Στον Ανδρέα Παπανδρέου χρωστάμε την εισαγωγή της έννοιας του προγράμματος των 100 ημερών στο πολιτικό λεξιλόγιο. Έκτοτε χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από πολιτικούς, κυβερνήσεις και κόμματα σε μια προσπάθεια να δείξουν πως διαθέτουν σχέδιο και πως βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα. Όλα αυτά βεβαίως κατέληξαν να είναι πολιτικά ανέκδοτα.
Ο Σαμαράς δεν ανακοίνωσε πρόγραμμα 100 ημερών όταν είχε τη σκυτάλη της εξουσίας. Δήλωσε απλά «ουδείς αναμάρτητος» και ξεμπέρδεψε. Αλλά όπως θα έχετε προσέξει από τον Μάρτιο και μετά, ο Υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας πρωταγωνιστεί σε έναν επικοινωνιακό σχεδιασμό 100 ημερών. Έδωσε έναν πανηγυρικό και αισιόδοξο τόνο για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και υποστήριξε με κάθε ευκαιρία πως βλέπει φως στο τούνελ! Έφθασε μάλιστα να προβλέπει και την έξοδο στις αγορές μέσα στο 2014.
Όσοι ζουν την καθημερινότητα της πραγματικής οικονομίας καταλαβαίνουν αμέσως πως το φως που βλέπει ο Στουρνάρας είναι απλά το φως του τρένου που έρχεται καταπάνω μας. Ο Στουρνάρας μπορεί να μας προέκυψε ως Υπουργός, όμως το “dna” του είναι αυτό του τραπεζίτη. Την υπέρβαση της κρίσης την αντιλαμβάνεται μόνον ως επιστροφή στις αγορές και πρόσβαση στον δανεισμό. Λες κι αν έβγαινε αύριο το πρωί η Ελλάδα στις αγορές, θα είχε λύσει τα προβλήματά της.
Για μια ακόμη φορά η διαχείριση της οικονομίας γίνεται με επικοινωνιακούς όρους. Πουλιέται ένα «success story» που μέσα σε 100 μέρες αποδεικνύεται πως είναι «φούσκα». Αυτό δείχνει πως σε επίπεδο νοοτροπίας τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όπως με το χρηματιστήριο το 99, όπως με την Ολυμπιάδα αργότερα, δημιουργούνται τεχνητές «φούσκες» που μετά σκάνε και τα θύματα είναι πολλά.
Το να μιλήσει κανείς για ανικανότητα και προχειρότητα είναι η μία εκδοχή. Η άλλη είναι να σκεφτεί πως οι «φούσκες» όταν σκάνε έχουν μεν πολλούς χαμένους αλλά έχουν και κάποιους πολύ κερδισμένους, γεγονός που οδηγεί ενίοτε στο συμπέρασμα πως η «ανικανότητα» υποκρύπτει σκοπιμότητα. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα.
Επί του παρόντος αυτό που έχει σημασία να τονιστεί είναι πως το «success story» κάπου εδώ ξεφουσκώνει. Το χρέος παραμένει στο ύψος του, το πρωτογενές πλεόνασμα εξανεμίστηκε , ο ΟΟΣΑ βλέπει συνέχεια της ύφεσης και οι αγορές θα περιμένουν να δουν το φως που υποσχέθηκε ο κ. Στουρνάρας. Κι αν δεν το δουν… θα ξαναφάει την Ελλάδα το μαύρο σκοτάδι. Ποιος ο λόγος λοιπόν να δημιουργηθεί άλλη μια «φούσκα» που είναι βέβαιο πως θα σκάσει;
Οι λόγοι είναι δύο. Ο Στουρνάρας σαν τραπεζίτης βοηθάει το «κλίμα» για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει, διότι το τι καταφέρνει πραγματικά, θα φανεί σύντομα. Κοντός ψαλμός, αλληλούια.
Φυσικά όμως βοηθάει και στην αδιατάραχτη πορεία των Γερμανών προς τις κάλπες. Το ελληνικό «success story» είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προεκλογικής καμπάνιας της κυρίας Μέρκελ. Οι 100 μέρες ήταν αναγκαίες ως «γέφυρα» μέχρι να φτάσουμε στο ελληνικό καλοκαίρι και τα «μπάνια του λαού» ( όλα ο Ανδρέας τα δίδαξε) και τον Σεπτέμβρη στις γερμανικές κάλπες. Μετά… ο σώζον εαυτόν σωθείτο!
ΥΓ: Το ό,τι συζητάμε τέτοια εποχή το αντιρατσιστικό και το αν ο χορός του Ζαλόγγου ήταν μύθος ή όχι, προφανώς δεν είναι τυχαίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως γιατί «τσιμπάει» κάθε φορά σαν… χάνος;
