Γράφει ο Χαρίτων Χαριτωνίδης
Οποιαδήποτε συζήτηση με τον Βαρουφάκη είναι απολύτως αδιέξοδη –και πνιγηρή- γιατί ο Βαρουφάκης από ανικανότητα ή συνδυασμό ανικανότητας και κουτοπονηριάς δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σ’ αυτό που ΘΕΛΕΙ –που το ταυτίζει με το ΠΡΕΠΕΙ,- σ’ αυτό που ΜΠΟΡΕΙ, και σ’ αυτό που ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Έτσι όταν ο συνομιλητής του τον στριμώχνει, ο Βαρουφάκης σαν τον Pac-Man που, όταν τον στρίμωχναν τα φαντάσματα, έβγαινε απ’ την οθόνη και ξανάμπαινε από άλλο σημείο, περνάει από το ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ στο ΠΡΕΠΕΙ, και συνεχίζει να μιλάει ανέμελα χωρίς στην ουσία να απαντήσει. Αυτή η «τακτική» τον διασώζει σε μια συνέντευξη που ο δημοσιογράφος δεν έχει την εξουσία να τον «τιμωρήσει» για τις αντιφάσεις του, όχι όμως και σε μια ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ που οι συνομιλητές – αντίπαλοι διαθέτουν όπλα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν, αν δεν λάβουν απαντήσεις που τους ικανοποιούν –ας πούμε, να του κλείσουν τις τράπεζες…
Παράδειγμα. Ο Βαρουφάκης λέει ότι η Ευρώπη με την πολιτική της Γερμανίας πάει ντουγρού στον γκρεμό, αλλά η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη. Υπό την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη θα αλλάξει με τον τρόπο που υποδεικνύει αυτός. Δηλαδή λέει «Ή, θα κάνεις ό,τι σου λέω, Σόιμπλε ή… ή… θα μείνω εδώ και θα συνεχίσω να σου το λέω!» Αυτή ήταν η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη! Χωρίς κανένα ατού στα χέρια του, απαιτούσε να γίνει το δικό του! Όμως οι εταίροι – αντίπαλοι δεν ήταν ο Παπαχελάς ή ο Χατζηνικολάου που θα του έλεγαν «καλά, περνάμε σε μια άλλη ερώτηση». Οι εταίροι – αντίπαλοι του έκοψαν το ρευστό, και το μόνο που έμεινε στον Βαρουφάκη ήταν να λέει ότι «αυτό πληγώνει την Ευρώπη».
Με το «ταλέντο» του στις μεταπηδήσεις από το Πρέπει στο Συμβαίνει και τούμπαλιν, ο Βαρουφάκης έχει πείσει πολλούς στην Ελλάδα ότι αυτός ήταν ο σκληρός διαπραγματευτής που τίμησε το ΟΧΙ των πολιτών, και ο Τσίπρας ο προδότης. «When the going gets tough, the tough gets going», κι αυτός στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Βαρουφάκης. Όμως το πόσο «tough» ήταν, φάνηκε στις 27 Φεβρουαρίου που έβαλε φαρδιά-πλατειά τη τζίφρα του στη συμφωνία που στην ουσία επικύρωνε το μνημόνιο. Ήταν αυτή ακριβώς η συμφωνία που οδηγούσε ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ στο κλείσιμο των τραπεζών τον Ιούλιο και την ταπεινωτική συνθηκολόγηση –που προσπάθησε να αποτρέψει ο Τσίπρας με τον ύστατο ελιγμό του δημοψηφίσματος. Ο Σόιμπλε τον Φεβρουάριο γελούσε. «Δεν με νοιάζει πώς θα το ‘πουλήσει’ στους Έλληνες για νίκη, μου αρκεί ότι υπέγραψε» είπε.
Το τι έπρεπε να κάνει ο Βαρουφάκης, αν ήταν ο «σκληρός» της υπόθεσης, το έδειξε ο Μηλιός. Έχοντας διαφωνήσει με την υπογραφή της συμφωνίας του Φεβρουαρίου, είπε «σύντροφοι, συνθηκολογήσαμε» και ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ! Ο Βαρουφάκης όμως, συνεπαρμένος από την εικονική πραγματικότητα που ο ίδιος κατασκευάζει και γλυκαμένος από τα φώτα της δημοσιότητας, χαμπάρι δεν πήρε ότι the game was already over, και συνέχισε να περιφέρεται σαν φουσκωμένος διάνος και να το παίζει ότι διαπραγματεύεται.
Γενικά ο τρόπος που παρουσιάζει ο Βαρουφάκης τα πράγματα, δείχνει την αβυσσαλέα άγνοιά του από πολιτική. Λέει, ας πούμε, «είχα κλείσει συμφωνία με την Κίνα αλλά την απέτρεψε η Μέρκελ με ένα τηλεφώνημα». «Τους είχα σχεδόν πείσει, αλλά εμφανίστηκαν οι runner του Σόιμπλε, Σλοβενία, Σλοβακία, Λεττονία και έθεσαν θέμα Grexit». «Τον Ιούλιο υπήρξε τηλεφώνημα από Λευκό Οίκο στον Τσίπρα να συνθηκολογήσει». Δηλαδή διαρκώς ρίχνει την ευθύνη για την αποτυχία του σε κάποιο σκοτεινό παρασκήνιο, σε κάποιο unfair, στο ότι κάποιοι δεν του «φέρθηκαν εντάξει», τον ξεγέλασαν, λες και η πολιτική είναι κοινωνική συναναστροφή, παρεούλα, και όχι αδυσώπητος πόλεμος που τα unfair είναι μέρος του. Και ότι δεν έχει να κατηγορήσει κανέναν για την ανικανότητά του να διαβλέψει τα δεδομένα, τη δορυφοροποίηση των μικρών κεντροευρωπαϊκών χωρών από τη Γερμανία και τη στρατηγική της σημασία για την Κίνα και τις ΗΠΑ –από τους οποίους περίμενε στήριξη, αυτός ο ειδήμων της Θεωρίας Παιγνίων!
Οι δε ελιγμοί που πρότεινε, το παράλληλο σύστημα πληρωμών και η αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων, είναι τραπεζοπιστωτικά τερτίπια που κανένα εχέγγυο επιτυχίας δεν παρείχαν, αφού απλώς θα προσέφεραν πρόσκαιρη ρευστότητα. Ο χρόνος πάλι θα μετρούσε εις βάρος μας, και οι εταίροι θα μπορούσαν να παρακολουθούν την ασφυξία μας, λιμάροντας τα νύχια τους.
