Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί «χτενίζονται» μπροστά στις οθόνες των καναλιών. Είναι η αίσθηση που έχει αυτή την ώρα κάθε σκεπτόμενος πολίτης, ο οποίος βλέπει τα «σύννεφα» να πυκνώνουν πάνω από τη χώρα αλλά το πολιτικό σύστημα αμέριμνο – όπως πάντα – να στήνει «καυγάδες» για θέματα που στο τέλος – τέλος είναι ήσσονος σημασίας μπροστά σε μείζονα διακυβεύματα που αφορούν το εθνικό μας μέλλον.
Το παζλ της εξωτερικής πολιτικής της χώρας συνθέτουν αυτή τη στιγμή πελώριες προκλήσεις.
Πρώτον, είναι σαφές πως οι σχεδόν καθημερινές αναφορές του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη Συνθήκη της Λωζάννης και στο πόσο κακή επιλογή υπήρξε για τη χώρα του δεν είναι ασφαλώς τυχαία. Αφορά όπως όλα δείχνουν σε έναν σχεδιασμό προετοιμασίας και της τουρκικής αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης για κινήσεις έμπρακτης αμφισβήτησης της Συνθήκης από την πλευρά της Τουρκίας. «Το 2016 δεν μπορούμε να κινούμαστε με τη λογική του 1923. Αυτό είναι άδικο, δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Όταν αλλάζουν τα πάντα στον κόσμο, δεν μπορούμε να βρισκόμαστε στο σημείο όπου βρεθήκαμε τότε» λέει και ξαναλέει ο Ερντογάν και πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τα λόγια του.
Δεύτερον, η Αλβανία κλιμακώνει τις προκλήσεις της. Από την περιστασιακή αναφορά στο θέμα των «Τσάμηδων» φτάσαμε στις κατεδαφίσεις σπιτιών στη Χιμάρα κι απέναντι στην αντίδραση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών ο αλβανός πρωθυπουργός Εντι Ράμα τοποθετήθηκε με ακόμη μεγαλύτερη θρασύτητα υποστηρίζοντας πως η Ακρόπολη οφείλει τη σωτηρία της στους … Αλβανούς!
Τρίτον, το ανοιχτό θέμα της Συρίας αλλά και η Ουκρανική κρίση έχουν οδηγήσει τις σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία να μοιάζουνε με το επίπεδο των σχέσεων στην περίοδο του «ψυχρού πολέμου». Η παρουσία του Λαβρόφ στην Αθήνα δεν ήταν τυχαία όπως και η δήλωσή του πως «η Ρωσία τηρεί πάντοτε το λόγο της», αν και ιστορικά, τουλάχιστον για τις ελληνορωσικές σχέσεις, αυτό δεν αποδεικνύεται.
Τέταρτο και πιο σημαντικό, σε λίγες μέρες θα εκλεγεί νέα αμερικανική κυβέρνηση ενώ ο απερχόμενος αμερικανός πρόεδρος αμέσως μετά τις εκλογές θα επισκεφθεί την Αθήνα. Το τι θα έχει ή δεν θα έχει ο Ομπάμα στις βαλίτσες του μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό για την τύχη του υπ’ αριθμός ένα προβλήματος της χώρας αυτή τη στιγμή που είναι το χρέος της.
Στα παραπάνω προσθέστε το Κυπριακό που βρίσκεται σε εξαιρετικά λεπτή φάση διαπραγματεύσεων όπως και το προσφυγικό που συνεχίζει να αποτελεί τεράστιας κλίμακας πρόβλημα για την Ευρώπη, πρωτίστως όμως για την Ελλάδα.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να παραμερίσουν το δίχως όρια κομματικό ανταγωνισμό και να αναζητήσουν κοινά σημεία επαφής για τη διαμόρφωση μιας συνολικής εθνικής στρατηγικής σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα. Οι διαφορές μεταξύ τους είναι σοβαρές και είναι σεβαστές. Όμως η εθνική συνεννόηση είναι ο μόνος δρόμος για να αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω ζητήματα μέσα από μια κοινή συνισταμένη που θα προτάσσει μόνο το εθνικό συμφέρον.
Η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών είναι επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων. Είναι κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη. Το σημαντικό όμως είναι να μην αφεθεί για το «και πέντε…», όπως συμβαίνει συνήθως καθώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει μια πολύ κακή αίσθηση του timing. Η σωστή ώρα είναι πάντα τώρα, ειδικά για τα μείζονα εθνικά ζητήματα. Γι αυτό και θα πρέπει κάποιος εκ των αρχηγών, να επιδείξει εκείνη την πολιτική σωφροσύνη που θα βάλει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της σύγκλιση του συμβουλίου, υποχρεώνοντας και τους υπόλοιπους να πάρουν θέση και να αναλάβουν τις ευθύνες του. Ευθύνες όχι απλά πολιτικές, αλλά ιστορικές.
