Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Eδώ και αρκετό καιρό η Τουρκία προσπαθεί μέσω των επιθετικών της κινήσεων σε όλους τους τομείς όπου ασκεί επιρροή να αποτελέσει μία ισχυρή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται συγκρούσεις και αναπόφευκτες ενέργειες που τις περισσότερες φορές έχουν ως θύματα αθώους και άμαχους πληθυσμούς.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως την συγκεκριμένη χρονικά στιγμή η τουρκική εξωτερική πολιτική βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο καθώς φαίνεται να είναι εγκλωβισμένη γύρω από κινήσεις του παρελθόντος που στην πορεία θα αποδειχθούν αν ήταν στην σωστή ή στην λάθος κατεύθυνση, με πολλούς όμως να τονίζουν πως η χώρα έχει να αντιμετωπίσει ένα ισχυρό δίπολο.
Από την μια ο Ερντογάν έχει να αντιμετωπίσει την ιδιαίτερα άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας του, με τα στοιχεία να καταδεικνύουν πως οι μέρες του 2012 έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και από την άλλη βρίσκεται απέναντι σε μια σειρά επιπτώσεων και μεταβολών που αποτελούν προϊόν των ενεργειών του σε πολλά και διαφορετικά στρατηγικά σημεία όπου είχε επικεντρώσει την εξωτερική του πολιτική.
Ο βασικός στόχος της εμπλοκής της Τουρκίας στην κρίση της Μ.Ανατολής ήταν και θεωρητικά παραμένει η αποτροπή της δημιουργίας Κουρδικού κράτους στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας, γεγονός που τον οδήγησε να εμπλακεί και να συνεργαστεί και με άλλες χώρες. Αυτή η συνεργασία πριν αρκετούς μήνες δεν θα μπορούσε καν να διανοηθεί, καθώς τα συμφέροντα και οι συμβιβασμοί που απαιτούνταν για να επιτευχθεί ήταν πολύ μεγαλύτερα.
Όμως, εν μία νυκτί τα πάντα άλλαξαν και ξαφνικά ο Ερντογάν βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι συνομιλιών με χώρες όπως η Ρωσία, το Ιράν και φυσικά την Συρία. Ο ανταγωνισμός για τα εδάφη και τα πρόσωπα που θα τα διοικούν δεν έχει φύγει και ως γνωστόν αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να εκμεταλλευτεί ο καθένας με σκοπό είτε να πιέσει την αντίπαλη πλευρά, είτε και να τορπιλίσει μια συμφωνία. (δολοφονία Πρέσβη Ρωσίας).
Επιπροσθέτως, και στο μέτωπο της Συρίας, τα γεγονότα είναι αμείλικτα και καθημερινά με την ιστορία να γράφει χιλιόμετρα σελίδων και φυσικά τα γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο με απίστευτα μεγάλη ταχύτητα. Σε αυτό το πνεύμα θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική η τουρκική πλευρά καθώς μπορεί να έχει εισέλθει στο “σωστό” στρατόπεδο της συμμαχίας Ρωσία-Συρία-Ιράν με σκοπό την επικράτηση στο Χαλέπι και σε άλλες περιοχές σημαντικού γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος για την Συρία, όμως ο κίνδυνος στο να εκτροχιαστεί αυτή η τετραμερής είναι ορατός και πιο πιθανός από ποτέ καθώς τα συμφέροντα είναι πολλά και τα περιθώρια ελιγμών λίγα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η εκεχειρία στο Χαλέπι η οποία ναι μεν ανέδειξε την Τουρκία και την Ρωσία ως εγγυήτριες δυνάμεις στην περιοχή, αλλά από την άλλη η επέμβαση για ακόμη μια φορά του Άσαντ είχε ως αποτέλεσμα να μην καρποφορήσει για πολύ καιρό αυτή η προσπάθεια (12 ώρες) και στην προκειμένη περίπτωση να έχουμε μικρά διαλείμματα των εχθροπραξιών κυρίως για ξεκούραση και όχι για δημιουργία δρόμων προκειμένου να ξεφύγει ο άμαχος πληθυσμός.
Την ίδια στιγμή όπου συμβαίνουν τα προαναφερόμενα στην Συρία, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει να αντιμετωπίσει και το τέρας το οποίο ο ίδιος και οι προκλητικές του ενέργειες εξέθρεψαν και δεν είναι άλλο από την έντονη στάση των Ευρωπαίων για μια απομάκρυνση της Τουρκίας από τον ευρωπαϊκό χάρτη.
Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί πως και οι δύο πλευρές θεωρητικά μέσα στο πίσω μέρος του μυαλού τους δείχνουν έτοιμες να βρούνε κάποια σημεία τομής και σύγκλισης καθώς τα μειονεκτήματα μιας παταγώδους αποτυχίας θα είναι ορατά και καταστροφικά. Από την μια η Ευρώπη θα δει τις εξωτερικές της πύλες (Ελλάδα), να δέχονται μεγάλο αριθμό παράτυπων μεταναστών, πράγμα που θα επιφέρει επιπλέον πονοκεφάλους σε χώρες που ανήκουν στον πυρήνα των χωρών του λεγόμενου Βίσεγκραντ, και από την άλλη η τουρκική λίρα δεδομένης της χαμηλής της αξίας θα καταποντιστεί ακόμη περισσότερο, πράγμα που θα οδηγήσει την οικονομία της χώρας σε ολοένα και πιο χαμηλά επίπεδα.
Το κύριο ερώτημα στην δύσκολη αυτή γεωγραφικά εξίσωση αποτελεί το μέχρι πότε η Ευρώπη θα ανέχεται τα παιχνίδια και τις απειλές ενός ομολογουμένως ιδιαίτερα επικίνδυνου ηγέτη, που κατά πολλούς μέσα στους διαδρόμους των Βρυξελλών αποτελεί το πρότυπο της καταπίεσης όλων εκείνων των δικαιωμάτων και των ελευθεριών όπου προασπίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.
