Γράφει ο Συνήγορος του Διαβόλου*
Με τρώει η αγωνία για τον πρώτο Πρόεδρο της Αριστεράς. Αν και στον Μάη του 68 φωνάζαμε «η φαντασία στην εξουσία», αυτοί που βγήκαν και το παίζουν ντεμέκ αριστερή κυβέρνηση με τη Χρυσοβελώνη, είναι πάνω απ’ όλα Κνίτες. Μια φορά Κνίτης, πάντα Κνίτης. Ποιος έχασε τη φαντασία του για να τη βρει ο Κνίτης; Επειδή όμως συμβαίνει να ανήκω προσωπικά στην «αριστερή ατραπό», σπεύδω να εισφέρω (ωραίο ρήμα, ε;) φανταστική πρόταση, καθότι πιστεύω ακράδαντα όπως και ο Παύλος (όχι ο απόστολος, μωρή χαζή….) πως στη Δημοκρατία (όπως και στην Κόλαση) δεν υπάρχουν αδιέξοδα!
Για να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, ούτε και μένα μου αρέσει ο Αβραμό. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια νερόβραστη γλυκοπατάτα, που ξέρει να στρώνει κόκκινα χαλιά για να περπατάει ο ίδιος πάνω. Έτσι είναι…. αν δεν υπάρχει ευγενική καταγωγή, αν δεν μιλάει το «γαλάζιο αίμα», όσο κι αν φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου σαν «Πρίγκιπα», στην πραγματικότητα δεν «το’ χεις». Το αγόρι βγαίνει από το χωριό (της Αρκαδίας), το χωριό δεν βγαίνει ποτέ από το αγόρι.
Το ίδιο ισχύει και για τη Γιάννα. Λεφτά, λεφτά, λεφτά…. Και πούρα. Και κομπολόγια πιο μεγάλα κι απ’ του Μεϊμαράκη. Βγάλε άκρη δηλαδή, με πόση «καθήλωση» ζει ανάμεσά μας αυτή η Ιλουμινάφτρα. Να την έχει ο Γιοσαφάτ επί χρόνια στο ντιβάνι (της ψυχανάλυσης, παλιοανώμαλοι…) και μετά να γράψει ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια υπό τον τίτλο «Όταν έκλαψε η Γιάννα». Θα κάνει τα βιβλία του Φρόυντ και του Λακάν μαζί, να μοιάζουν με Μίκυ Μάους. Σας το λέω σοβαρά και από έγκυρη «πηγή». Η Γιάννα μέσα της, έχει «τον δικό μου». Γι αυτό δεν μπορεί να καθίσει ήσυχη. Πέφτει σε αγκαλιές, πέφτει στα πατώματα, πέφτει σε κατάθλιψη, σε νεύρωση, σε υστερία, πέφτει σε λάθη, αλλά εκεί…. Μπουμπουλίνα (μμμ …. καλή και του λόγου της αλλά δεν θα ανοίξω τόσο μεγάλη παρένθεση). Για το καλό του Έθνους και του Λαού, «βεβαίως βεβαίως». Όπως κάνουν πάντα όσοι βάζουν μπροστά τα …. Αγγελάκια. Έχουν όμως γνώση οι φύλακες, κυρά μου! Όσο “fake” o Αβραμό άλλες δέκα φορές πιο πάνω αυτή και να τ’ αφήσει αυτά που ξέρει.
Αν θέλουμε κάτι glam στην Προεδρία, αν θέλουμε να τρελάνουμε τελείως τη Μέρκελ, αν θέλουμε να βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο «Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι» (εξαιρώ τους Ισπανούς, θα καταλάβετε…) θα πρέπει ο πρώτος Πρόεδρος της Αριστεράς να είναι Πρίγκιπας αληθινός, όχι «κινέζικος». Αυτό θα πει «φαντασία στην εξουσία». Έχουμε;
Ασφαλώς και έχουμε. Βγήκε ήδη ο μπαμπάς του κι έσταζε μέλι για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Μου θύμισε παλιές καλές εποχές, τότε που οι κομμουνιστές συμμαχούσαν με τους Βασιλόφρονες κατά των Βενιζελικών υπό την ιαχή «Σφυρί δρεπάνι κι ελιά στεφάνι»! Τι; Δεν το μάθατε αυτό στο σχολείο; Και δεν είναι το μόνο… Ο Κοκός όμως τα θυμάται όλα πολύ καλά γιατί τόσα χρόνια που «τα ξύνει» θα διάβασε και μερικά βιβλία που δεν είχε διαβάσει όσο ήταν «μικρός» κι έτρεχε με την Αλίκη στον «Μαγεμένο Αυλό» στο Παγκράτι, που ήταν εξοχή τότε…. Αχ, ωραία χρόνια! Όχι ο «Πρίαμος» εκεί δίπλα, δεν λειτουργούσε τότε. Η βασιλική σουίτα ήταν αλλού…
Ο Κοκός λοιπόν βαρέθηκε να είναι ελέω Θεού τέως βασιλιάς και είπε μήπως ελέω Αριστεράς, μπορεί να κάνει τουλάχιστον κάτι για τα παιδιά του. Αληθινά συγκινητικό! Κλαίω!
«Γνωρίζω τον νεαρό άνδρα που μόλις έχει εκλεγεί, τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι πολύ έξυπνος και χαρισματικός. Δεν είμαι απαισιόδοξος. Νομίζω ότι οι Ευρωπαίοι όσο και οι Έλληνες πρέπει να του δώσουν μια ευκαιρία.». Ναι έτσι ακριβώς τα είπε και θα πρέπει ο σκελετός της Φρειδερίκης να έτριξε πολύ άσχημα εκείνη την ώρα.
Γι αυτό σας λέω βρε κουτά… Η φαντασία στην εξουσία. Να κάνουμε Πρόεδρο τον Πρίγκιπα Νικόλαο, να δείτε πως αλλάζει αμέσως η «ατζέντα». Όχι τίποτε άλλο, να έχουμε χρόνο και χώρο, για να κάτσει ήσυχα – ήσυχα κι ο Βαρουφάκης με τον Ντράγκι και τον Σόιμπλε να βρουν την «τελική λύση».
ΥΓ: Τι θα πει αν θέλει; Θέλει, δεν θέλει, θα τον «απαλλοτριώσουμε» για τις ανάγκες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Άκου αν θέλει…!
* Ο Συνήγορος του Διαβόλου είναι ανήσυχο και άτακτο πνεύμα, το οποίο προκειμένου να μην εξορ(κ)ιστεί «εις το πυρ το εξώτερον», δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Παρεμβαίνει μέσα από το Rizopoulos Post, αποκλειστικά με «απαγορευμένες σκέψεις».
