Ο αμυντικός του Αστέρα Τρίπολης, παραχώρησε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο επίσημο podcast της ομάδας σχετικά με την καριέρα του και τα προσωπικά του βιώματα, εκτός του αγωνιστικού χώρου, περιγράφοντας την αντιξοότητα ενός πολέμου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού στο Σαράγεβο.
Ο Έρβιν Τζουκάνοβιτς, μίλησε στο podcast του Αστέρα Τρίπολης αναφορικά με το… ποδοσφαιρικό του DNA, τα πρώτα του βήματα ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και το ελληνικό πρωτάθλημα, ενώ στάθηκε και στις φρικτές καταστάσεις που αντιμετώπισε ως παιδί εν μέσω πολέμου, στη Βοσνία.
Αναλυτικά όσα είπε ο Έρβιν Τζουκάνοβιτς:
«Δεν θα έλεγα ότι έχω συγκεκριμένο υπόβαθρο οικογενειακό, όσον αφορά το αθλητικό κομμάτι. Ο πατέρας μου έπαιζε λίγο ποδόσφαιρο, αλλά σε καμία περίπτωση επαγγελματικά, μόνο ως χόμπι. Εγώ ξεκίνησα με πολύ απλό τρόπο. Είχαμε πάει με την οικογένεια και τον αδερφό μου μια εκδρομή και βρεθήκαμε σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου οπότε ο πατέρας μου, μου έδωσε μια μπάλα. Πήγαμε παίξαμε, μου άρεσε πολύ και την επόμενη ημέρα πρότεινε να με γράψει σε έναν σύλλογο, από τη στιγμή που είδε ότι μου άρεσε τόσο πολύ.
Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Κάποια πράγματα πρέπει να συμβούν, υπάρχουν επιλογές που έχεις και με τα δεδομένα που υπήρχαν αποφάσιζα εγώ για το τι είναι καλύτερο. Κάποιες φορές μου βγήκε σε καλό, κάποιες όχι τόσο. Σε κάθε περίπτωση βλέπω ότι το κάθε βήμα που έκανα με βοήθησε στην καριέρα μου, με ωρίμασε μου έδωσε πολλές εμπειρίες. Οπότε όλα τα βλέπω με αυτό το πρίσμα και όχι να παραπονιέμαι για κάποια επιλογή μου. Δεν θα έλεγα ότι κάποια ομάδα μου έχει μείνει στη μνήμη γιατί προσπαθώ να κουβαλώ στη μνήμη μου θετικές αναμνήσεις και σκέψεις. Καταλαβαίνω ότι σε κάποιες ομάδες έφτασα στο απόγειο και είμαι πολύ χαρούμενος που μπόρεσα και το πέτυχα αυτό. Όπως είπα για εμένα το πιο σημαντικό είναι το θέμα της εμπειρίας. Μαθαίνω από κάθε ομάδα, από κάθε προπονητή, παίρνω εμπειρίες και συνεχίζω.Τα πρώτα μου χρήματα τα ξόδεψα στο Βέλγιο, όταν έπαιζα εκεί και τα επένδυσα για να πάρω ένα διαμέρισμα.
Δεν είχα πάρα πολλές πληροφορίες για τον Αστέρα, πριν δεχθώ αυτή την πρόταση. Αλλά από τη στιγμή που την δέχθηκα, έμαθα περισσότερα πράγματα για τον σύλλογο πώς λειτουργεί, τις εγκαταστάσεις, τους ποδοσφαιριστές. Αυτό που έμαθα είναι ότι πρόκειται για έναν σοβαρό σύλλογο, όπου πριν από λίγα χρόνια αγωνιζόταν και στην Ευρώπη. Πάντα έχει στόχο να μπει στα PlayOffs, κυνηγώντας μια θέση που οδηγεί στην Ευρώπη την επόμενη σεζόν. Για τις υποδομές έμαθα ότι είναι πάρα πολύ καλές. Καταλαβαίνω ότι πλέον πλησιάζω προς τη δύση της καριέρας μου, οπότε από τη δική μου πλευρά ήθελα να βρω μια ομάδα που θα μπορώ να δουλέψω με ηρεμία και προσήλωση. Να παίξω ποδόσφαιρο και μερικούς μήνες μετά μπορώ να πω ότι έκανα μια ωραία επιλογή γιατί όλα αυτά ήταν έτσι όπως τα περιέγραφαν. Έχουμε ένα πολύ καλό σύνολο, έτσι είναι όλα μια χαρά. Πριν έρθω εδώ, δεν μπορώ να πω ότι παρακολουθούσα αρκετά το ελληνικό πρωτάθλημα. Ήξερα τις μεγάλες ομάδες που αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αυτό που είδα ερχόμενος εδώ, είναι ότι υπάρχουν πολλές προοπτικές, χώρος για βελτίωση σε αρκετούς τομείς. Ένα πράγμα που με εντυπωσίασε, όχι τόσο θετικά, είναι ότι αγωνίζονται πολλοί ξένοι στις ελληνικές ομάδες. Βλέποντας και την εθνική ομάδα θεωρώ ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα πρέπει να δοθεί ακόμα περισσότερος χρόνος και χώρος για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές, κυρίως σε αυτούς που είναι σε νεαρή ηλικία και θα αποτελέσουν μετά από δέκα χρόνια τη νέα εθνική ομάδα της Ελλάδος. Κάποιες από τις υποδομές και κάποια από τα γήπεδα δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση.
Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις γι’ αυτή την κατάσταση. Η ζωή πολλές φορές σου φέρνει κάποιες καταστάσεις οι οποίες σου δημιουργούν ένα τραύμα, ένα σοκ το οποίο ποτέ δεν φεύγει από μέσα σου. Αναμνήσεις έχω μέσα μου. Φανταστείτε ότι εγώ ήμουν ένας απ’ αυτούς που δεν έζησε τον πόλεμο σε όλο το εύρος. Μιλάμε για έναν μεγάλο πόλεμο που διήρκησε 4,5 χρόνια. Ωστόσο, εμείς, η οικογένειά μου δηλαδή, πήραμε το τελευταίο τρένο που έφευγε από Βοσνία και πήγαμε στη Σλοβενία. Εκεί κάτσαμε γι’ έναν χρόνο και μετά πήγαμε στην Γερμανία όπου μείναμε άλλα τέσσερα χρόνια. Αυτά που έζησα και είδα είναι αρκετά. Αυτά που μου εξιστόρησαν φίλοι μου, οικογενειακοί φίλοι που μείνανε στη Βοσνία ήταν τρομακτικά, οπότε σίγουρα τα θυμάμαι. Μετά το τέλος του πολέμου επιστρέψαμε ενώ είχαμε φύγει με δύο βαλίτσες, γυρίσαμε στην πατρίδα μας, μετά το τέλος του πολέμου».
