Η πτώση της κατανάλωσης ουίσκι κατά 50% και η κατά 50% άνοδος των πωλήσεων χύμα τσίπουρου και κρασιού αποτελεί μία ακόμη έκφανση της πολυετούς βαθιάς κρίσης που μαστίζει την ελληνική οικονομία. Μπορεί οι πωλήσεις αλκοολούχων ποτών να γκρεμίστηκαν
από τα 96 εκατομμύρια φιάλες το 2005 στις 50 εκατ. φιάλες το 2012, όμως η κατανάλωση αλκοόλ δεν μειώθηκε και μάλιστα, από status symbol έγινε «βάλσαμο» στον πόνο των φτωχών ανθρώπων που δεν έχουν την πολυτέλεια να αγοράζουν ψυχοφάρμακα και πρόζακ!
Βέβαια, απέχουμε πολύ από την πρόταση που έκανε το 1999 ο καθηγητής της φιλοσοφίας Λου Μάρινοφ με το βιβλίο του «Πλάτωνας, όχι πρόζακ!» (εκδ. Λιβάνη, 2002), αλλά χωρίς αμφιβολία το τσίπουρο είναι πολύ πιο καλό από το πρόζακ. Σε ότι αφορά το χύμα κρασί, εκεί θέλει λίγο προσοχή γιατί συχνά τα πολύ ερασιτεχνικά κρασιά ξιδιάζουν ή είναι μπουκωμένα στα θειούχα.
Το ζήτημα είναι ότι απέχουμε από το να εφαρμόσουμε τη φιλοσοφία στα προβλήματα της καθημερινής ζωής, έτσι όπως τα γιγάντωσε η κρίση και ο συνδυασμός υπερφορολόγησης και ακραίας λιτότητας. Χωρίς αμφιβολία όλα αυτά δεν καταπίνονται σκέτα. Οι καθημερινές αυτοκτονίες το υπογραμμίζουν. Κατά συνέπεια, ολίγο τσιπουράκι είναι ότι πρέπει για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
