Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Αν κάναμε μια ανάλυση της ψήφου της γενιάς του Πολυτεχνείου τον Ιανουάριο του 2015 είμαι σίγουρος πως με συντριπτική πλειοψηφία θα είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Αν σήμερα, 10 μήνες μετά, κάναμε μια δημοσκόπηση αποκλειστικά μεταξύ ατόμων της γενιάς του Πολυτεχνείου είμαι εξίσου σίγουρος πως όλοι θα ήταν απέναντι. Είναι μύθος πως αυτή η γενιά είχε μόνη σημαία την ιδεολογία. Ναι, είναι μια γενιά που αγωνίστηκε, είχε πάντα ένα αίσθημα δικαιοσύνης αλλά πίστευε ταυτόχρονα στην πρόοδο και στην ανάπτυξη. Κι αυτό φαίνεται από τις επιτυχημένες σταδιοδρομίες πολλών εξ αυτής της γενιάς, οι οποίοι έμειναν μακριά από την επαγγελματική ενασχόληση με την πολιτική.
Αυτή η γενιά λοιπόν, στην οποία είναι αφιερωμένη η σημερινή μέρα, είναι σίγουρα εξαιρετικά προβληματισμένη καθώς βλέπει έναν νέο άνθρωπο, ένα σαραντάρη πρωθυπουργό, να μην μπορεί να δώσει στη χώρα το νέο βηματισμό που έχει ανάγκη και να ανακυκλώνεται η παρακμή. Εδώ και χρόνια, η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη και σε κανένα μέτωπο από τα πολλά που είναι ανοικτά δεν υπάρχει ούτε μια μικρή νίκη, ούτε καν ένα σημάδι προόδου προς θετική διέξοδο.
Η μόνη «επιτυχία» είναι η καταστροφή της μεσαίας τάξης, φοβάμαι όχι από αφέλεια.
Αλλά ας έρθουμε στο σήμερα.
Η διαπραγμάτευση του πρώτου επταμήνου πήγε «στα βράχια». Από τη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας καταλήξαμε σε μια ακόμη επώδυνη συμφωνία και με τις τράπεζες να κατεβάζουν ρολά. Αλλά και η διαχείριση της συμφωνίας με τη «θεωρία των ισοδυνάμων» ως κεντρική κυβερνητική στρατηγική δεν απέδωσε τίποτα ουσιαστικό. Το μόνο που επετεύχθη ήταν να καλλιεργηθεί εκ νέου στην Ε.Ε η άποψη πως «οι Έλληνες επιδεικνύουν για μία ακόμη φορά άγνοια κινδύνου αντί να αρπάξουν την τελευταία ευκαιρία που τους δίνει η Ευρώπη».
Αποτυχημένη πλήρως υπήρξε και η προσπάθεια του Τσίπρα να συνδέσει το προσφυγικό με κάποια ανταλλάγματα στη δημοσιονομική προσαρμογή. Η προσπάθειά του αυτή βρήκε «τοίχο» καθώς οι Ευρωπαίοι παρέκαμψαν πλήρως την Ελλάδα και στήριξαν απευθείας πολιτικά και οικονομικά την Τουρκία, ως χώρα – κλειδί και για το προσφυγικό αλλά και για το νέο χάρτη που διαμορφώνεται στην περιοχή. Με την πολιτική «οι μετανάστες λιάζονται» κανείς δεν μπορεί να σε πάρει στα σοβαρά. Σοβαρές ευθύνες, ωστόσο, για αυτό τον εφησυχασμό φέρει και ο Έλληνας Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος.
Τώρα η κυβέρνηση κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά στα χειρότερα καθώς μετά το τρομοκρατικό χτύπημα των τζιχαντιστών στο Παρίσι, η πολιτική των «κλειστών συνόρων» θα αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλα τα κράτη – μέλη. Αν η Ευρώπη κλείσει τα σύνορά της και η Ελλάδα είτε επιμένει στην πολιτική ανοιχτών συνόρων είτε αδυνατεί να φυλάξει τα σύνορά της, κινδυνεύει η χώρα να μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο εγκλωβισμένων μεταναστών και προσφύγων.
Η τρίτη μεγάλη αποτυχία αφορά στο πολύ σοβαρό γεγονός πως τη στιγμή που η τρομοκρατία γίνεται πρώτο θέμα στην παγκόσμια ατζέντα, η ελληνική κυβέρνηση καταγγέλλεται από ένα πρώην μέλος της, για ύποπτες σχέσεις με έγκλειστους τρομοκράτες. Το να ζουν κάποιοι «στον κόσμο τους» είναι αδιάφορο όταν πρόκειται απλούς ιδιώτες. Όταν όμως οι άνθρωποι αυτοί κατέχουν πολιτικά αξιώματα είναι εθνικά επικίνδυνο καθώς δεν αντιλαμβάνονται πως ζούμε στον δυτικό κόσμο, ο οποίος έχει συγκεκριμένες αρχές και αξίες και σε καμία από αυτές δεν περιλαμβάνεται η διαπραγμάτευση με τρομοκράτες.
Πρώτα είχαμε την απόπειρα της αποφυλάκισης του Σάββα Ξηρού που κλόνισε τις σχέσεις με τις ΗΠΑ σε μια στιγμή που είχαμε απόλυτη ανάγκη τη στήριξή τους στη διαπραγμάτευση. Και τώρα, που θα έπρεπε να υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει υψηλή προστιθέμενη αξία για την ανάσχεση της ισλαμικής τρομοκρατίας ώστε να κερδίσει γεωπολιτικά αυτό που δεν μπορεί να κερδίσει όσο διαπραγματεύεται λογιστικά, το κυβερνών κόμμα είναι «στη σέντρα» για «δεσμούς αίματος» με καταδικασμένους τρομοκράτες. Μοιραία λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένος σε ένα ξεκαθάρισμα ήθους, ύφους, στελεχών και πολιτικού περιεχομένου.
Αυτή η πλήρης κατάρρευση της αξιοπιστίας σε όλα τα μέτωπα κάνει πολλούς εντός κι εκτός συνόρων να στοιχηματίζουν πως πολύ σύντομα κι αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά στις πολιτικές συνθήκες της χώρας, το επιδοτούμενο «Grexit» του Σόιμπλε θα μοιάζει με τη μόνη ρεαλιστική συνέχεια. Και βεβαίως μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να την ισοφαρίσει μόνο και μόνο το γεγονός πως καλούνται εκδότες και διευθυντές των ελληνικών media στον εισαγγελέα για τα δάνεια που εισέπραξαν αφειδώς. Ασφαλώς και είναι καλή η απόδοση δικαιοσύνης αλλά σε τελική ανάλυση τι να την κάνεις χωρίς ανάπτυξη και προοπτική; Κι εκεί ο Τσίπρας δεν έχει απάντηση.
ΥΓ: Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο σκοπός του ταξιδιού του Τσίπρα στην Τουρκία αυτή τη στιγμή που ο Ερντογάν είναι πανίσχυρος και ο ίδιος εξαιρετικά αποδυναμωμένος. Το γεγονός και μόνο πως η σύνοδος των G20 έγινε στην Τουρκία, τα λέει όλα. Αλλά για την επίσκεψη αυτή θα γράψω αναλυτικότερα αύριο.
