Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Τίποτε σε αυτή τη χώρα δεν είναι πιο στερεότυπο από τον «κανόνα» που έχει εγκαθιδρυθεί στις σχέσεις και διαπραγματεύσεις των ελληνικών κυβερνήσεων με τους δανειστές. Τα διαδοχικά προγράμματα-μνημόνια είναι πάντα σκληρά και η πολιτική τους διαχείριση εξαιρετικά δύσκολη και φθοροποιός για την εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία καταφεύγει σε απονενοημένα εγχειρήματα αναζήτησης εναλλακτικών συμμαχιών προς αντιμετώπιση των απαιτήσεων του «Γερμανού αποικιοκράτη». Η συνέχεια είναι επίσης στερεότυπη και γνωστή: οι «σύμμαχες» δυνάμεις παίρνουν προκαταβολικά τα ανταλλάγματά τους καταβάλλοντας το ανέξοδο τίμημα επαίνων και δηλώσεων περί φιλίας και στήριξης (κάπως έτσι έγινε πρόσφατα με την επίσκεψη και τα «ψώνια» Ολάντ στην Αθήνα), αλλά στη συνέχεια, την κρίσιμη στιγμή, μιλάει η γερμανική «ογκώδης άγνοια – κτηνώδης δύναμη».
Αφού πρώτα έκανε τη μνημονιακή στροφή και ψήφισε τα μνημόνια, παίρνοντας όλα τα ρίσκα του κόσμου και διασπώντας το κόμμα του, ο Αλέξης Τσίπρας έπαιξε κι αυτός το χαρτί της πολιτικής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων μιας συμφωνίας πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών. Διότι απλούστατα ο πρόσφατος εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρας ενσωματώνει μια σημαντική διάσταση: την υπόσχεση περί «παράλληλου προγράμματος» και ισοδυνάμων, που θα κάνουν την υλοποίηση του μνημονίου πιο ανθρώπινη. Πέρα απ’ αυτό, όμως, ποια ελληνική κυβέρνηση δεν φοβήθηκε να θίξει την «ιερή αγελάδα» της πρώτης κατοικίας;
Αυτή η στερεότυπα επαναλαμβανόμενη μνημονιακή «τελετουργία» (υπογραφή σκληρών μνημονίων, δεύτερες σκέψεις για την πολιτική φθορά που αυτά προκαλούν, αναζήτηση συμμαχιών για πολιτική επαναδιαπραγμάτευση, κίνηση που εκνευρίζει τον «Γερμανό αποικιοκράτη» που αντεπιτίθεται με εκβιασμούς και επίδειξη αδιαλλαξίας). Διότι, όπως δήλωσε πολλές φορές ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η τήρηση των συμφωνιών είναι η λυδία λίθος της ευρωπαϊκής λειτουργίας – αν οι συμφωνίες μπορεί και να μην ισχύουν ή να «διορθώνονται» εκ των υστέρων, τότε όλα ρευστοποιούνται…
Όλη αυτή η «σκηνοθεσία» επαναλήφθηκε και τώρα, με εντυπωσιακή ομοιότητα στα… σκηνικά και τα κοστούμια. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να στηριχτεί σε ατλαντικές συμμαχίες (Γαλλία, ΗΠΑ), όμως…
Τα ΜΜΕ, τα οποία στη φάση που οι μηχανές της αναδιαπραγμάτευσης ζεσταίνονταν εξέπεμπαν κλίμα αισιοδοξίας, από το Σαββατοκύριακο «μαύρισαν». Συγχορδία δημοσιευμάτων προαναγγέλλει το… μοιραίο. Σκληρή στάση των δανειστών, ακόμη και του «φίλου» Μοσκοβισί… Ο κανόνας της αέναης επανάληψης… Τόσο επίμονος, ώστε να σε βάζει να σκέφτεσαι ότι όλα είναι πραγματικά σκηνοθετημένα: (ξανα)κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά δεν θέλαμε να βάλουμε σε κίνδυνο την ανακεφαλαίωση των τραπεζών κ.λπ. κ.λπ…
Όμως εδώ υπάρχει ένα νέο στοιχείο: ότι ο «Γερμανός αποικιοκράτης» έχει βρει τώρα ένα νέο όπλο εκβιασμού: το προσφυγικό! Η -κατά παραβίαση του κανόνα της μη ανάμιξης στα εσωτερικά άλλης χώρας- στήριξη της Μέρκελ στον Ερντογάν στις πρόσφατες εκλογές στην Τουρκία, η επίσκεψή της εκεί και το πολιτικό deal με τον Τούρκο «σουλτάνο», δεν είχαν μόνο μία πλευρά, που αφορούσε τα άμεσα γερμανικά συμφέροντα – το «μενού» είχε και… Ελλάδα. Η πίεση που ασκεί στην ελληνική κυβέρνηση -και μπορεί να συνεχίσει να ασκεί ή και να αυξήσει- η Τουρκία «απελευθερώνοντας» το ρεύμα των προσφύγων (3.000 βρίσκονται ήδη μέσα στην τουρκική επικράτεια) είναι τεράστια. Και η γερμανική ηγεσία αξιοποιεί τη «φιλία» με τον Ερντογάν για να ενισχύσει τα όπλα του εκβιασμού προς την ελληνική κυβέρνηση. Ξαφνικά, αντί το προσφυγικό να είναι όπλο στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, γίνεται όπλο εκβιασμού από την πλευρά των κ.κ. Μέρκελ και Σόιμπλε προς την ελληνική κυβέρνηση. Όσο για τη φιλελληνική επιρροή που θα ασκούσαν οι «Γαλάτες φίλοι», ο κ. Μοσκοβισί σκόρπισε κάθε αισιοδοξία.
Τούτων δοθέντων, είναι εντελώς αληθοφανής η δημοσιογραφική διαρροή πως ο Αλέξης Τσίπρας διεμήνυσε σε δραματικούς τόνους «Ρίξετε με αν θέλετε, προτιμώ να με ρίξει η Ευρώπη παρά οι διαδηλωτές που θα χάσουν τα σπίτια τους». Σε λίγες μέρες είναι βέβαιο ότι θα αναφωνήσει θριαμβευτικά «Πετύχαμε έντιμο συμβιβασμό», όταν θα συμφωνηθεί πως παίρνουν το δρόμο του πλειστηριασμού «μόνο» οι μισές ας πούμε περιπτώσεις από τα «κόκκινα» δάνεια που αφορούν την πρώτη κατοικία…
