Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Την επομένη της συμφωνίας Τσίπρα, ο Γιάννης Δραγασάκης βγήκε με πρωτόγνωρο θάρρος για πολιτικό της Αριστεράς και ευχαρίστησε την κυβέρνηση Ομπάμα για τη στήριξη που παρείχε στην Ελλάδα, τόσο το κρίσιμο βράδυ όσο και στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που είχαν προηγηθεί. Προφανώς δεν το είπε τυχαία. Το είπε σαν αναγνώριση της συμβολής των ΗΠΑ στο να μην γίνει η Ελλάδα «γης Μαδιάμ».
Ατυχώς αυτή τη στιγμή δεν βρίσκεται ο κ. Δραγασάκης στο Υπουργείο Εξωτερικών αλλά ο κ. Πέτρος Μολυβιάτης, εισηγητής όπως έχω ξαναγράψει του δόγματος « η μη θέση είναι θέση». Πιστεύω πως αν ήταν ο κ. Δραγασάκης, με την επίγνωση της πραγματικής κατάστασης της χώρας και των ελαχίστων αληθινών συμμάχων που έχει, θα διαχειριζόταν με περισσότερη εθνική ευθύνη το αίτημα που είχε διατυπωθεί εγγράφως προς την Αθήνα από τις ΗΠΑ, για απαγόρευση των ρωσικών υπερπτήσεων προς τη Συρία, με το πρόσχημα της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας. Κατά την εκτίμηση της αμερικανικής πλευράς, οι πτήσεις αυτές μεταφέρουν οπλισμό προς το καθεστώς Άσαντ.
Το Υπουργείο Εξωτερικών δεν έκανε – κατά τα γνωστά – απολύτως τίποτα. Είπε απλώς ένα «το μελετάμε» και το άφησε στην άκρη, με προφανή στόχο να μην δυσαρεστήσει κανέναν. Ούτε τις ΗΠΑ που έβαλαν πλάτη στη διαπραγμάτευση, ούτε τη Ρωσία που κορόιδευε τον Λαφαζάνη πως θα του δώσει «μπροστάντζα» 5 δις ευρώ για έναν αγωγό που θα γινόταν… κάποτε. Αυτά είναι τα πραγματικά μεγέθη. Κι όμως ο κ. Μολυβιάτης δυσκολευόταν να πράξει το αυτονόητο. Να ανταποκριθεί θετικά στο αίτημα μιας φίλης και συμμάχου χώρας, όχι στα χαρτιά, αλλά αποδεδειγμένα μέσα σε πραγματικές συνθήκες μόλις ένα ενάμισι μήνα πριν.
Είναι ο λόγος για τον οποίο έγραψα και χθες πως θα ήταν μια καλή ερώτηση προς τον κ. Τσίπρα, την οποία όμως κανείς δεν βρίσκεται για να του την κάνει. Είμαι σίγουρος πως και ο κ. Τσίπρας συμφωνεί με τη «μη θέση» του κ. Μολυβιάτη. Κι έτσι περίμεναν όλοι μαζί να δώσει τη λύση η Βουλγαρία, η οποία βγήκε και είπε καθαρά πως απαγορεύει τις ρωσικές υπερπτήσεις οπότε μας έβγαλε – τάχα μου – από τη δύσκολη θέση.
Όχι η Ελλάδα δεν βγαίνει έτσι εύκολα από τη δύσκολη θέση. Είναι μια ανόητη άποψη που λέει αν δεν κάνω κανενός το χατήρι, δεν θα δυσαρεστήσω κανέναν. Όμως το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ανάποδο. Δυσαρεστείς και τους δύο.
Οι αιτιάσεις επίσης, περί του υπηρεσιακού χαρακτήρα της κυβέρνησης είναι επιεικώς ανόητες. Ένα σοβαρό κράτος έχει συνέχεια. Αν κάτι πρέπει να γίνει, καλώς να γίνει. Ο Μουσουρούλης αυτή τη στιγμή βάζει μπροστά κι αδειοδοτεί επενδύσεις. Καλά κάνει κι έτσι πρέπει να κάνει. Το Υπουργείο Εξωτερικών γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο;
Το συμπέρασμα είναι απλό. Και Τσίπρας – Μολυβιάτης μπορούν να κάνουν κυβέρνηση και να τα βρουν σε όλα, όμως η χώρα έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση Δραγασάκη – Μουσουρούλη για να μπορέσει να ξαναγίνει στοιχειωδώς σοβαρή και να βγει από την κρίση. Εγώ πάντως αυτό καταλαβαίνω σαν αληθινό «νέο».
