Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η φωτογραφία των γιαγιάδων που ταΐζουν το μωρό προσφυγόπουλο παρουσία της απεγνωσμένης μητέρας του, έγινε χθες “background wall” στις δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και όσων παρέστησαν στην αναχώρηση έξι οικογενειών προσφύγων για το Λουξεμβούργο. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.
Κάποιοι είπαν πως η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε μια ανθρώπινη στιγμή αλληλεγγύης. Διαφωνώ κάθετα με το σκεπτικό αυτό. Όχι επειδή η συγκεκριμένη φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο Rizopoulos Post κι έγινε viral σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ούτε επειδή υπήρχε κάτω αριστερά το logo του site μας, καθώς οι υπεύθυνοι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν την ευγένεια και την ευαισθησία να μας ρωτήσουν πριν την χρησιμοποιήσουν και δεν έκαναν «τους Γερμανούς» όπως δυστυχώς συνέβη με την πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ που έχουν συνηθίσει να κλέβουν περιεχόμενο χωρίς να λογαριάζουν τίποτα και κανέναν.
Πιστεύω λοιπόν πως ορθά ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση θέλησαν μέσα από αυτή τη φωτογραφία να καταδείξουν κάτι εξαιρετικά κρίσιμο: Την αλληλεγγύη των νησιωτών μας στους πρόσφυγες αλλά ταυτόχρονα και την αλληλεγγύη της Ελλάδας προς την Ε.Ε, καθώς είναι η Ελλάδα αυτή την ώρα που σώζει την τιμή της Ευρώπης. Όμως την ίδια στιγμή, η Ε.Ε δεν επιδεικνύει την παραμικρή αλληλεγγύη στην Ελλάδα κι αυτό αποτελεί ένα μαύρο στίγμα για την Ευρώπη.
Οι γιαγιάδες που ταΐζουν το μωρό, είναι μια δυνατή γροθιά στο στομάχι της ευρωπαϊκής υποκρισίας. Κι έκανε πολύ καλά ο Τσίπρας που την έδωσε. Διότι δεν φτάνει που οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο στέκονται με αμηχανία απέναντι στο προσφυγικό κύμα, δεν φτάνει που αποκαλύπτεται ο ξενοφοβικός και εν πολλοίς ρατσιστικός χαρακτήρας πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που συμβαίνει να είναι και «δορυφόροι» της Γερμανίας, στέλνουν και τον Μοσκοβισί για να βάλει dead line ως την ερχόμενη Δευτέρα για την εκπλήρωση όλων των προαπαιτούμενων του μνημονίου.
Η Ευρώπη έχει χάσει από καιρό το δρόμο της. Και η χθεσινή μέρα το ανέδειξε περίτρανα. Από τη μια ο Σουλτς να κάνει πως δείχνει κατανόηση με κάποια λόγια συμπάθειας και την ίδια στιγμή είναι η ίδια η Ε.Ε που κόβει τις συντάξεις σε αυτές τις γιαγιάδες και τις τιμωρεί με ανασφάλεια και ανέχεια.
Δικαίως λοιπόν ο Τσίπρας επιχείρησε να διασυνδέσει το προσφυγικό με τη διαπραγμάτευση για τα προαπαιτούμενα και την αξιολόγηση. Κάθε «όχι» που εισπράττει από τους δανειστές, εκθέτει όλο και περισσότερο την Ευρώπη στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Γι αυτό και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει συστηματικά.
Σε αυτή την κατεύθυνση θα άξιζε για πάρα πολλούς λόγους να αναληφθεί η πρωτοβουλία να υποστηριχθεί η υποψηφιότητα απονομής του Νόμπελ Ειρήνης για το 2016 στις τρεις γιαγιάδες της φωτογραφίας. Στα πρόσωπά τους θα επιβραβευόταν το ήθος όλων των νησιωτών μας που κάτω από αντίξοες κοινωνικές συνθήκες δεν χάνουν την ανθρωπιά τους και απλώνουν το χέρι σε αυτούς που ζητάνε βοήθεια. Αξίζει να δοθεί η μάχη μια τέτοιας υποψηφιότητας, με κοινή προσπάθεια και εθνικό πνεύμα απ’ όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Και είναι μια μάχη που με τους σωστούς χειρισμούς μπορεί να κερδηθεί, πάνω απ’ όλα γιατί σε αυτές τις γιαγιάδες αξίζει δίκαια το Νόμπελ. Σε αυτές που εκπροσωπούν συν τοις άλλοις και τα άλλοτε «περήφανα γηρατειά» αυτής της χώρας που καταδικάζονται σήμερα να ζουν με 380 ευρώ σύνταξη.
