Σήμερα γράφω από το Παρίσι. Είμαι εδώ για κάτι πολύ πιο ενθαρρυντικό, αισιόδοξο κι ελπιδοφόρο σε σχέση με ό,τι μπορεί πλέον να δώσει το απαξιωμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η παραμονή μου στη γαλλική πρωτεύουσα έχει να κάνει με την επόμενη διοργάνωση του TEDxLaDéfense μετά την ομολογουμένως πολύ επιτυχημένη προηγούμενη εκδήλωση, στην οποία είχα τη χαρά και την τιμή να συμμετέχω ως ομιλητής.
Ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος ούτε με «στικάκια», ούτε με καταλήψεις σε…βίλες, ούτε με τον Σκανδαλίδη να μπαινοβγαίνει στο ΠΑΣΟΚ. Η ελληνική πολιτική επικαιρότητα είναι παντελώς άσχετη με την ατζέντα παγκόσμιων προβληματισμών για το που πάει ο κόσμος, πως μπορούν να αναδειχθούν καλές ιδέες και καλές πρακτικές, πως μπορούν να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν οι νέοι άνθρωποι. Παντού συζητούνται θέματα για μια νέα κουλτούρα καινοτομίας και το πώς θα συνδέεται η εκπαίδευση, η επιχειρηματικότητα και ο πολιτισμός. Αυτές οι αληθινές ανάγκες του 21ου αιώνα όπως καταλαβαίνετε βρίσκονται πολύ μακριά από το ελληνικό σκηνικό της παρακμής, μέσα στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να συζητάμε για τις εξαδέρφες Παπακωνσταντίνου, για το εάν στέκει λογικά ο πρώην υπουργός να μην ενημέρωσε τον πρώην πρωθυπουργό για τη λίστα, για το ποιος και πότε ενημέρωσε τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Όχι πως η Γαλλία δεν έχει προβλήματα. Έχει και μάλιστα πάρα πολλά. Σκάνδαλα, διαφθορά, διαπλοκή υπάρχουν παντού. Το μαρτυρά άλλωστε και η δημοσιονομική κρίση που έχει χτυπήσει για τα καλά τη Γαλλία, άσχετα αν για γεωστρατηγικούς λόγους δεν εκδηλώνεται με τη σφοδρότητα που ζούμε στην Ελλάδα. Όμως η κοινωνία εδώ δείχνει πιο έτοιμη να αναζητήσει λύσεις έξω από τη συμβατικότητα, να σκεφθεί διαφορετικά, να πάρει πρωτοβουλίες που θα διεκδικούν το μέλλον και όχι την επιστροφή στο παρελθόν.
Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο εδώ στο Παρίσι είναι ότι μόνον λίγες ημέρες μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων κι όμως είναι γεμάτο τουρίστες από ολόκληρο τον κόσμο. Το Παρίσι έχει καταφέρει να μοιάζει πάντα σαν «κινούμενη γιορτή» όπως το έχει χαρακτηρίσει ο Ερνεστ Χέμινγκγουεϊ και να μαγνητίζει ανθρώπους από όλες τις χώρες που θέλουν να αναπνεύσουν τον αέρα του.
Αν θέλουμε να κάνουμε συγκρίσεις, η Αθήνα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να αναδειχθεί σε τουριστικό προορισμό 12μηνης διάρκειας. Δεν βρήκε τον τρόπο να χτίσει το σύγχρονο μύθο της για να προσελκύει ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, όλο το χρόνο. Έχουν φταίξει πολλά για αυτό. Το κυριότερο όλων είναι ότι ο τουρισμός δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο το Υπουργείου Τουρισμού. Απαιτεί πιο συλλογικές προσπάθειες και κυρίως μια νοοτροπία ενδιαφέροντος και αγάπης για την πόλη. Αυτά τα συναισθήματα μόνο ο Δήμαρχος της Αθήνας μπορεί να τα εμπνεύσει κι εκεί δυστυχώς έχουμε ατυχήσει. Όχι μόνον τώρα με τον Καμίνη, που διεκδικεί Όσκαρ ανικανότητας αλλά και με τους προκατόχους του.
Πολλές σπατάλες και πενιχρά αποτελέσματα. Μικροπολιτική και απελπιστικά στενοί ορίζοντες για το τι μπορεί και πρέπει να σημαίνει μια σύγχρονη ελκυστική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Δεν σας κρύβω ότι ζήλεψα το Παρίσι που δίνει την αίσθηση μιας ελεύθερης πόλης. Ελεύθερης από παθογένειες και προκαταλήψεις που σκιάζουν σήμερα τον ουρανό της Αθήνας, εμποδίζοντάς τον να ακτινοβολήσει το αληθινό φως του.
ΥΓ: Δυστυχώς όμως τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Σε ενάμισι χρόνο που η Αθήνα θα ψηφίζει για το νέο Δήμαρχό της θα συζητάμε πάλι για «χρίσματα» και για καταγραφές κομματικών δυνάμεων. Υπάρχουν περιθώρια για μια άλλη λογική; Υπάρχουν αποθέματα ιδεών και ανθρώπων για θετικές εκπλήξεις; Θέτω τα ερωτήματα όχι για να απαντηθούν τώρα, αλλά για να δώσουν τροφή στη σκέψη.
