μια ο Νίκος Ρωμανός και από την άλλη οι Σύριοι πρόσφυγες στο Σύνταγμα. Δύο διαφορετικές περιπτώσεις με κοινό όμως παρανομαστή. Αυτός ο παρονομαστής είναι ο ωμός εκβιασμός του κράτους και της κυβέρνησης. Το κύριο όπλο και των δύο είναι η περιβόητη απεργία πείνας που εν Ελλάδι έχει γίνει ψωμοτύρι. Στην χώρα μας το κράτος υποχωρεί διαρκώς στα αιτήματα του κάθε φοιτητικού συλλόγου ή του οποιουδήποτε επαγγελματικού σωματείου. Ως εκ τούτου, υπάρχει πλέον το πρόσφορο έδαφος ώστε ο καθένας να μπορεί να εκβιάζει και μέσω μιας ενδεδειγμένης επικοινωνιακής στρατηγικής να ακυρώνει την οποιαδήποτε πολιτική απόφαση. Οι λέξεις κρατική πυγμή, πολιτική βούληση, κυβερνητική θέληση ή αποφασιστικότητα είναι άγνωστες.
Οι Σύριοι «πρόσφυγες» έχουν καταλάβει την πλατεία Συντάγματος και ενώ αυτό αποτελεί ένα πασιφανές ποινικό αδίκημα η πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα. Κι όλα αυτά όταν η Ένωση Ξενοδόχων τους έχει παραχωρήσει τον κατάλληλο χώρο προς φιλοξενία. Με την βοήθεια των γνωστών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (πολλές εκ των οποίων μέχρι πριν λίγο καιρό τις επιχορηγούσε το ελληνικό δημόσιο) συνεχίζουν να εκβιάζουν το κράτος. Παρά το γεγονός πως τους έχει παραχωρηθεί άσυλο ζητούν να τους δοθούν διαβατήρια και να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Η χώρα μας έχοντας υπογράψει τη Συμφωνία του Δουβλίνου (η οποία απαγορεύει στην Ελλάδα να «απομακρύνει» πρόσφυγες προς την Ευρωπαϊκή Ένωση), δεν μπορεί να τους παρέχει τα ταξιδιωτικά έγγραφα προκειμένου να κατευθυνθούν στη Σουηδία όπως οι ίδιοι ζητούν. Εντούτοις, κάποιες αριστερές οργανώσεις εκμεταλλευόμενες την απόγνωση αυτών των ανθρώπων ζητούν κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει.
Αντιστοίχως, η ελληνική κυβέρνηση υπό την πίεση της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού έλαβε ένα σωστό μέτρο σε λάθος χρόνο όμως καθότι εξέπεμψε στον επικοινωνιακό τομέα λάθος μηνύματα. Μηνύματα τα οποία σε λίγο καιρό θα χρησιμοποιηθούν εναντίων της. Κι αυτό γιατί διαρκώς υποχωρεί απέναντι στα οργανωμένα συνδικαλιστικά συμφέροντα που λυμαίνονται την κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας.
Στην Ελλάδα πάντα προέχει το συντεχνιακό συμφέρον και όχι το εθνικό-συλλογικό. Οι πολιτικοί πάντα χρησιμοποιούν ως το κυρίαρχο κριτήριο λήψης αποφάσεων το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Ήτοι πόσες ψήφους θα χάσουν. Όλα μετριόνται με βάσει το κομματικό συμφέρον. Λίγοι πολιτικοί θα τολμήσουν να υψώσουν φωνή αφού τα τηλεδικαστήρια των τηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης παραμονεύουν. Η κρίση που όλοι βιώνουμε είναι αποτέλεσμα μια κρίσης αξιών, αρχών και ιδανικών. Είναι πρωτίστως μια κοινωνική κρίση και έπειτα μια πολιτική και οικονομική. Πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους φτάσαμε στην σημερινή κατάντια. Ένας εξ αυτών είναι η τάση των πολιτικών και ειδικά των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων να υποχωρούν και να εκβιάζονται από διάφορες κοινωνικές ομάδες και ειδικότερα από συνδικαλιστές. Όμως ο πολιτικός οφείλει να έρχεται σε ρήξη με τα συμφέροντα. Το κράτος όμως δεν υπάρχει για να υποχωρεί. Το κράτος δεν πρέπει να εκβιάζεται.
