Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Ενώ το τρίτο μνημόνιο προσθέτει πολύ βαρείς φόρους, έμμεσους και άμεσους, καταργεί και έναν που στήριζε έως σήμερα το ελληνικό σινεμά. Η κατάργηση του ειδικού φόρου στα εισιτήρια των σινεμά προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις του Ελληνικόυ Κέντρου Κινηματογράφου, της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και της Ενωσης Σκηνοθετών Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου.
Σε ανακοίνωση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου σημειώνεται ότι «Σε μία δύσκολη εποχή που οι επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου είναι καταγεγραμμένες και αποτελούν ανάσα στον σύγχρονο πολιτισμό της χώρας, θεωρούμε την παρέμβαση όλων προς τη θετική κατεύθυνση δεδομένη» και ζητείται η παρέμβαση του υπουργείου Πολιτισμού.
Η Ενωση Σκηνοθετών Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου (ΕΣΠΕΚ) αναφέρει σε δική της ανακοίνωση ότι «Η κατάργηση του ειδικού φόρου κινηματογράφου επί του εισιτηρίου, που χρηματοδοτεί εξολοκλήρου την παραγωγή ελληνικών ταινιών μέσω του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου είναι σκανδαλώδης και, αν τελικά ισχύσει, θα αποτελέσει την ταφόπλακα του ελληνικού σινεμά. Του κινηματογράφου που όταν κάθε φορά διακρίνεται διεθνώς, οι εκάστοτε πολιτικοί άρχοντες, φροντίζουν να επαινούν με κενά λογύδρια όπως φαίνεται μέχρι και τώρα» και απαιτεί «έστω και την ύστατη στιγμή, την απόσυρση της κατάργησης του ειδικού φόρου κινηματογράφου – φόρο που αποδίδουν αποκλειστικά οι θεατές του κινηματογράφου για τον κινηματογράφο – από τα προαπαιτούμενα. Πρόκειται για ένα προμελετημένο εν ψυχρώ έγκλημα που, αν δεν το αποτρέψουμε, θα έχει μοιραίες και ολέθριες συνέπειες για στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό».
Η Ένωση μάλιστα απευθύνεται στον πρωθυπουργό και τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Νίκο Ξυδάκη «να πράξουν τώρα τα δέοντα και να καταθέσουν αμέσως τροπολογία σύμφωνα με την οποία θα αποσύρεται ουσιαστικά από το υπό ψήφιση νομοσχέδιο η επίμαχη διάταξη. Σε αντίθετη περίπτωση, θα συνδέσουν ανεξίτηλα το όνομά τους με τον ξαφνικό θάνατο του ελληνικού κινηματογράφου…»
Είναι πάντως γεγονός ότι ο εν λόγω φόρος δεν ήταν από τα σοβαρότερα προβλήματα που υπήρχαν στην αγορά και επέστρεφε με έναν τρόπο στην εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή. Η κατάργηση του δύο μόνο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε απρόσεκτη και επιπόλαια κίνηση από πλευράς οικονομικού επιτελείου, κάτι που είναι πιθανόν να συνέβη, αφού τα νομοσχέδια προετοιμάστηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Είτε μπορεί να είναι εφαρμογή των πλέον σκληρών φιλελεύθερων αντιλήψεων ενάντια στην οποιαδήποτε υποβοήθηση της εγχώριας παραγωγής από παράγοντες εκτός της αγοράς.
