Οι δύο, καθαρές σε διαφορά σκορ, νίκες του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στους πρώτους τελικούς του πρωταθλήματος έχουν ξεκάθαρη εξήγηση.
Τόσο στο ΣΕΦ όσο και στο ΟΑΚΑ φάνηκε ότι οι πράσινοι έχουν μεγαλύτερη δίψα γι΄αυτό το τρόπαιο, ενώ οι κόκκινοι έμοιαζαν άδειοι από φιλοδοξίες και δυνάμεις για το συγκεκριμένο στόχο.
Ο Παναθηναϊκός έχει παθιαστεί να αποδείξει ότι παραμένει κυρίαρχος και δυνατός στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ, ενώ ο Ολυμπίακός έχει μείνει στις δάφνες του δεύτερου ευρωπαϊκού αλλά η αποθέωση δεν φέρνει από μόνη της τις νίκες.
Οι δύο κορυφαίες ελληνικές ομάδες έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες και αδυναμίες, τις γνωρίζουν καλά και οι μεν και οι δε, οι προπονητές δεν έχουν μεγάλα περιθώρια για τρικ, εκπλήξεις και αιφνιδιασμούς. Παρότι έχει αποδοθεί σε αυτούς τους τελικούς σημαντικό μερίδιο επιτυχίας στο κοουτσάρισμα του Πεδουλάκη, δεν είναι αυτό που έχει κάνει τη διαφορά.
Ο Ολυμπιακός αιφνιδιάστηκε από τον ίδιο τον εαυτό του στο πρώτο παιχνίδι, εκνευρίστηκε πολύ στο δεύτερο όταν είδε και πάλι ότι δεν μπορούσε να βγάλει στο παρκέ κανένα από τα εκρηκτικά συστατικά που έφεραν το θρίαμβο του Λονδίνου. Και ήταν επόμενο να πάει σε δοκιμασμένες δικαιολογίες, ψάχνοντας άλλοθι στις αποφάσεις των διαιτητών. Κι είναι αλήθεια ότι βρίσκει πάτημα να το κάνει, με την απαράδεκτη συμπεριφορά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου προς τους διαιτητές στη διάρκεια της ανάπαυλας…
Ο Παναθηναϊκός έχει πολλούς παίκτες του σε καλή φόρμα, μα το σπουδαιότερο όπλο του στη σειρά των τελικών είναι η δίψα όλων στην ομάδα για να μειώσουν με έναν τίτλο τη διεθνή επιτυχία του αντίπαλου. Με το 2-0 έχει ένα πολύ μεγάλο προβάδισμα, το οποίο ιστορικά σπάνια ανατρέπεται. Κι ούτε τώρα πρόκειται να συμβεί, εάν στο επόμενο ματς ο ΠΑΟ συνεχίσει να θέλει κι ο Ολυμπιακός συνεχίσει να μην μπορεί…
