Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Πρέπει καμιά φορά να προσπαθούμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου για να αντιληφθούμε γιατί δυσκολεύεται να μπει στη δική μας. Αναρωτιέμαι αν άραγε κανένας έλληνας προβληματίστηκε ποτέ πώς αισθάνεται ένας (δεν θα πω ‘μέσος’, δεν έχω χειρότερο) απλός, μικροαστός, κεντροδεξιός ή κεντροαριστερός πολίτης στη Γερμανία.
Το 2009 σκάει η ελληνική κρίση και από τα μέσα ενημέρωσης αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι ότι ως γερμανικό κράτος ή τράπεζες έχεις δανείσει πολλά χρήματα τους έλληνες οι οποίοι όμως ξαφνικά βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας γιατί όλα αυτά τα χρόνια σπαταλούσαν χωρίς να δουλεύουν. Η κυβέρνηση ευρείας αποδοχής φροντίζει επισήμως να καταγγείλει τους τεμπέληδες του νότου οι οποίοι τώρα έχουν ανάγκη από τη βοήθειά σου για να μην καταρρεύσουν. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τους έλληνες στην τύχη τους. Όχι επειδή αποτελούν μια πολύ κερδοφόρα περίπτωση για τη Γερμανία, επειδή μέσα σε ένα πολύ σκληρό νόμισμα με μια ΕΕ και πολιτικές που έχουν τσακίσει την εγχώρια παραγωγή (βιομηχανία, βιοτεχνία, αγροκτηνοτροφικά) βοηθούν εξαιρετικά το ισοζύγιο εξαγωγών της Γερμανίας. Αλλά ένεκα του ευρωπαϊκού οράματος και της σταθερότητας στην ευρωζώνη.
Έτσι ακολουθούν 5 χρόνια που ως γερμανός πολίτης αναγκάζεσαι να συμφωνείς με τεράστια δάνεια στα οποία συμμετέχει με τη μερίδα του λέοντος η Γερμανία, προς την Ελλάδα, με την προϋπόθεση βέβαια ότι αυτοί οι κατεργάρηδες, σοβαρεύτηκαν και κάνουν αιματηρές οικονομίες για να βγουν από την κρίση. Βέβαια κανένας δεν λέει ότι τα χρήματα αυτά χρησιμοποιούνται κυρίως για να εξαγοραστεί υπάρχον χρέoς από ιδιωτικά funds, ενώ παράλληλα το χρήμα αυτό περνά μέσα από το ελληνικό κράτος και διοχετεύεται σε ελληνικές και ξένες τράπεζες προκειμένου να προστατευθούν από την κρίση ρευστότητας που διαφαίνεται στην Ευρώπη. Επίσης κανένας δεν παίρνει την πολιτική ευθύνη για την απόφαση τόσο μεγάλων δανείων σε μια χώρα, που οι εφαρμοζόμενες πολιτικές διαλύουν την παραγωγική βάση της οικονομίας της και ουσιαστικά την καθιστούν αδύνατη στο να αποπληρώσει το χρέος.
Αυτή είναι λίγο πολύ η εικόνα του γερμανού πολίτη που περιγράψαμε παραπάνω. Αυτός λοιπόν σήμερα, έχει αρχίσει να σκέπτεται ότι η Μέρκελ ίσως ήταν πολύ μαλακή με τους Έλληνες. Ίσως έπρεπε από νωρίς να έχουμε ξεμπερδέψει με δαύτους. Άλλωστε όλα έγιναν στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης και στο χρέος που έχουμε στους Έλληνες ως αντικαταβολή για το copywrite της δημοκρατίας που μοιραστήκαν στο παρελθόν με την Ευρώπη. Έτσι αρχίζεις και σκέπτεσαι ότι ίσως την επόμενη φορά να ψηφίσεις εκείνους τους άλλους, τους ευρωφοβικούς που μιλούν για την Εναλλακτική για τη Γερμανία.
Πώς λοιπόν τώρα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε να πουν στους γερμανούς ψηφοφόρους, ότι ίσως πρέπει να τα βρούμε, να στηρίξουμε την Ελλάδα. Είναι και οι ίδιοι εγκλωβισμένοι στην αφήγηση που δημιούργησαν για να στηρίξουν το τεράστιο νεοφιλελεύθερο πείραμα της μετατροπής μιας ευρωπαϊκής χώρας σε αποικία χρέους. Άλλωστε κάθε αποικιοκρατική δύναμη, η μόνη θυσία που μπορεί να κάνει για την αποικία της είναι να θυσιάσει την ίδια την αποικία.
Αύριο η συνέχεια
