Γράφει ο Ceteris Paribus
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις.»
Κ.Π. Καβάφης, «Περιμένοντας τους βαρβάρους»
Αν η βιβλική Βαβέλ είχε κάποιου είδους… ορχήστρα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα των τελευταίων ημερών θα της έμοιαζε πολύ! Οι αυτοσχεδιασμοί και τα «φάλτσα» ήταν όχι μόνο πολλά αλλά και εντυπωσιακά. Με κορυφαίο, τον «αυτοσχεδιασμό» της κυβερνητικής εκπροσώπου κ. Γεροβασίλη, που κάτι άκουσε σε μια κυβερνητική σύσκεψη περί δημοψηφίσματος για την αναθεώρηση του Συντάγματος, και θεώρησε σκόπιμο να το… ξεφουρνίσει.
Η κ. Γεροβασίλη είναι πιθανότατα ειλικρινής, όταν δηλώνει ότι «κάτι άκουσε» σχετικά. Είναι φανερό όμως ότι η ίδια η «ιδέα» περί δημοψηφίσματος, κυρίως όμως η ευκολία με την οποία η κ. Γεροβασίλη βιάστηκε να την εξαπολύσει στη δημόσια σφαίρα, είναι ενδεικτικά αφενός του πόση αδημονία και ζέση για την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας διαπερνά το κυβερνητικό επιτελείο και αφετέρου του πόσο βαθιά αυτή η κυβέρνηση πιστεύει στη δύναμη του επικοινωνιακού στοιχείου.
Η αδημονία για αλλαγή πολιτικής ατζέντας είναι εύλογη: η κυβέρνηση δοκιμάστηκε επί πολλούς μήνες σε μια οριακή διαπραγμάτευση που πήρα τα χαρακτηριστικά ωμής επιβολής. Οι «κόκκινες» γραμμές της κατέρρευσαν ολοσχερώς και αναγκάστηκε να υπογράψει και ψηφίσει μέτρα που την εκθέτουν πολιτικά και διαρρηγνύουν τις σχέσεις της με τα κοινωνικά στρώματα που έως σήμερα τη στήριξαν.
Η κυβέρνηση υπέφερε από την ατζέντα της διαπραγμάτευσης, και τώρα θέλει να την αλλάξει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Εμπνεόμενα από τις μέχρι τώρα επιτυχίες της (ο κ. Τσίπρας επαίρεται για το γεγονός ότι κέρδισε σε λιγότερο από 1 χρόνο τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, στις οποίες μάλιστα κατέβηκε με διαφορετικές σημαίες!), τα κυβερνητικά στελέχη διακρίνονται πλέον από άγνοια κινδύνου, που οδηγεί σε επιπόλαιους αυτοσχεδιασμούς. Μοιάζουν σαν να πιστεύουν ότι το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης είναι ανεξάντλητο και, ταυτόχρονα, ότι μπορούν με τα «όπλα» της επικοινωνίας να λύσουν όλα τα προβλήματα. Πρόκειται για αυταπάτες που σχεδόν πάντα πληρώνονται πολύ ακριβά…
Το χειρότερο όμως είναι ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μοιάζει σαν να πιστεύει ότι εκλέχτηκε όχι για να κυβερνά αλλά για να διαπραγματεύεται με τους δανειστές! Δηλαδή πως είναι κυβέρνηση… ειδικού σκοπού, και ότι κάποιος άλλος θα αναλάβει το καθήκον της διακυβέρνησης. Και, παρόλο που ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως «τώρα θα κριθούμε σαν κυβέρνηση», δεν φαίνεται να έχει καμία διάθεση ή ικανότητα να… κυβερνήσει. Η κυβερνητική Βαβέλ των ημερών παραπέμπει στην αδυναμία της κυβέρνησης να αλλάξει πραγματικά ατζέντα, δηλαδή να στραφεί στη διακυβέρνηση. Η οποία θέλει σχέδιο, project management και project managers, και δεν πρόκειται να γίνει με τον αυτόματο πιλότο – και σίγουρα όχι με… επικοινωνιακά τρικ.
Η στροφή στη διακυβέρνηση δεν είναι μόνο επιβεβλημένη, αλλά πρέπει να γίνει και άμεσα, «εδώ και τώρα», πριν μπούμε στον επόμενο κύκλο της διαπραγμάτευσης, του Σεπτεμβρίου, για την επόμενη αξιολόγηση. Διότι η κυβέρνηση δεν κέρδισε με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης το έπαθλο του μακρού αδιατάρακτου χρόνου για να ξεδιπλώσει το κυβερνητικό της σχέδιο: το φθινόπωρο την περιμένει η νέα αξιολόγηση με κέντρο τα εργασιακά (και… ό,τι άλλο προστεθεί στην πορεία), ως το τέλος δε του έτους θα κριθεί αν θα επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος ή θα ενεργοποιηθεί ο περιβόητος «κόφτης».
Αν λοιπόν, όπως διατείνεται, θέλει και έχει την ικανότητα να κάνει στροφή στη διακυβέρνηση, τότε πρέπει να το κάνει άμεσα. Αν όμως πιστεύει ότι εξελέγη για να διαπραγματεύεται αενάως, να υπογράφει ό,τι της υποδεικνύουν και ύστερα να περιμένει να… ανθήσουν οι υπογραφές, τότε το μόνο που θα προλάβει επί της ουσίας να κάνει, είναι… νέες εκλογές σε κάποιο επόμενο γύρο της διαπραγμάτευσης και σε συνθήκες κρίσης.
Και θα μείνει στην ιστορία σαν η κυβέρνηση που διαπραγματευόταν για να υπογράφει ό,τι της υποδεικνύουν και να κάνει εκλογές μέχρι να… πέσει, πιθανότατα σε συνθήκες βίαιης υποτροπής της κρίσης.
Το σίγουρο είναι πως η μετάβαση από τη διαπραγμάτευση στην πραγματική διακυβέρνηση πέφτει κάπως… βαριά στην κυβέρνηση. Οι δανειστές και η παρατεταμένη αξιολόγηση «ήταν μια κάποια λύσις» για να καλύπτονται πολλές αδυναμίες πολλών, που τώρα αναλογίζονται «τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους» – και αυτοσχεδιάζουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από την πραγματική διακυβέρνηση.
Υ.Γ. Οι δηλώσεις του κ. Σπίρτζη ότι το πρότζεκτ στο «Ελληνικό» έπρεπε να έχει καλύτερο τίμημα και -κυρίως αυτό- ότι έπρεπε να σχεδιαστεί από το Δημόσιο, αν μεν γίνονται ειλικρινώς στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος, έχει καλώς. Αρκεί να μην εκφράζουν την πικρία όσων θα στερηθούν τα… παράπλευρα οφέλη από το «δημόσιο σχεδιασμό». Και ο νοών νοείτω…
