Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η εικόνα της Ελλάδας το τελευταίο διάστημα είναι τέτοια που θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει χαοτική. Όπως λέει η σχετική θεωρία μια ανεξέλεγκτη, απειροελάχιστη μεταβολή στις αρχικές συνθήκες εκδηλώνεται ως χάος-αταξία και αδυναμία πρόβλεψης. Η κυβερνητική μεταβολή της 25ης Ιανουαρίου και η εξελισσόμενη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, έβαλε την Ελλάδα αλλά κατ’ επέκταση και την Ευρώπη, σε μια περιδίνηση, για την έκβαση της οποίας κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει την οποιαδήποτε ασφαλή πρόβλεψη.
Παρ’ όλα αυτά, οι φυσικοί και οι μαθηματικοί που ασχολούνται με τη θεωρία του χάους επισημαίνουν πως ακόμη και στα πλέον χαοτικά συστήματα υπάρχει δομή κι έτσι οι επιστήμονες οδηγήθηκαν στην έννοια των «φράκταλ», που δίνουν μορφή στο χάος.
Κάνω αυτή τη εισαγωγή διότι πίσω από όλο αυτό το «χάος» των δηλώσεων και αντιδηλώσεων, των καταστροφολογικών προβλέψεων αλλά και των «ασκήσεων θάρρους», των δημοσιευμάτων, των συναντήσεων και των επαφών, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα Καγκελάριο, φαίνεται πως τελικά υπάρχει μια… δομή και το γεγονός αυτό επιτρέπει αν μη τι άλλο να γίνουν κάποιες λογικές υποθέσεις για το που πάει το πράγμα.
Φαίνεται λοιπόν πως στην πραγματικότητα ο κρίσιμος μήνας είναι ο Ιούνιος. Μέχρι τότε δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά συμφωνία για καμιά χρηματοδότηση. Η ελληνική κυβέρνηση θα τιμά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για να μην φανεί ανακόλουθη και οι ευρωπαίοι δανειστές δεν θα κάνουν κανένα χατίρι στον Τσίπρα για «να τον κάνουν μάγκα», κατά το κοινώς λεγόμενο. Έτσι, ο χρόνος της παράτασης του υφιστάμενου προγράμματος – μνημονίου θα εκπνεύσει με την Ελλάδα να ξύνει τον πάτο του βαρελιού για να πληρώνει ίσα – ίσα μισθούς και συντάξεις αλλά και τις δόσεις προς τους δανειστές και όποτε χρειάζεται η ΕΚΤ θα ανοίγει τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης προς τις ελληνικές τράπεζες αλλά «τόσο – όσο», προκειμένου αφενός να μην καταρρεύσουν αλλά και να μπορούν να συμμετέχουν στην αγορά εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου, τα οποία και παραμένουν η μόνη μορφή δανεισμού που είναι προσβάσιμη αν και σαφώς «αλμυρή».
Με αυτή τη … δομή, φαίνεται πως είναι όλοι happy. O Τσίπρας εμπεδώνει το μήνυμα πως δεν είναι σαν τους άλλους και οι δανειστές δεν κάνουν υποχωρήσεις που θα μπορούσαν να ξηλώσουν το πουλόβερ της πολιτικής που ακολουθούν στην Ε.Ε. Happy βεβαίως δεν είναι η πραγματική οικονομία που στεγνώνει τόσο από την ανεπίσημη στάση πληρωμών του δημοσίου σε όσους έχουν συναλλαγές μαζί του όσο και από το κλίμα αβεβαιότητας. Αλλά τον ιδιωτικό τομέα σε αυτή τη χώρα δεν τον πήρε ποτέ κανένας στα σοβαρά και ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα θα ήταν ο τελευταίος που θα περιμέναμε να το κάνει.
Τα σπουδαία λοιπόν τον Ιούνιο, όπου στην πραγματικότητα θα βρεθούμε μπροστά σε ένα τρίτο μνημόνιο, όπως κι αν ονομαστεί, ύψους 30 δις ευρώ και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ( δηλαδή είτε δια εκλογών, είτε δια δημοψηφίσματος) θα κληθούν οι ίδιοι οι πολίτες να αποφασίσουν στο «take it or leave it» που θα έχουν θέσει ως δίλλημα οι δανειστές. Ε, και με δεδομένο πως θα αρχίζει το καλοκαίρι κι ο τουρισμός, οπότε και η διάθεση πάντα είναι πιο ανάλαφρη και χαλαρή, κάτι μου λέει πως θα αποφασίσουμε να πάρουμε τα λεφτά.
Το σενάριο αυτό μοιάζει όλο και περισσότερο σαν προσυμφωνημένο, έστω κι αν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές υπερβάλλουν κάπως στους ρόλους τους, για να προσδώσουν ένα επιπλέον σασπένς…
ΥΓ: Για την αριστερά, η διαπραγμάτευση είναι πρωτίστως πολιτική. Γι αυτό και θεώρησα ενδιαφέρον το «πρώτη φορά αριστερά». Το να καταφέρει όμως να κάνει ο Τσίπρας εκλογές για να λύσει τον εσωκομματικό γόρδιο δεσμό, με ανοιχτές τις τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ, προϋποθέτει να έχει καθησυχάσει την …οικονομία.
