«Το χάνω ή δεν το χάνω το σπίτι;». Το ερώτημα αυτό φαίνεται ότι θα στοιχειώσει τον ύπνο χιλιάδων συμπολιτών μας, που αλλιώς τα υπολόγιζαν στη ζωή τους και τα μετρούσαν, κι αλλιώς τους τα φέρνει (όχι η ζωή) η κυβέρνηση.
Το θέμα των δανειοληπτών και κατʼ επέκταση το πάγωμα των πλειστηριασμών, είναι εξαιρετικά κρίσιμο πλην όμως φαίνεται ότι δεν έχει γίνει απολύτως αντιληπτό από κάποιους.
Διαφορετικά δεν θα έπαιζαν με δηλώσεις και διορθωτικές επαναδιατυπώσεις για το αν και πότε θα υπάρξει άρση της αναστολής των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.
Τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά κι όσοι σιγά σιγά οδηγούνται σε σαφή αδυναμία κάλυψης των δανειακών τους υποχρεώσεων μοιάζει σαν μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί με απρόβλεπτες συνέπειες.
Αν η κυβέρνηση έχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο, όποιο κι αν είναι αυτό, ας βγει να το διατυπώσει, να το υπερασπίσει και να δεχθεί τις όποιες επικρίσεις, ενδεχομένως κι αντιδράσεις.
Λογικές του τύπου ας ρίξουμε το αγκίστρι να δούμε τι θα τσιμπήσει ή το επιβάλει η τρόικα ή πιέζουν οι τράπεζες, ας τις αφήσουμε πια στην άκρη. Η πράξη έχει δείξει ότι θολώνουν τις καταστάσεις και στο βάθος χειροτερεύουν τα πράγματα.
Ο φόβος ή η ανησυχία της κοινωνικής αντίδρασης δεν νοείται στις μέρες μας. Η αντίδραση είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή δύσκολα θα την αποφύγεις και όσοι δεν το βλέπουν πλανώνται πλάνην οικτρά.
Η αξιοπρέπεια όλων όσων βρίσκονται σε δυσμενή θέση απαιτεί αν μη τι άλλο ξεκάθαρες κουβέντες. Και λύσεις, ουσιαστικές και βιώσιμες.
