Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Ένα από τα πρώτα δημοσιεύματα μετά το τέλος της ομιλίας Τσίπρα, ήταν εκείνο του Reuters, όπου ο αρθρογράφος, Hugo Dixon, ούτε λίγο ούτε πολύ προβλέπει Grexit ως συνέπεια των προγραμματικών δηλώσεων.
Ο Dixon σημειώνει ότι «εάν ο Τσίπρας δεν κρύβει κάποιον άσσο στο μανίκι του, δύσκολα θα καταφέρει να διατηρήσει την Ελλάδα στο ευρώ». Ο ίδιος δεν βλέπει καμία πιθανότητα να συμφωνήσουν με τις προγραμματικές δηλώσεις οι δανειστές μας. Μόνο που δεν περιμέναμε να συμφωνήσουν με το σύνολο του προγράμματος οι δανειστές. Μάλιστα εκπρόσωποι των θεσμών που μας επιτηρούν τα τελευταία χρόνια έχουν πολλάκις νίψει τας χείρας τους, για πολλές νομοθετικές επιλογές των μνημονιακών κυβερνήσεων, αφήνοντάς τες έκθετες στον ελληνικό λαό. Αυτό με το οποίο θα κληθούν οι πιστωτές μας να συμφωνήσουν θα είναι η περίφημη «συμφωνία – γέφυρα» την οποία ευαγγελίζονται Τσίπρας – Βαρουφάκης, πριν βεβαίως την τελική συμφωνία για ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Κι εδώ είναι μάλλον που εντοπίζεται και το επίκεντρο των σεισμικών δονήσεων που προκάλεσε η ομιλία Τσίπρα στους ευρωπαίους ομολόγους του. Δηλαδή η ξεκάθαρη δήλωση ότι η νέα κυβέρνηση δεν δύναται να ζητήσει παράταση του μνημονίου. Ο Peter Spiegel, στους Financial Times, που μοιράζεται παρόμοια συναισθήματα με το συνάδελφό του από το Reuters, θεωρεί ως το μεγαλύτερο λάθος του Τσίπρα, την άρνηση για παράταση του προγράμματος ως το τέλος της αξιολόγησης. Μάλιστα σημειώνει ότι «Ένα από τα κυριότερα μηνύματα που έστειλε η Ευρωπαϊκή Ένωση στην ελληνική κυβέρνηση ήταν να μην πραγματοποιήσει μη αναστρέψιμες δηλώσεις από το βήμα της Βουλής, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, κάτι που ο έλληνας πρωθυπουργός αγνόησε».
Όμως είναι όντως αδύνατο να ζητηθεί παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, όταν κάποια από τα μέτρα που ζητούνταν από Σαμαρά και Βενιζέλο στο Παρίσι, όπως η έτι περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, δυσκόλευαν ακόμη και την προηγούμενη κυβέρνηση για συμφωνία, με την τρόικα να φτάνει τη διαπραγμάτευση στα άκρα. Είναι απλώς αδύνατο, γιατί είναι σε πλήρη αντίθεση με το πρόγραμμα με το οποίο εξελέγη η κυβέρνηση. Αυτό όμως που είναι δυνατόν, είναι η συμφωνία – γέφυρα να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική και με έμφαση σε αυτά που οι δύο πλευρές συμφωνούν. Δηλαδή την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που εξυγιαίνουν το κράτος και θα φέρουν γρήγορα έσοδα από την πάταξη του λαθρεμπορίου και της φοροαποφυγής του μεγάλου κεφαλαίου.
Καλά θα κάνουν λοιπόν, στο Reuters, τους Financial Times και αλλού να περιμένουν να δουν τι θα γίνει με την επιδίωξη της βραχυπρόθεσμης συμφωνίας και να μιλήσουν για Grexit, αμέσως μετά την αποτυχία της. Βέβαια τότε θα πρέπει να θέσουν και τα ερωτήματά τους προς το Βερολίνο και την ΕΚΤ, για το αν και κατά πόσο αναλαμβάνουν την ιστορική πολιτική ευθύνη διάλυσης της Ευρωζώνης και των αλυσιδωτών αντιδράσεων που αυτή θα φέρει καταλήγοντας φυσικά σε έναν εκτεταμένο ευρωπαϊκό, τουλάχιστον, πόλεμο.
