Γράφει ο Γιάννης Νικήτας
Οι πολιτικές κρίσεις φέρνουν τις οικονομικές κρίσεις και αυτές με την σειρά τους επισείουν πολέμους και συγκρούσεις. Δυστυχώς, αυτό έχει αποδείξει η ιστορία και δεν χωρά αμφισβήτησης. Τόσο προ του Α’ όσο και προ του Β’ παγκοσμίου πολέμου η αστάθεια προήλθε μέσω οικονομικών και πολιτικών κρίσεων. Σήμερα, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα τεταμένη παγκοσμίως. Ουκρανία, Βαλκάνια, Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή, Νότια Αμερική και Άπω Ανατολή. Τα μέτωπα είναι πολλά και διαρκώς αυξάνονται. Το σταθερό διπολικό διεθνές σύστημα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ έχει καταρρεύσει και πλέον έχει αντικατασταθεί από ένα πολυπολικό και άκρως επικίνδυνο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση περνά μια μεγάλη κρίση και αντί ευρωπαϊκές δυνάμεις όλο και αυξάνονται εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών που τείνουν τα εξαφανίσουν τα έθνη κράτη και να επιβάλλουν ένα φεντεραλιστικό μοντέλο που λειτουργεί ως οδοστρωτήρας εθνικών πολιτισμών. Η κλιματική αλλαγή, οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές, η αναζήτηση νέων ενεργειακών πόρων, οι πληθυσμιακές εξάρσεις, η διασπορά των όπλων μαζικής καταστροφής είναι σχεδόν βέβαια πως θα οδηγήσουν αρχικά σε τοπικές συγκρούσεις που λίγο μετά θα μετατραπούν σε περιφερειακές και ακολούθως σε διεθνείς.
Ταυτοχρόνως, οι διεθνείς οργανισμοί απωλούν την παραδοσιακή του ισχύ και τον ρόλο τους ως εργαλεία επιβολής παγκόσμιας ειρήνης. Η έλλειψη παγκόσμιας κεντρικής ρυθμιστικής αρχής κάνει τα κράτη να επιδιώκουν την μεγιστοποίηση των εθνικών τους συμφερόντων και αυτό τα φέρνει σε σύγκρουση με άλλα. Δυστυχώς, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις απόψεις πως ο κόσμος του 21ου αιώνα θα είναι αιματηρός και γεμάτος εντάσεις.
