Γράφει η Δήμητρα Βεργίνη
Όλοι ψάχνουν το πώς, το γιατί, το ποιος… Τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση είναι πολλά και κρίσιμα.
Τίνος ευθύνη είναι που δεν υπήρχε τηλεχειρισμός και σηματοδότηση στη συγκεκριμένη γραμμή; Γιατί τόσα χρόνια οι εργαζόμενοι φωνάζουν ότι ο σιδηρόδρομος υποβαθμίζεται; Τι μετέφερε το εμπορικό τρένο; ποιος τοποθέτησε τον σταθμάρχη στη συγκεκριμένη θέση και γιατί δεν ακολούθησε την απαιτούμενη εκπαίδευση;
Τα αίτια του δυστυχήματος πρέπει να αποσαφηνιστούν αλλά όχι από τηλεδικαστές και δικαστές του πληκτρολογίου.
Φωνές από όλους ξαφνικά, προσποιούμενες την οργή του κόσμου. Από την μία ο άχαρος ρόλος των δημοσιογράφων και από την άλλη το γνωστό, επικοινωνιακό, πολιτικό παιχνίδι να παίζεται σε μαύρο φόντο. Βιαστικές αναλύσεις από κάποιους άσχετους, αλληλοκατηγορίες και επαναλήψεις με εικόνες γεμάτες φρίκη και θλίψη.
Περιγραφές που παραπέμπουν σε ταινία τρόμου έρχονται σε αντίθεση με την ένδειξη σεβασμού που οφείλουμε αυτή τη στιγμή στις οικογένειες των θυμάτων.
Βλέπουμε ρεπόρτερ να ρωτούν γονείς «πώς νιώθουν», selfies θυμάτων λίγα λεπτά πριν την τελευταία πράξη και ιστορίες που αφορούν την προσωπική ζωή νεαρών ατόμων που δεν ζουν πια.
Από την άλλη, μικροπολιτικές συζητήσεις, και εύκολες δικαιολογίες. Δηλώσεις που θυμώνουν και αναρτήσεις που κουράζουν.
«Ανείπωτη τραγωδία» ξεστομίζουν, η οποία τελικά ίσως και να μπορεί να ειπωθεί, μιας και καταλήγουμε όλη μέρα να ακούμε αυτούς τους κάποιους να λένε και να ξαναλένε.
Τόσο «ανείπωτη» που κάποιοι αβίαστα, επιδίδονται σε ρεσιτάλ ερμηνείας. Ξεχνούν όμως ότι στο τέλος αυτή η παράσταση δεν θα έχει χειροκροτήματα.
Μόνο σιωπή…
Όχι αυτή τη σιωπή που σημαίνει συνενοχή αλλά τη σιωπή του σεβασμού.
Σιωπή…
Σαν αυτή τη νεκρική σιγή που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο σημείο του δυστυχήματος.
Σιωπή…
Γιατί κάποιες οικογένειες περιμένουν ακόμα να ακούσουν εκείνο το τηλεφώνημα…
