Γράφει ο Στρατής Παπαμανουσάκης
Πέρα από κάθε προκατασκευασμένη ερμηνεία της ιστορίας, η ζωή αρνείται να περιοριστεί στα στενά όρια της συγκεκριμένης εμμένειας, έχοντας πάντοτε την τάση να τα ξεπεράσει. Το τέλος της σύντομης αριστερής ελληνικής Άνοιξης συνοδεύεται από τη σύγκρουση της συντήρησης και της ανανέωσης, που αποκρυσταλλώνεται στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Δεν πρόκειται για διχασμό, αλλά για απλή συνέχεια της φυσικής τάξης πραγμάτων, όπως η μέρα διαδέχεται τη νύκτα, το καλοκαίρι την άνοιξη και κάθε μικρή ή μεγαλύτερη ιστορική περίοδος την προηγούμενή της. Ο διχασμός υπάρχει στην έννοια της κατεστημένης αντίληψης, που αρνείται να κατανοήσει τη δυναμική της συνεχούς μεταβολής των κοινωνικών όρων, που επιμένει να υπερασπίζεται το νεκρό γράμμα απέναντι στο ζωοποιό πνεύμα, που απορρίπτει το μέλλον για χάρη του παρελθόντος. Αλλά σε μια προοδευτική θεώρηση κάθε ενότητα προϋποθέτει ένα διχασμό, κάθε θέση ακολουθείται από μια άρνηση, και κάθε άρνηση αναιρείται από μια άρνηση της άρνησης, αυτή που συνταιριάζει τη θέση και την αντίθεση στην ενότητά τους.
Στην αντιπαράθεση των ερωτημάτων του Δημοψηφίσματος, και άσχετα με την αναγκαιότητά του, δεν υπάρχει κανένα δίλλημα. Το Ναι εκφράζει τη συνέχεια της ίδιας και χειρότερης πολιτικής των Μνημονίων, της Ελλάδας της λιτότητας και της καταστροφής, της Ευρώπης του χρέους, της γερμανικής επικυριαρχίας και του κοινωνικού και πολιτικού αδιεξόδου. Καμιά παρανοϊκή ερμηνεία, που επιχειρείται από τους ευρωπαίους δανειστές και τους εγχώριους αντιπροσώπους τους, δεν μπορεί να πείσει τους εξαθλιωμένους έλληνες εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους ότι η συναίνεση σε αυτή την πολιτική συνεπάγεται την Ευρώπη και το Ευρώ. Και καμιά προσπάθεια εκβιασμού, εξαπάτησης και τρομοκράτησης του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να επιτύχει. Οι τοκογλυφικές προτάσεις των Βρυξελλών δεν μπορούν να βρουν την παραμικρή ανταπόκριση στην Αθήνα. Μπροστά στα μάτια κάθε ψηφοφόρου της Κυριακής υψώνεται το φάσμα της παρελθούσας πενταετίας, η μνήμη της παλαιότερης και σύγχρονης ιστορίας, το όραμα της Ελλάδας του Μέλλοντος. Η επιλογή της άρνησης αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα μας.
Αλλά αν η απόρριψη του Ναι αποτελεί μονοσήμαντη επιλογή, δεν συμβαίνει το ίδιο και για το Όχι. Η σημασία της άρνησης είναι κυριολεκτικά πολυσήμαντη. Αν εξαιρέσομε τους οπαδούς του συνειδητά άκυρου, το Όχι απευθύνεται σε τρείς κυρίως αποδέκτες. Τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς», τα ελληνικά αντιπολιτευόμενα κόμματα, την ίδια την Κυβέρνηση.
Το Όχι σημαίνει πρώτα απ’ όλα απόρριψη των προτάσεων των δανειστών για νέα μνημονειακά μέτρα, χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους και χωρίς το αναγκαίο αναπτυξιακό πρόγραμμα. Σημαίνει άρνηση της χρόνιας λιτότητας, της αυξανόμενης ανεργίας, της συνεχιζόμενης ύφεσης. Και σημαίνει αποτροπή της προσπάθειας πλήρους αποικιοποίησης της χώρας, στραγγαλισμού της οικονομίας της, και διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας.
Το Όχι σημαίνει δεύτερον αποδοκιμασία των κομμάτων της «Ηνωμένης» πλέον δήθεν «ευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης, των οικονομικών και κοινωνικών ελίτ που τα στηρίζουν, και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Σημαίνει αποστροφή προς το απαίσιο, το επικίνδυνο, το ανατριχιαστικό φαινόμενο της επανεμφάνισης, ως «σωτήρων», των εκπροσώπων του παρελθόντος, των συνενόχων της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, των συνδεδεμένων με τις χειρότερες ημέρες της Μεταπολίτευσης, που με την ψήφο του ελληνικού λαού έχουν οριστικά τοποθετηθεί στα αζήτητα της Ιστορίας. Και σημαίνει οριστική και αμετάκλητη καταδίκη της πολιτικής αυτής, που οδήγησε στη σημερινή κρίσιμη κατάσταση, της πολιτικής της χυδαίας συναλλαγής, της μεγάλης διαφθοράς και τελικά της υπονόμευσης της ίδιας της Δημοκρατίας.
Το Όχι σημαίνει τρίτον σοβαρή υπενθύμιση προς την Κυβέρνηση να σεβαστεί απολύτως τη λαϊκή βούληση, όπως εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές. Σημαίνει έντονη και καθολική απαίτηση υλοποίησης στο ακέραιο του προγράμματος της αλλαγής που επαγγέλθηκε, χωρίς κανένα συμβιβασμό και καμιά υποχώρηση. Και σημαίνει αποδέσμευση από κάθε μνημονειακό δεσμό και όχι παράταση οποιασδήποτε ξένης εξάρτησης, αλλά αντίθετα ασφαλή πρόσδεση στα συμφέροντα του λαού, και της πατρίδας και σταθερό προσανατολισμό προς το ιστορικό Μέλλον της χώρας μας και της Ευρώπης των λαών της.
Το Τριπλό Όχι στο Δημοψήφισμα αποτελεί το ακαταμάχητο όπλο κάθε πολίτη στον αγώνα για την αποτροπή οποιουδήποτε κινδύνου εκπορεύεται από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, κάθε ενδεχόμενου νέου Μνημονίου, κάθε πιθανότητας παλινόρθωσης της προηγούμενης πολιτικής.
