Γράφει η Θεοδώρα Αυγουλίδου
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013. Περνώ το κατώφλι του νεοκλασικού στο κέντρο της Αθήνας, προετοιμασμένη, μεν, για τη σύσκεψη στο νέο ευρωπαϊκό πρότζεκτ, ελαφρώς προβληματισμένη, δε, για το πώς θα «παντρέψω» τις επιθυμίες όλων των εταίρων σε μια πρόταση με συγκεκριμένο πεδίο δράσης και πολύ πιο συγκεκριμένο προϋπολογισμό.
Ο κύριος Σπύρος, διευθυντής του γραφείου με υποδέχεται με ένα τεράστιο χαμόγελο, όπως πάντα. Ανήκει στους ανθρώπους που, αν δεν είσαι μίζερος και μπολιασμένος με κάποιας μορφής κατάθλιψη, χαίρεσαι να συναντάς νωρίς το πρωί. Ευγενής κι ευγενικός. Επτανήσιος «Κόντες». Η ευφυΐα κι οι γνώσεις του αποτυπώνονται στη λαμπερή, κοφτερή ματιά του. Πρώτο του μέλημα, όπως και με τους άλλους συνεργάτες, να ρωτήσει αν είμαι καλά. Επιλέγω να του απαντήσω με ένα επίσης τεράστιο χαμόγελο. Πιο μέσα συναντώ την κ. Άννα. Βασική συνεργάτιδα για δυο και πλέον δεκαετίες. Στο δικό μου μυαλό αυτό ερμηνεύεται σε «πολύτιμη». Εισπράττω δεύτερο χαμόγελο. Εξίσου αισιόδοξο αλλά κι έμπειρο. Γυναίκα είναι άλλωστε.
Καθώς αναπτύσσεται η συζήτησή μας πάνω στο πρότζεκτ, ο κ. Σπύρος, επιστρατεύει την εξαιρετική του μνήμη κι ανακαλεί ένα πρόσφατο σχόλιό μου ότι, στις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις ένα από τα «κλειδιά» είναι η επεξεργασία της λεπτομέρειας και σημειώνει: «Να μη ξεχάσουμε να προβάλλουμε μέσα από τις δράσεις την ίση αντιμετώπιση και συμμετοχήγυναικών κι ανδρών στο έργο μας. Βασικό κριτήριο επιλεξιμότητας!» Του χαμογελώ καθησυχαστικά. «Α, και με την ευκαιρία της αναφοράς αυτής, χρόνια σας πολλά, κυρίες μου! Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας η σημερινή.» ξεστομίζει και, περιμένοντας νʼ «αλιεύσει» τα σχόλια της ημέρας, το χαμόγελό του γιγαντώνεται και σχεδόν κρύβει τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του προσώπου του.Η κ. Άννα κούνησε με νόημα το κεφάλι της που, από το λίγο που την γνωρίζω, μάλλον ισοδυναμούσε με απόρριψη της ευχής ενώ εγώ, η νεαρότερη σε ηλικία, που δε χρειάστηκε νʼ αγωνιστώ για τη διεκδίκηση κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών ή άλλων δικαιωμάτων μου, χαμογέλασα με μια δόσηελαφράς αποδοκιμασίας.
Με έκδηλη την επιθυμία να μας ιντριγκάρει περισσότερο, ο κ. Σπύρος αποφάσισε να κάνει ένα «πλαγιομετωπικό» χτύπημα σχεδόν ψιθυρίζοντας: «Βέβαια, από την άλλη, θα δούμε καμιά μέρα τη Θεοδώρα, που έχει «φάει» τις Βρυξέλλες με το κουτάλι, να μας έρχεται με κανένα μωρό στην αγκαλιά για να μας γράψει την πρόταση χρηματοδότησης. Και θα το θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό. Όπως αυτή η περίφημη ιταλίδα ευρωβουλευτής, η Licia Ronzulli, που μπαινοβγαίνει στις συνεδριάσεις με το κοριτσάκι της από τότε που αυτό ήταν βρέφος. Απίθανη δεν είναι;»
«Απίθανη;» τον διακόπτει η κ. Άννα. «Θλίβομαι όταν σήμερα βλέπω γυναίκες σε αναπτυγμένες χώρες να χρησιμοποιούν την αυτονόητη και κεκτημένη σχέση ισότητας με τον άνδρα και την υπέρτατη ευλογία της μητρότητας ως μέσα προβολής. Χρήσιμα, βέβαια, γιατί στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών οι ευρωβουλευτές αναδεικνύονται με ψήφο στο πρόσωπό τους κι όχι μέσα από λίστα. Είναι, όμως, εξαιρετικά επικίνδυνο, αιρετοί, κι εν προκειμένω γυναίκες, που καλούνται να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των πολιτών, νʼ αδιαφορούν πρωτίστως για το δικαίωμα του δικού τους παιδιού στη φυσιολογική ζωή κι εξέλιξη, μακριά από κάμερες κι επικριτικά βλέμματα άλλων ενηλίκων. Τη στιγμή που σχεδόν όλες τις χώρες της Αφρικής αλλά κι άλλες, έχουν ποινικοποιήσει τις πράξεις κατά της γυναικείας ύπαρξης και φύσης – και δεν εννοώ βέβαια ότι πια δεν γίνονται – θα πρέπει οι νομοθετούντες να θέσουν πιο αυστηρά όρια για την προστασία των παιδιών από τη ματαιοδοξία των ενηλίκων, ανδρών ή γυναικών.» συμπληρώνει.
Αγαπητή Κυρία Άννα, εγώ σα νεότερη υποκλίνομαι στην παρέμβαση. Μένει νʼ αναλογιστούν οι σύγχρονες κοινωνίες, όχι το πώς θα εναρμονίσουν πια οι γυναίκες την οικογενειακή με την επαγγελματική ζωή, αλλά πώς άνδρες και γυναίκες θʼ ανακτήσουμε την ξεχασμένη μας αξιοπρέπεια και πώς θʼ αποκαταστήσουμε το διαβρωμένο μας ήθος.
