Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Δεν ξέρω, αν ήμουν πρωθυπουργός, αν θα έβγαζα ανακοίνωση για να πανηγυρίσω για τη δεύτερη επέτειο μιας εκλογικής νίκης. Άντε, την πρώτη χρονιά, ας πούμε ότι έχει κάποιο νόημα. Τη δεύτερη όμως; Και ιδιαίτερα σε μια περίοδο που δεν σου λείπει η παρουσία στα ΜΜΕ.
Αλλά, ας πούμε, ότι αυτό είναι εντελώς επουσιώδες μπροστά στην ουσία της δήλωσης. Παραθέτω ένα ικανό απόσπασμα: «Την ημέρα αυτή, εδώ και δύο χρόνια, όλο το παλιό κατεστημένο, προσπαθεί να τη σβήσει από τη μνήμη του ελληνικού λαού. Όχι μόνο γιατί ηττήθηκε εκλογικά, αλλά κυρίως γιατί ηττήθηκε ηθικά. Γιατί για πρώτη φορά μια κυβέρνηση, μόλις έξι μηνών, είχε το ηθικό σθένος να ξαναθέσει εαυτόν στην κρίση του λαού, δεδομένου ότι είχε στο τραπέζι μια δύσκολη συμφωνία, ως αποτέλεσμα μιας σκληρής διαπραγμάτευσης και ενός επώδυνου συμβιβασμού. Για πρώτη φορά έγινε σεβαστό το δικαίωμα του λαού να γνωρίζει πριν αποφασίσει. Να προσέρχεται στην κάλπη μετά τη συμφωνία και όχι πριν. Να αποφασίζει ποιος θα κυβερνήσει με όλα τα δεδομένα γνωστά».
Σε όλη αυτή τη συλλογιστική υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: στην πολιτική δεν υπάρχει σφουγγάρι. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το Μνημόνιο είναι άλλο κόμμα. Του έχουν μείνει πολλές ιδεολογικές αγκυλώσεις από το προηγούμενο καθεστώς, αλλά ο βασικός προσανατολισμός είναι εντελώς διαφορετικός και αυτό επιβεβαιώθηκε και με τη ρήξη της ηγετικής ομάδας με μια βασική ομάδα, άλλοτε κεντρικών στελεχών. Και τι σημαίνει αυτό; Ξεχνά κανείς τη διαπραγμάτευση του 2015; Δεν μας αφήνει να το ξεχάσουμε η πραγματική οικονομία: τα capital controls, οι νέες αυξημένες εισφορές των ασφαλισμένων, οι αυξημένοι φόροι και οι μειωμένες συντάξεις. Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα των άτακτων υποχωρήσεων της ελληνικής πλευράς εκείνους τους μήνες. Το ότι αυτό το πλαίσιο ετέθη, τσάτρα πάτρα, στην κρίση μιας κοινωνίας που κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό το καλοκαίρι του 2015 δεν λέει και πολλά. Φυσικά, είναι μια λαϊκή νομιμοποίηση και πολύ περισσότερο μια πολιτική νομιμοποίηση του κ. Τσίπρα. Αλλά, όπως παρθενογέννεση δεν υπάρχει στην πολιτική, έτσι δεν υπάρχει και σφουγγάρι.
Από την άλλη, πέραν της κριτικής και του group therapy για το παρελθόν, το επίδικο είναι το μέλλον. Και η κυβέρνηση φαίνεται ότι προσπαθεί να ανοίξει βηματισμό, με το βλέμμα στο καλοκαίρι του 2018. Παρά τις προβλέψεις που ακούω για πολιτικές εξελίξεις την άνοιξη του 2018, δεν βλέπω πώς ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε στρατηγικά να επιδιώξει να πάει σε εκλογές χωρίς να έχει τελειώσει το Μνημόνιο και να έχει πάρει κάτι, έστω αφηρημένο για το χρέος. Βέβαια, μπορεί να συμβεί κάτι απρόοπτο, κάτι εξωγενές, αλλά αυτό δεν δύναται να προβλεφθεί.
«Σήμερα που βρισκόμαστε στη μέση της θητείας, μπορούμε πια να βλέπουμε καθαρά τον ορίζοντα. Είμαστε ακόμη στο νερό και κολυμπάμε, αλλά το κεφάλι μας είναι έξω. Παίρνουμε ανάσες και βλέπουμε καθαρά τη στεριά. Είναι κοντά μας», δήλωσε χθες ο κ. Τσίπρας. Εντάξει, δεν λέω, καλό το κολύμπι, μα τη στεριά δεν πρέπει μόνο να τη βλέπουμε, αλλά να την φτάσουμε κιόλας. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Και, αν ο κολυμβητής μείνει από δυνάμεις, έστω και στο παραπέντε, η προσπάθεια έχει πάει όλη στράφι. Το τίμημα της πολιτικής ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακριβό. Μένει να δούμε, αν ο πρωθυπουργός θα καταφέρει να φτάσει και στην άλλη άκρη του τούνελ και να προσπαθήσει να αλλάξει για άλλη μια φορά τους όρους του παιχνιδιού.
