Γράφει ο Χρίστος Χ. Λιάπης*
Το έχον πυροδοτήσει πολλαπλές και πολλαπλώς αντικρουόμενες, επιδοκιμαστικές και αποδοκιμαστικές, κριτικές άρθρο μου, σχετικά με το Σύνδρομο της Ύβρεως του τότε Υπουργού Οικονομικών Γιάν(ν)η Βαρουφάκη έκλεινε, τον Ιούλιο του 2015, με την ακόλουθη παράγραφο:
“….Πάντοτε όμως μετά την Ύβρη έρχεται η Νέμεσις. Αυτό είναι το διαχρονικό τίμημα για την υπέρβαση του μέτρου. Μόνον που τώρα, η Νέμεσις, δεν ήρθε –ακόμη- για τον κ. Βαρουφάκη αλλά έφτασε δραματικά για όλους τους Έλληνες. Ήρθε μπροστά στα ΑΤΜ, με «αντίτιμο αίματος εκ προδοσίας» τα προσεχώς εξαντλημένα 60 Ευρώ ημερισίως και τις κουτσουρεμένες συντάξεις των γερόντων μας…”
Πρόκειται για τις ίδιες ακριβώς συντάξεις τις οποίες, όπως ανακοίνωσε ο κ. Πρωθυπουργός στο πρόσφατο τηλεοπτικό διάγγελμά του, προτίθεται -τώρα- να ενισχύσει, χάρη στο επιτευχθέν πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο ξεπέρασε τον προβλεπόμενο στόχο. Πανικόβλητος και ιδεολογικά χρεοκοπημένος, ο κ. Τσίπρας σύρθηκε για άλλη μια φορά σε μια τακτικίστικη -on camera- υπεκφυγή, προσπαθώντας να διασκεδάσει (με την κυριολεκτική έννοια της δια-σκέδασης) τις εντυπώσεις από τη δημοσκοπική καταρράκωση του κόμματος, της κυβέρνησης αλλά και αυτού του ιδίου.
Δυστυχώς για την οικονομία της χώρας, αλλά ευτυχώς για το πολιτικό αισθητήριο του πολλαπλώς εξαπατηθέντος από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις πρωθυπουργικές αυταπάτες, λαού μας, τα πράγματα έχουν αλλάξει από τον Ιούλιο και από τον Σεπτέμβριο του 2015. Ο κόσμος έχει κατανοήσει την ανεπάρκεια, τόσο του ιδίου του κυρίου Πρωθυπουργού, όσο και των πολιτικών της κυβέρνησής του. Για πρώτη φορά, βλέπουμε, σε όλες τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, το δημοσκοπικό μέγεθος που εμφανίζει τη μεγαλύτερη αδράνεια μεταβολής, δηλαδή η καταλληλότητα για την Πρωθυπουργία, να έχει και αυτό μεταβληθεί δραματικά εις βάρος του κυρίου Τσίπρα, ακολουθώντας τη δημοσκοπική καταβαράθρωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εμφανίζεται καταλληλότερος για Πρωθυπουργός.
Ας θυμηθούμε πως ακόμη και όταν η Νέα Δημοκρατία έχασε με 10 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά, τον Οκτώβριο του 2009, από τον αλήστου πολιτικής μνήμης Γιώργο Παπανδρέου του δημαγωγικά ανεύθυνου “λεφτά υπάρχουν”, η δημοσκοπική πρωτιά του Κώστα Καραμανλή στην Πρωθυπουργική καταλληλότητα είχε διατηρηθεί μέχρι την ύστατη στιγμή της εκλογικής ήττας. Όπως ακριβώς είχε διατηρήσει και ο Κώστας Σημίτης, την αντίστοιχη πρωτιά, μέχρι την εκλογική του ήττα τον Μάρτιο του 2004. Μπορούμε, λοιπόν, να κατανοήσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε εκλογική συντριβή, οποτεδήποτε και αν προκηρυχθούν εκλογές.
Το ερώτημα είναι αν ο κ. Πρωθυπουργός θα επιχειρήσει, συντόμως, να ανασχέσει τη δημοσκοπική του αιμορραγία, προσφεύγοντας -για άλλη μία φορά τυχοδιωκτικώς- σε κάλπες, ελπίζοντας σε μια προσεχή δεύτερη και ευνοϊκότερη εκλογική αναμέτρηση, λόγω του αφαιρεθέντος προκρίμματος των 50 εδρών από το πρώτο κόμμα, ή εάν θα γαντζωθεί στην καρέκλα της εξουσίας, εξαντλώντας τον κυβερνητικό του χρόνο. Υπέρ του δευτέρου σεναρίου θεωρείται η συμπαγής κοινοβουλευτική του ομάδα, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα διεννοείτο να άρει την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό του ή να μην ψηφίσει νέα μέτρα λιτότητας, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε εκλογές και απώλεια των βουλευτικών τους εδρών για την πλειονότητα των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αποτελείται -σε μεγάλο βαθμό- από πρώην αέργους θεραπευτές της αριστερίζουσας ραθυμίας και αοριστολογίας, οι οποίοι καπηλεύθηκαν την αγανάκτηση του λαού για να εκλεγούν.
Έναντι του “πινακίου φακής” της βουλευτικής αποζημιώσεως και της έστω και ολιγόμηνης παρατάσεώς της, θα στηρίξουν, λοιπόν, τον αρχηγό τους μέχρι το τέλος και δεν θα διστάσουν να προσδέσουν την οικονομικώς και κοινωνικώς αιμάσσουσα χώρα, ακόμη και στο άρμα ενός 4ου Μνημονίου. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, ο κ. Τσίπρας θα γίνει ο πρώτος Πρωθυπουργός που θα έχει υπογράψει 2 Μνημόνια, κάτι που ισοδυναμεί με ταφόπλακα του πολιτικού του μέλλοντος. Το ίδιο, όμως ισχύει και για μια ευρεία εκλογική ήττα, η οποία, όπως φαίνεται, προδιαγράφεται αναπόφευκτη στην έλευσης της και ανεξέλεγκτη στην έκτασή της. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο κ. Πρωθυπουργός είναι μόλις 42 χρονών. Δηλαδή αρκετά μικρός για να πάει σπίτι του.
Επίσης, τον εκλογικό ορίζοντα θα καθορίσει και το στρατηγικό στάθμισμα του χρονικού περιθωρίου εφαρμογής της λίστας. Ο Αλέξης Τσίπρας, δεν νομίζω πως κόπτεται για εκλογές με λίστα, καθώς μετά την αποχώρηση της ομάδος Λαφαζάνη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το “κομματικό του μαγαζί” και η όποια κοινοβουλευτική έκφανση και σύνθεση αυτού βρίσκεται και θα εξακολουθήσει να βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχό του. Τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του δεν τον συμφέρει η προεκλογική επανάπαυση των υποψηφίων με λίστα, αλλά μια σκληρή μάχη του σταυρού από τους υποψηφίους του κόμματός του, ώστε να περισωθούν τα εκλογικά του ποσοστά.
Από την άλλη, κάνοντας εκλογές μέχρι τον Μάρτιο, μεταφέρει την ευθύνη της ανανέωσης -την οποία σθεναρά προβάλλει ο κ. Μητσοτάκης- από το επίπεδο της επιλογής υποψηφίων που θα εκτεθούν στην κρίση της εκλογικής βάσης, στο επίπεδο της ουσιαστικής υπόδειξης από τον Αρχηγό της ΝΔ των -κυβερνητικών- Βουλευτών που θα απαρτίζουν την επόμενη κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Μία ευρεία ανανεωτική διαδικασία και επιλογή, αυτού του τύπου, αποτελεί μεν μονόδρομο αξιοπιστίας και κινητήριο δύναμη για το νέο πρόσωπο που οικοδομεί η ΝΔ, εμπεριέχει όμως και τον κίνδυνο αναπόφευκτων εσωκομματικών τριβών, τις οποίες ελπίζει να εκμεταλλευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κάθε περίπτωση, όποτε και αν τοποθετηθεί ημερολογιακά ο χρόνος των εκλογών, την ανικανότητά του κυρίου Τσίπρα ως Πρωθυπουργού και ως ηγέτη της χώρας, την έχει συνειδητοποιήσει, πλέον, ο ελληνικός λαός. Εφαρμόζοντας το διπολικά ανδεοπαπανδρεικής κοπής “Τσοβόλα δωσ´ τα όλα” και επιχειρώντας να ξεγελάσει τους καθημαγμένους χαμηλοσυνταξιούχους, με σπασμωδικές κινήσεις παροχολογίας, το μόνο που πετυχαίνει είναι να αποδεικνύει πως δεν είναι “υβριστικά ανίκανος” ως πολιτικός, όπως είχα χαρακτηρίσει, κατά το “hubristic incompetent” τον κ. Βαρουφάκη, αλλά πως είναι απλά ανίκανος.
*Ο Χρίστος Χ. Λιάπης είναι Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών.
