Γράφει ο Χατζηκωνσταντινίδης Κωνσταντίνος*
Είναι κοινώς αποδεκτό, ότι η διδασκαλία στο ελληνικό σχολείο δεν έχει εκσυγχρονιστεί στις “ανάγκες του σήμερα”. Η παράδοση του μαθήματος πραγματοποιείται χωρίς ίχνος φαντασίας και οι μαθητές αποτελούν μονίμως παθητικούς δέκτες πληροφοριών, παρευρισκόμενοι αρκετές ώρες της ημέρας μέσα σε μία αίθουσα διδασκαλίας, με αποτέλεσμα να πλήττουν και επομένως να χάνεται η προσοχή τους. Πως είναι δυνατόν όμως, σε όλους τους τομείς να κάνουμε αναφορά για εκσυγχρονισμό, αλλά παρόλα αυτά να ακολουθείται ένα αναχρονιστικό μοντέλο διδασκαλίας, στο οποίο οι μαθητές να παραμένουν σε συνεχή αδράνεια, μπροστά σε έναν “μαύρο” πίνακα;
Πιο συγκεκριμένα, το δασκαλοκεντρικό μοντέλο γίνεται “ανιαρό” για τους μαθητές και έτσι δεν συνεισφέρει στην επίτευξη του τελικού τους στόχου, να εξασκήσουν δηλαδή τις ιδιαίτερες δεξιότητές τους. Οι μαθητές μέσω της ενεργούς συμμετοχής, που θα μπορούσε να τους παρέχει μια πιο εκσυγχρονισμένη μέθοδος διδασκαλίας, με περισσότερα διαδραστικά εργαστήρια, αλλά και από την ψηφιοποίηση της πληροφορίας, θα παρουσίαζαν πιο πολύ ενδιαφέρον για τη γνώση.
Έπειτα, τα παιδιά του “millennium” διαμορφώνουν την προσωπικότητα τους μέσα στην κοινωνία της πληροφορίας, με αποτέλεσμα από τη μικρή κιόλας ηλικία να έχουν εξοικειωθεί με την χρήση των ηλεκτρονικών μέσων. Αυτό αποτελεί από μόνο του ένα πολύ καλό επιχείρημα για τον εκσυγχρονισμό της μεθόδου διδασκαλίας με την εφαρμογή των ηλεκτρονικών μέσων.
Η ένταξη της προβολής εικόνων, βίντεο και διαδραστικών εφαρμογών θα είχε ως αποτέλεσμα η παράδοση του μαθήματος να γίνει πιο ευχάριστη και θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του μαθητή, παράλληλα όμως θα διευκόλυνε και το έργο του καθηγητή. Με όση δεξιοτεχνία και να σχεδιάσει ένας καθηγητής στον πίνακα, είναι αδύνατο οι μαθητές να διδαχθούν σύνθετες έννοιες, όπως η δομή του κυττάρου στη βιολογία και το DNA. Όμως η οπτική παρακολούθηση των κινήσεων των κυττάρων και των διασπάσεων σε τρισδιάστατες εικόνες, με τη χρήση ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή ή οποιασδήποτε άλλης εφαρμογής, θα έκανε πιο εύκολη την κατανόηση τους.
Επιπλέον, οι μαθητές με την εισαγωγή τους στον κόσμο της τεχνολογίας μέσω του σχολείου, εξοικειώνονται με τη χρήση του διαδικτύου και τους κινδύνους που αυτή εγκυμονεί, ενώ μαθαίνουν να το χρησιμοποιούν με ορθό τρόπο. Ταυτόχρονα, καταπολεμάται και ο ψηφιακός αναλφαβητισμός, δηλαδή η έλλειψη επαρκούς γνώσης πάνω στην χρήση των ηλεκτρονικών μέσων, την σημερινή εποχή που τα Μέσα και οι Τεχνολογίες Πληροφορίας έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας.
Συμπερασματικά, είναι αναγκαίος ο εκσυγχρονισμός της παρεχόμενης γνώσης κατά την εκπαιδευτική διαδικασία. Η χρήση των τεχνολογικών μέσων στα σχολεία θα συντελέσει στη βελτίωση της διδασκαλίας και στην εξέλιξη των μαθητών, οι οποίοι θα αποκτήσουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μάθηση. Μέσω της οπτικοποίησης της πληροφορίας οι μαθητές, οι οποίοι σε τεράστια πλειοψηφία είναι εξοικειωμένοι με την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, θα αισθανθούν ότι βρίσκονται σε οικείο περιβάλλον, επομένως θα αφομοιώνουν ταχύτερα μεγαλύτερη ποσότητα πληροφοριών και πιο συνθέτη ποιότητα γνώσεων. Με αυτόν τον τρόπο, θα έχει εφαρμογή στην πράξη η φράση “μία εικόνα, χίλιες λέξεις” και θα αποφέρει πολλαπλάσια πρόοδο σε σχέση με το ήδη υπάρχον μοντέλο διδασκαλίας.
*ΣΥΝΝΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΝΝΕΔ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ – ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΑΠΘ
