Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Είναι σαφές πως η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να ορθώσει τείχος προστασίας για τον Πάνο Καμμένο, στην περίφημη υπόθεση με την πώληση βλημάτων στη Σαουδική Αραβια. Μάλιστα, τόσο από το υπουργείο Εξωτερικών όσο και από το υπουργείο Άμυνας έχουν «πέσει» πάνω στην υπόθεση, προκειμένου να απαντηθούν επί της ουσίας οι εγκλήσεις της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης και να επανέλθει η συζήτηση στα πεδία που η κυβέρνηση θεωρεί προνομιακά για την ίδια.
Το ζήτημα είναι πως αυτό το εγχείρημα μόνο εύκολο δεν είναι. Η αλήθεια είναι πως η υπόθεση μπάζει από παντού. Μπορεί να είναι για πολλούς λόγους, αλλά υπάρχουν πραγματικά πολλαπλά σημεία που η κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις, με αποτέλεσμα τα ερωτηματικά να παραμένουν. Ακόμα, όμως, και αν τώρα, μετά από σχεδόν τρεις εβδομάδες που το θέμα είναι στην επικαιρότητα, τα συναρμόδια υπουργεία και ο πρωθυπουργός παρέχουν κάλυψη στον κ. Καμμένο, δεν σημαίνει ότι η ζημιά δεν έχει γίνει.
Η αλήθεια είναι πως ο χώρος των στρατιωτικών προμηθειών έχει ταυτιστεί στην κοινή συνείδηση με τις μίζες και τις παρασκηνιακές συνεννόησεις. Τα έργα και οι ημέρες ανθρώπων που πέρασαν από το Πεντάγωνο και βγήκαν πλουσιότεροι, ενώ συγκεκριμένοι άνθρωποι μονοπωλούσαν έργα και προμήθειες-φιλέτα, επειδή ήξεραν σε ποιον να απευθυνθούν, είναι ακόμα εξαιρετικά πρόσφατα. Μάλιστα, ο κ. Καμμένος, με το γνωστό του στυλ, είναι ο πρώτος που δημοσίως κατήγγειλε αυτές τις πρακτικές και δεσμεύτηκε ότι επί των ημερών του αυτά έχουν τελειώσει. Συνεπώς, όταν η ίδια γνωστή ιστορία, έστω και στο επίπεδο των υπονοιών, επανέρχεται ξανά και ξανά, πώς νομίζουν στην κυβέρνηση ότι «γράφει» στην κοινή συνείδηση;
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι εξαιρετικά σοβαρή. Κι επειδή δεν έχουμε ισχυρές αποδείξεις, παρά μόνο αποχρώσες ενδείξεις, πρέπει να τίθενται τα ερωτήματα με ένταση και έμφαση, προκειμένου οι υπεύθυνοι να απαντήσουν. Συνεπώς, όσο και να προσπαθήσει να περάσει η κυβέρνηση στην αντεπίθεση και να υπενθυμίσει τις πρακτικές των προηγούμενων, αυτό δεν έχει πολύ νόημα, γιατί θα πρέπει να απαντήσει και για τη συγκεκριμένη υπόθεση που βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο. Αν δεν το κάνει, αν απλά επιλέξει τη συνέχιση του blame game σε αυτούς που επί δεκαετίες ήλεγχαν το σύστημα των προμηθειών, τότε η ζημιά θα είναι μη διαχειρίσιμη. Ήδη, απλοί άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν γνώση όλων των λεπτομερειών την υπόθεσης, λένε πως «κάτι δεν πάει καλά» στη συγκεκριμένη περίπτωση. Άρα, για να επανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, η κυβέρνηση πρέπει να αποδείξει ότι όλα έγιναν με τον δέοντα τρόπο. Μπορεί να το κάνει αυτό; Αν δεν το κάνει, τότε η φθορά θα είναι διαρκώς κλιμακούμενη και τότε και ο κ. Τσίπρας θα καταλάβει ποιο είναι το θεώρημα της διαρκούς φθοράς, το οποίο απέδειξαν στην πράξη αρκετοί προκάτοχοί του, πριν παραδώσουν την εξουσία στον επόμενο.
H υπόθεση, όμως, είναι και πολιτικά ενδιαφέρουσα. Διότι, όση προστασία και να παρέχει ο κ. Τσίπρας στον κ. Καμμένο, η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιάζει να έχει αποκτήσει μια σαφή ημερομηνία λήξης και αυτή είναι οι επόμενες εκλογές. Άλλωστε, πόσο συχνά θα μπορεί ο πρωθυπουργός να προσέρχεται ως υπερασπιστής του κυβερνητικού του εταίρου; Ήδη, οι παρεμβάσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της ακύρωσης μιας ήδη νεκρής σύμβασης κατατείνουν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ. Και, φυσικά, αν κάτι τέτοιο όντως γίνει, θα έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον η προσπάθεια του Μαξίμου να ρίξει γέφυρες στην νέα Κεντροαριστερά, η οποία δείχνει να έχει συντεταγμένες δυνάμεις.
