Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η διεθνής ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών είναι γεμάτη εγκλήματα μίσους και θα πρέπει να μας βάλει σε προβληματισμό για το που πάνε τα πράγματα στον κόσμο μας. Μόλις χθες ένας 52χρονος πυροβολεί και στη συνέχεια μαχαιρώνει με μανία την 41χρονη βουλευτή των Εργατικών στη Βρετανία προκαλώντας σοκ στη χώρα που είχε να ζήσει πολιτική δολοφονία από τις μέρες δράσης του IRA.
Την ίδια στιγμή στο Παρίσι όπου διεξάγεται το Euro αλλά και σε άλλες γαλλικές πόλεις μαίνονται συγκρούσεις ανάμεσα σε χούλιγκανς διαφόρων χωρών, κυρίως όμως της Αγγλίας και της Ρωσίας. Η βιαιότητα και το μίσος που βλέπουμε στα επεισόδια αυτά ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, κάνοντας το να μιλάμε για «γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου» να μοιάζει με ανέκδοτο.
Στη άλλη πλευρά του Ατλαντικού μόλις λίγες μέρες πριν ένας αμερικανός αφγανικής καταγωγής, αποφασίζει να εφαρμόσει το νόμο του Αλλάχ και αφαιρεί τη ζωή 50 ανθρώπων μέσα σε γκέι μπαρ στο Ορλάντο.
Οι κακές ιδέες σκοτώνουν. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Στην ιστορία πάντα συνέβαινε αυτό αλλά στις δημοκρατίες της Δύσης θέλαμε να πιστεύουμε πως έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε τη βία ως μέσο ιδεολογικής έκφρασης. Πιστεύαμε πως η λογική και ο διάλογος μπορούν να εξασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη και να εξαλείψουν τέτοιες ακρότητες. Φαίνεται πως είμαστε πολύ μακριά ακόμη, όπως επίσης φαίνεται το κενό και η αποτυχία των εκπαιδευτικών συστημάτων.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που έχω εκφράσει τόσο έντονα την αντίθεσή μου στην πολιτική του Φίλη στην παιδεία. Όσο πέφτει η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, όσο υποχωρεί η γνώση, τόσο θα αυξάνονται τα κρούσματα ακραίων συμπεριφορών που εμφορούνται από ακραίες ιδέες, είτε αυτές είναι αφορούν την πολιτική, είτε αφορούν το θρησκευτικό συναίσθημα. Το στοίχημα του σχολείου είναι να βγάζει στην κοινωνία υπεύθυνους πολίτες, με κριτική σκέψη και ελεύθερο πνεύμα. Όταν το σχολείο αποτυγχάνει σε αυτή την αποστολή, τότε έχουμε άβουλους ανθρώπους που εύκολα χειραγωγούνται και μπορούν να γίνουν υποχείρια του οποιουδήποτε «ιδεολόγου» κηρύσσει το μίσος και τη βία.
Δυστυχώς τα σημάδια είναι ανησυχητικά και στη χώρα μας. Όταν ένας 14χρονος σφάζει εν ψυχρώ το συνομήλικο φίλο του, όπως συνέβη πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, κανονικά θα έπρεπε να έχει χτυπήσει δυνατά το «καμπανάκι». Το να συζητιέται 2 – 3 μέρες το θέμα στα κανάλια μέχρι να ξανασυμβεί το επόμενο περιστατικό δεν είναι διαχείριση του ζητήματος. Είναι πολιτική αδιαφορία και κοινωνικός στρουθοκαμηλισμός μπροστά σε μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με περισσότερη αποφασιστικότητα αλλά και αυστηρότητα.
Όσο έχουμε σχολεία – μπάχαλα όπου δεν υπάρχει σεβασμός των μαθητών προς τους δασκάλους και καθηγητές αλλά και μεταξύ των ίδιων των μαθητών, μοιραία θα βγάζουν… μπαχαλάκηδες διαφόρων αποχρώσεων και ιδεολογιών. Όπως επίσης, όσο ακούμε έναν πολιτικό λόγο που κηρύσσει το διχασμό, τη σύγκρουση, τον κοινωνικό πόλεμο και το ταξικό μίσος θα διαμορφώνονται οι κοινωνικές συνθήκες για να ζήσουμε τα χειρότερα.
Ας αναλογιστούν όλοι τις ευθύνες τους. Διότι στο κάτω κάτω προτιμώ μια ειρηνική διαμαρτυρία σαν αυτή των «παραιτηθείτε», έστω και αποτυχημένη, παρά να ανοίγουν κεφάλια στη μέση της πλατείας Συντάγματος.
Επιτυχία είναι να νικηθεί η βία και το μίσος, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Και το όπλο της νίκης είναι μόνο η διαρκής αναβάθμιση της παιδείας, τόσο σε επίπεδο περιεχομένου σπουδών όσο και σε επίπεδο ηθικής συγκρότησης μιας ολοκληρωμένης και υπεύθυνης προσωπικότητας.
