Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η χθεσινή συνάντηση Τσίπρα – Μητσοτάκη έδειξε πως τα «τρίγωνα» και τα «τετράγωνα» του ξαφνικού έρωτα μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας που θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε μια μεγάλη… οικουμενική, ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Είναι σχέδια που θα μείνουν για πάντα στα συρτάρια καθώς και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης θέλησαν να δείξουν πως τους χωρίζει… άβυσσος.
Οι επίσημες διαρροές που έγιναν από το Μαξίμου και τη Συγγρού περιγράφουν απλά δύο παράλληλους μονολόγους. Τσίπρας και Μητσοτάκης έβαλαν ο καθένας τους την «ατζέντα» του στον άλλο και μέχρις εκεί. Συνεπώς, πάμε για ένα νέο μεγάλο διπολισμό, με πολύ «hard rock» στην καθημερινότητα της πολιτικής από δω και πέρα.
Ο διπολισμός και η πόλωση δεν είναι κατά τη γνώμη μου κάτι εξ’ ορισμού κακό και αρνητικό. Ίσα – ίσα, ο ανταγωνισμός βοηθάει να σχηματοποιούνται με καλύτερο τρόπο οι ιδέες ώστε και η έννοια της ιδεολογίας να έχει ένα νόημα και να μην είναι ανέκδοτο, όπως έχει καταλήξει σήμερα. Από κει και πέρα ασφαλώς σε κάποια ζητήματα μπορεί να υπάρχει συνεννόηση. Το πεδίο της Συνταγματικής Αναθεώρησης είναι ένα από αυτά. Πάρτε για παράδειγμα το άρθρο 24 για το περιβάλλον. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εκφρασμένες θέσεις και ευαισθησίες για το περιβάλλον. Γιατί να μην ψηφίσουν από κοινού οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κι αυτοί, άλλοτε ειλικρινείς κι άλλοτε υποκριτικές, ευαισθησίες για το περιβάλλον; Αυτό μπορεί να γίνει. Αλλά δεν σημαίνει πως για να ψηφιστεί ένα άρθρο θα πρέπει να γίνει και οικουμενική κυβέρνηση.
Αυτό που βλέπω λοιπόν είναι πως εκ των πραγμάτων θα συγκροτηθούν δυο μεγάλοι ιδεολογικοί πόλοι που ενδεχομένως θα «εξαφανίσουν» ό,τι υπάρχει ενδιάμεσα. Κι αυτό έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται με τους εσωτερικούς τριγμούς που ακούστηκαν και στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι. Επιστρέφουμε στα θεμελιώδη της πολιτικής, με τον πολιτικό ανταγωνισμό κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ένα στοιχείο ωστόσο που κατά τη γνώμη μου μπορεί να έχει καθοριστική σημασία μέσα στο νέο περιβάλλον του διπολισμού που διαμορφώνεται είναι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε προηγούμενες περιόδους που η πολιτική σύγκρουση οξυνόταν, ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε πάντα τον τρόπο να δημιουργεί γέφυρες, έχοντας την εμπιστοσύνη και των δύο πλευρών. Σήμερα ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν έχει την «καλή σχέση» που θα έπρεπε να έχει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κι ο λόγος είναι πως το «παράκανε» όλο το προηγούμενο διάστημα λειτουργώντας ως ο πραγματικός κεντροδεξιός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παυλόπουλος που για τους παροικούντες στην πολιτική Ιερουσαλήμ είναι γνωστός και ως «μανούλα μ’» και «αγαπούλα μ’», θέλοντας να κάνει πάντα τον «καλό» έχασε την ισορροπία που όφειλε να διατηρεί εκ του ρόλου του. Και αποτέλεσε μια διαρκή πηγή διαρροών περί σχέσεων Καραμανλή – Τσίπρα, που περιέγραφαν πράγματα που ανήκαν μόνον στην επιστημονική φαντασία του κ. Παυλόπουλου. Κι αυτό έχει ενοχλήσει, όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, και πάρα πολλούς «καραμανλικούς».
Ο διπολισμός λοιπόν δεν είναι από μόνος του αρνητικός. Αλλά θα πρέπει οπωσδήποτε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει κερδίσει την απαιτούμενη εμπιστοσύνη ώστε να μπορεί να παίξει τον ρυθμιστικό ρόλο του. Για να μη γίνει κάνα «ατύχημα» σαν κι αυτά που περιέγραφε χθες βράδυ στον Παπαχελά πως σχεδίαζε να κάνει ο Βαρουφάκης, χωρίς το ελάχιστο ίχνος αυτοκριτικής για την πανωλεθρία που υπέστη. Αλλά εδώ που τα λέμε, δεν πιέστηκε και ιδιαίτερα…
