Γράφει η Άννα Λιάκου
Βράδυ, νωρίς αλλά το κρύο τρυπάει τα κόκκαλα και η βροχή δε βοηθάει. Κρατάς ένα ‘ζεστό’ καφέ (μιας και η ταχύτητα που κρυώνει είναι ασύλληπτη), κεφάλι κάτω με κατεύθυνση προς τη στάση και σηκώνεις το κεφάλι γιατί γέλια σου τράβηξαν τη προσοχή στο φανάρι.
Σπαστικό το ψιλόβροχο αλλά διακρίνεις μια παρέα τριών αγοριών μέσα σε ένα σπoρ αυτοκίνητο (ξέρεις… από αυτά που εγώ ας πούμε πρέπει να πάθω λουμπάγκο για να μπω) να γελάνε σχεδόν σπαστικά, hi-five… pat on the back, φανάρι πράσινο και φεύγουν μέχρι να τους φτάσεις.
Στη στάση κάθετε μια κυρία 45 χρονών με ομπρέλα, ζεστά ντυμένη αλλά με αφύσικα βρεγμένα ρούχα και κλαίει τρεμάμενη. Εμφανώς κάτι δε πάει καλά, είναι αδύνατο να μη ρωτήσεις αν μπορεις να βοηθήσεις με κάποιο τρόπο…
– Συγνώμη για το θάρρος, αλλά είστε καλά;
– Ευχαριστώ πολύ, (βήχει) περιμένω το λεωφορείο για να πάω σπίτι, όσοι περάσανε προσέχανε τα νερά στο δρόμο, κάποια στιγμή δεν είχε τόση κίνηση και ένα αυτοκίνητο πέρασε (βήχει πάρα πολύ…) όσο πιο γρήγορα μπορούσε σαν επίτηδες να με κάνει μούσκεμα… και έχω πνευμονία.
Γυρνάω από το γιατρό και όλα μου τα χρήματα τα έδωσα εκεί οπότε δε μπορώ να πάρω ταξί και παγώνω, είμαι πολύ άσχημα, το νερό έχει περάσει μέσα στα ρούχα και πραγματικα μπούκωσα τόσο πολύ που άρχισα να κλαίω. Ο γιατρός μου είπε οτι είμαι πολύ άσχημα και να μη βγαίνω καν από το σπίτι, εκτός άμεσης ανάγκης, ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΠΑΘΑ… (κλαίει γοερά ανοίγοντας τη τσάντα, δείχνοντας σου πολύ γνώριμα φάρμακα).
– Σε ποιά περιοχή μένεις;
– Αγ. Δημητρίου…
– Υπέροχα, στο δρόμο μου είσαι (περνάει ταξί…) σήκω.
Μπαίνει στο ταξί χωρίς να πει κουβέντα… η διαδρομή που θα κάνεις εσυ δεν αγγίζει την ελάχιστη ταρίφα, η δική της είναι δυο φορές η αξία αυτής.
Της εξηγείς ήρεμα ότι από τύχη την έβγαλες εσύ καθαρή πέρυσι απο το ίδιο πράγμα, ότι τη θεραπεία της την επανέλαβες 4 φορές και ξέρεις οτι αυτά τα φάρμακα έχουν από 54 εως 92 ευρώ. Συνεχίζει να κλαίει και σε αγκαλιάζει ενω ενα δευτερόλεπτο μετά πετιέται έντρομη για να μη σου μεταφέρει το νερό και κρυώσεις και φέτος! Είναι πιο ευγνώμων από αγελάδα που την έσωσες πριν το σφαγείο.
Ζητάς να σε αφήσει το ταξί, αλλά ξαφνικά την πιάνει πανικός. Δίνεις ένα χαρτονόμισμα με αξία αρκετά μεγαλύτερη από τη διαδρομή της. Ο οδηγός το κοιτάει και χαμογελάει.
– Να κρατήσω και τη διαδρομή της κυρίας;
– Μάλιστα…
– Ορίστε τα ρέστα σας… (σου κλείνει το μάτι)
Μετά τα ευχαριστώ που δεν υπήρξε λόγος πρακτικά να ειπωθούν και βγαίνοντας από το αμάξι ευχόμενος ‘καλή χρονιά’, ακούς τον οδηγό να ρωτάει τη κυρία ευγενικά ξανά την ακριβή τοποθεσία και αν θέλει να ανοίξει τη θέρμανση παραπάνω.
Στο ασανσέρ θυμάσαι το ‘ματάκι’ του οδηγού… βγάζεις τα ρέστα που έχωσες βιαστικά στη τσέπη.
Η ακριβής αξία του χαρτονομίσματος που έδωσες, απλά μετατράπηκε σε ψιλά.
Τώρα κλαις εσύ…
