Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον πως θα κλείσει αυτό το κεφάλαιο που άνοιξε η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου.
Πιστεύω ότι κανένας εκ των πολιτικών αρχηγών δεν συνειδητοποιούν ότι η γιορτή του Πολυτεχνείου είναι πλέον κοινωνικό κεκτημένο και όχι πολιτικό ζήτημα.
Είναι ένα ιστορικό γεγονός το οποίο έχει διαμορφώσει την προσωπικότητα του πολιτικού συστήματος και τους ίδιους τους Έλληνες και έχει απορροφηθεί. Είναι πλέον κουτές οι ερωτήσεις για το αν σκοτώθηκε κόσμος στο Πολυτεχνείο ή όχι, ποιοι ήταν και ποιοι δεν ήταν μέσα. ‘Ολοι εκείνοι που συμμετείχαν πρέπει να αντιληφθούν ότι η ιστορία τους έχει γράψει ήδη με θετικό πρόσημο και η ονοματολογία πια δεν έχει καμία σημασία.
Αυτό που δεν έχει καταλάβει κανείς τους είναι το πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί. Ακόμα και ο ισχυρισμός ότι «ήμουν κι εγώ κάποτε στο Πολυτεχνείο», δεν είναι παρά μόνο μια τάση ορισμένων να δημιουργήσουν ιδιοκτησιακή σχέση με το συγκεκριμένο γεγονός.
Επειδή υπάρχει η σύγχυση που προαναφέρω, οι συζητήσεις στα social media είναι «να’ χαμε να λέγαμε», όπως επίσης και τα σχετικά άρθρα που γράφονται. Το μεγαλύτερο κατάλοιπο στο οποίο είμαστε κοντά στην κατάργησή του, είναι η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Πλέον δεν υφίσταται κανένας λόγος ύπαρξής της και ο λόγος είναι απλός: τη στιγμή που ήρθε Αμερικανός πρόεδρος στην Ελλάδα και ζήτησε δημόσια συγγνώμη, είναι η στιγμή που ως πολιτικό σύστημα και ως λαός πρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω.
Η πορεία αυτή δεν έχει απολύτως τίποτα επετειακό και δε συνεισφέρει καθόλου στο δημόσιο διάλογο και στην ιστορία του τόπου, σε αντίθεση με το Πολυτεχνείο το οποίο είναι σημαντικό και πρέπει να το γιορτάζουμε γιατί έχει το ειδικό βάρος και για το παρελθόν και για το μέλλον.
Η συνταγματικότητα της απόφασης για τις συναθροίσεις
Θεωρώ ότι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η απαγόρευση ήταν επιβεβλημένη. ‘Όμως επί της επιλογής για την έκδοση νομικής πράξης, εκτιμώ ότι:
- η απόφαση περί απαγόρευσης συναθροίσεων λόγω κορωνοϊού ήταν αρκετή για να γίνει κατανοητό το τι πρέπει να γίνει στις 17 Νοέμβρη,
- δημιουργήθηκε ένα ζήτημα νομικό το οποίο πολιτικοποιήθηκε και ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμασταν αυτή τη στιγμή που έχουμε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι,
- ως εκ τούτου δεν έχει καμία αξία ούτε η απόφαση, ούτε η προσφυγή στο ΣτΕ.
Οι αρχηγοί μας πρέπει να μάθουν να συνεννοούνται δίχως δελτία Τύπου και να αναλαμβάνουν ο καθένας τις ευθύνες του.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχω το απωθημένο να θέλω να εκθειάσω το ΚΚΕ και την αριστερά κατά καιρούς για να είμαι κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτός. Θεωρώ λάθος την κίνηση του ΚΚΕ και νομίζω ότι αν ήθελε να έχει το παραμικρό ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην απόφαση της κυβέρνησης, ουσιαστικά το έχασε τελείως. O εντυπωσιασμός της εκδήλωσης του Μαρτίου, πέραν της πρωτοτυπίας, δεν μπορεί να αποτελεί προηγούμενο εξαίρεσης από τους κανόνες.
Τέλος, κακώς έγινε ο παραλληλισμός με τις παρελάσεις. Οι εθνικές παρελάσεις με την πορεία είναι δύο τελείως διαφορετικά κοινωνικά γεγονότα. Οι εθνικές παρελάσεις είναι μια ιστορική αναφορά σημαντικών ημερομηνιών για το Έθνος, ενώ η πορεία στηλιτεύει μια κακή εποχή μιας διακρατικής σχέσης. Κατά την ίδια λογική η επιθετικότητα των πολιτών απέναντι στη Γερμανία για τα μνημόνια, θα έπρεπε να συνοδεύεται με πορείες στη γερμανική πρεσβεία κάθε χρόνο από την ημέρα που μπήκαμε σε αυτά το 2009; Ως πότε;
