Γράφει η Έφη Αλικάκου
Όλοι γίναμε γνώστες της ακόλουθης δημοσίευσης που έκανε ο πρωθυπουργός στο λογαριασμό του στο Τwitter όπου γράφει για ευρωπαϊκά θέματα (@tsipras_eu) αναφερόμενος στην παρέμβασή του στη Σύνοδο Κορυφής: «Προς τον Πρωθυπουργό Νταβούτογλου: Ευτυχώς οι πιλότοι μας δεν είναι τόσο νευρικοί όσο οι δικοί σας απέναντι στους Ρώσους» προκαλώντας όπως ήταν αναμενόμενο το δηκτικό και σίγουρα αιχμηρό σχόλιο του Αχμέτ Νταβούτογλου: «Τα σχόλια για τους πιλότους από τον @atsipras δεν αρμόζουν στο κλίμα της ημέρας. Αλέξη: ας συγκεντρωθούμε στα θετικά». Η συνέχεια επίσης γνωστή. Προφανώς ο πρωθυπουργός αντελήφθη ή τον έκαναν τρίτοι να αντιληφθεί τη μιντιακή γκάφα του και έσβησε αιφνιδίως αλλά σοφά τα επίμαχα tweets από τον ξενόγλωσσο λογαριασμό του. Ειρήσθω εν παρόδω η κιτρινιάρικη δημοσιογραφία στην αρχή μετέδωσε ότι η δήλωσε έγινε face to face στη Σύνοδο. Γιατί όμως γκάφα;
Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη αντίδραση πολλών χρηστών εντός και εκτός twitter σε ό,τι αφορά την ουσία της επισήμανσης ήταν ότι ο Πρωθυπουργός ίσως να είπε επιτέλους και κάτι εύστοχο με συμπαγές και αληθές νόημα. Πράγματι σε πρώτο χρόνο εντυπωσιάζει, δημιουργεί μία ευχάριστη έκπληξη ίσως, όμως σε δεύτερο χρόνο η εν λόγω δημοσίευση κρίνεται σε διπλωματικό επίπεδο και σε επίπεδο σχέσεων με τη γειτονική χώρα τουλάχιστον ατυχής αν όχι μακροπρόθεσμα επιζήμια. Άλλωστε η απάντηση Νταβούτογλου ήτο μία διακριτική μεν, εναργής δε απογοήτευση. Η συμπεριφορά του Πρωθυπουργού χαρακτηρίζεται άλλωστε από πολλές άκαιρες δηλώσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό που έχουν διασύρει τη χώρα και τους πολίτες της πολλάκις ιδιαίτερα το τελευταίο καιρό που θα έλεγε κανείς ότι λόγω της κρισιμότητας και της αστάθειας που βιώνει η κοινωνία θα έπρεπε να είναι φειδωλός με τις λέξεις.
Αναμφίβολα η Ελλάδα οφείλει σε κάθε ευκαιρία να εκδηλώνει χωρίς περιστροφές την έντονη δυσαρέσκεια της για τις συχνές παραβιάσεις του εναέριου χώρου από τα τούρκικα μαχητικά, η συμπεριφορά αυτή όμως πρέπει να θεμελιώνεται σε στρατηγικές κινήσεις και όχι σε λεκτικές φαμφάρες. Στις διεθνείς σχέσεις η διεκδίκηση του χώρου δεν ακολουθεί τη λογική μίας καταδρομικής επιχείρησης: «χτυπάμε, εξαφανιζόμαστε». Απαιτεί να τοποθετείς τις εναλλακτικές, τις συμμαχίες και φυσικά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα διαπραγμάτευσης στο ζύγι και ύστερα να προχωράς σε δηλώσεις ή ακόμα και σε δημοσιεύσεις, τις όποιες όσες φορές και να πατήσεις το delete, δεν θα τις σβήσεις από τα κατάστιχα. Scripta manent άλλωστε! Ο απλός χρήστης δύναται να πάρει πίσω μία άστοχη γεωστρατηγική ανάλυση από αυτές που δίνουν και παίρνουν τις τελευταίες μέρες στο internet, ο Πρωθυπουργός όμως οφείλει όχι απλά να βουτήξει τη γλώσσα στο μυαλό του αλλά να τη βαφτίσει όπως έκανε ο Βαπτιστής Ιωάννης στον Ιορδάνη ποταμό.
Η κίνηση λοιπόν του Αλέξη Τσίπρα δεν προκάλεσε τουλάχιστον στο νηφάλιο παρατηρητή της επικαιρότητας κανένα θετικό συναίσθημα πλην ενός αμήχανου μειδιάματος, στη καλύτερη περίπτωση ένα αμήχανο χαχανητό. Κατά τα άλλα για τα συμφέροντα της χώρας δύναται να αποδειχθεί ακόμα και επιζήμια.
