Tα σαράντα λεπτά που αφιέρωσε ο πρωθυπουργός από το χθεσινό πρόγραμμά του σε εκπροσώπους πολυεθνικών εταιριών θα μπορούσαν να έχουν αποδειχθεί πολύ πιο παραγωγικά εάν η όλη πρωτοβουλία επεδίωκε να επιτύχει κάτι περισσότερο από «to know us better….» και μερικά πλάνα για την τηλεόραση.
Οι επενδύσεις και η ανάπτυξη δεν έρχονται ούτε με ευχολόγια, ούτε με παρακάλια. Όπως έγραψα και χθες η συνάντηση αυτή θα μπορούσε να είναι μια καλή ευκαιρία για διαπραγμάτευση στη λογική «τι δίνω, τι ζητάω για αντάλλαγμα».
(https://www.rp.gr/me-tis-poliethnikes-diapragmatevomaste-antoni)
Εκ του μη αποτελέσματος, φάνηκε ότι τελικά ο πρωθυπουργός επέλεξε την ίδια τακτική που ακολουθεί και με την τρόικα, την τακτική της μη διαπραγμάτευσης. Έτσι αντί να αποσπάσει την οποιαδήποτε δέσμευση για μείωση των τιμών, βρέθηκε μπροστά σε καταιγισμό ερωτημάτων για τις οφειλές του δημοσίου προς τις επιχειρήσεις που ανέρχονται σε 9 δις. ευρώ όπως και σε ερωτήματα αναφορικά με το αν το φορολογικό νομοσχέδιο θα περιέχει ελαφρύνσεις.
Κι όπως είπαν μετά τη συνάντηση οι περισσότεροι εκ των παρισταμένων «δεν έλαβαν ξεκάθαρες απαντήσεις». Για αυτό και οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών τα «μάσησαν» στο θέμα των επενδύσεων, υποστηρίζοντας ότι οι όποιες επενδύσεις θα πρέπει να αναμένονται μόνο μετά το 2014 κι εφόσον πειστούν οι μητρικοί όμιλοι και τις προγραμματίσουν ως τα τέλη του 2013. Η μπάλα στην εξέδρα, δηλαδή.
Η χθεσινή συνάντηση είχε δύο κριτήρια επιτυχίας. Τη μείωση των τιμών και την προσέλκυση επενδύσεων. Δεν φάνηκε φως ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο. Οι πολυεθνικές θα συνεχίσουν για φορολογικούς λόγους να πουλάνε ακριβότερα στην Ελλάδα απ’ ότι αλλού και δεν έδειξαν την παραμικρή προθυμία για παραγωγικές επενδύσεις που θα αξιοποιούν την ελληνική παραγωγή για το παγκόσμιο δίκτυό τους. Για αυτό και στην αγορά χθες, έδιναν κι έπαιρναν τα κουτσομπολιά αναφορικά με την επιλογή των συγκεκριμένων πολυεθνικών και όχι κάποιων άλλων.
Δεν πέρασε απαρατήρητο πως δεν συμμετείχαν (άγνωστο αν τους κάλεσαν και δεν πήγαν ή δεν κλήθηκαν καν που είναι και το πιθανότερο) εταιρίες όπως η «Μινέρβα», η οποία έχει κάνει σειρά επενδύσεων τα τελευταία χρόνια επεκτεινόμενη από τα ελαιόλαδα στα τυροκομικά.
Δεν μετείχε η Craft που διατηρεί και παραγωγική δραστηριότητα. Η εμπλοκή της σε υπόθεση ελέγχου των ενδοομιλικών συναλλαγών της, υποθέτουμε ότι δεν ήταν ικανή αιτία για να αποκλειστεί, αφού στη συνάντηση μετείχαν τουλάχιστον τρεις εταιρείες που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την Επιτροπή Ανταγωνισμού και μάλιστα μετά μεγάλων προστίμων.
Δεν συμμετείχε επίσης, η Friesland-Campina η οποία είναι πανευρωπαϊκός leader στα γαλακτοκομικά και κατάφερε μάλιστα να πείσει τη «μαμά – εταιρία» να δημιουργήσει εργοστάσιο γιαουρτιού στην Πάτρα. Ήθελε στο παρελθόν και μάλιστα διακαώς να αποκτήσει την Αγνό και αργότερα τη Δωδώνη, αλλά….κάποιοι, λέει, δεν επιθυμούσαν οι εταιρίες αυτές να πάνε σε πολυεθνική. Το ωραίο της ιστορίας είναι ότι η Friesland-Campina είναι στην ουσία συνεταιριστική επιχείρηση, αλλά με μια υγιή αντίληψη συνεταιρισμού που δεν ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε στην Ελλάδα.
Προφανώς το Μαξίμου θα είχε κάποια κριτήρια για τις επιλογές που έκανε. Απλά κανείς δεν κατάλαβε τι επεδίωκε. Διότι όχι μόνο δεν έγινε κανένα deal, όχι μόνο δεν βγήκε κάποιο αισιόδοξο και ενθαρρυντικό μήνυμα αλλά αντίθετα κάθισαν στον τραπέζι με τον πρωθυπουργό εκπρόσωποι αρκετών εταιρειών που είτε έχουν διακόψει την παραγωγική δραστηριότητα στην Ελλάδα, είτε ήταν έτοιμες να αποεπενδύσουν αλλά τις πρόλαβε η κρίση.
Ακόμη και με επικοινωνιακούς όρους, η συνάντηση δεν πέτυχε τον στόχο της. Στήθηκε στο πόδι, δεν είχε ατζέντα και κυρίως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Δημιούργησε μόνον φήμες και κουτσομπολιά. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την τρόικα.
ΥΓ1: Επειδή απόψε στις 8 ο πρωθυπουργός θα δει τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους, έχω μια απορία. Τουλάχιστον σε αυτό το τραπέζι ο πρωθυπουργός διαπραγματεύεται ή κάνει ό,τι του λέει ο Βενιζέλος;
ΥΓ2: Ευχαριστώ τον “Αgoreous” για την πολύτιμη συνεισφορά του στο σημερινό άρθρο.
