Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Βρίθουν τα social media από σχόλια για τη συνάντηση που έλαβε χώρα μεταξύ Αλέξη Τσίπρα και Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη. Τα περισσότερα είναι αρνητικά είτε προερχόμενα εξ αριστερών του Προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είτε εκ δεξιών του.
Η συνάντηση δεν ήταν απλώς τυπική, αλλά κράτησε πάνω από μία ώρα με την πρωτοβουλία της να ανήκει στην πάλαι ποτέ λαοπρόβλητη πολιτικό της διακυβέρνησης Σημίτη. Επίσης δε συμμετείχε κανένα άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ παρά μόνον ο πρόεδρος.
Το θέμα της συζήτησης αφορούσε το συνέδριο Κλίντον (Clinton Global Initiative), το οποίο η κα Αγγελοπούλου πρόκειται να διοργανώσει στις αρχές του καλοκαιριού με επίσημο προσκεκλημένο και ομιλητή τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ. Το συνέδριο αποτελεί πρωτοβουλία που δεν μπορεί να κρύψει την πολιτική της στόχευση. Το ίδια ισχύει και για την προσωπική συνάντηση Αγγελοπούλου – Τσίπρα.
Το συνέδριο θα αφορά τον ευρωπαϊκό Νότο και την κρίση. Θέμα που βρίσκεται ψηλά και στην ατζέντα του Τσίπρα και αποτελεί πιθανά σημείο συνάντησής της με την ατζέντα της κα Αγγελοπούλου. Δε θα είμαστε τόσο αφελείς που να σκεφτούμε πως οι ενθουσιώδεις δηλώσεις της δεύτερης πρόσφατα στην Καθημερινή, δεν σχετίζονται αλλά ακόμη και δεν ήταν απολύτως προγραμματισμένες να γίνουν πριν από τη συνάντηση των δύο τους.
Πολλοί εξ αριστερών λένε πως το συμβιβαστικό πρόσωπο που έχει δημιουργήσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με θεσμούς και πρόσωπα που παραδοσιακά η αριστερά δεν είχε σχέση, με αυτό το γεγονός ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Διότι και ο πάπας και το Άγιον Όρος είναι θεσμοί με οικουμενικό χαρακτήρα και χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο. Η Γιάννα όμως είναι πολιτικό πρόσωπο με ιστορία στον χώρο του εξιγχρονιστηκού ΠΑΣΟΚ, εκείνο που σήμερα εκφράζεται περισσότερο με το Βενιζέλο παρά με τον Κουρουμπλή ή τη Σακοράφα. Εκ δεξιών επίσης θεωρείται ότι ο Τσίπρας ενώ επιμένει στο ‘εξτρεμιστικό, αριστερό’ του πρόγραμμα παράλληλα εμφανίζει και μια επικοινωνιακή διάθεση, ότι προτίθεται να τα έχει με όλους καλά.
Η απάντηση είναι «και γιατί όχι;». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά τα ταξίδια του στις ΗΠΑ, μετά από πολλές συναντήσεις με σημαίνοντα στελέχη της γερμανικής κυβέρνησης και της ΕΕ, αλλά και μετά από αγαπητά του στελέχη όπως η Ρένα Δούρου (ως βουλευτής τότε) που επισκέφθηκε έλληνες επιχειρηματίες στο Βελιγράδι και τους διαβεβαίωσε πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει το ελληνικό κεφάλαιο που κάνει μπιζνες στο εξωτερικό είναι προφανές ότι δε σκοπεύει να γίνει ένας σύγχρονος έλληνας Γκράμσι. Προς το παρόν τουλάχιστον. Μάλλον περισσότερο, θα ήθελε να γίνει το αντεστραμμένο είδωλο του Γιώργου Παπανδρέου. Εκείνου δηλαδή που με μικρά δεξιά ανοίγματα θα γίνει το πρόσωπο που θα συνδεθεί με την έξοδο της Ελλάδας από την ύφεση και την παρακμή. Γιατί όχι λοιπόν να μη συναντηθεί με την κα Αγγελοπούλου και γιατί να μη μιλήσει στο πλευρό του πρώην πλανητάρχη Κλίντον. Κάτι για το οποίο δεν έχει ακόμη δεσμευτεί αλλά που πιστεύω δύσκολα θα αρνούνταν.
