Στο πρώτο επεισόδιο του The Last Dance, ο νεαρός Michael Jordan έρχεται στους Chicago Bulls το 1984 αποφασισμένος να μην κάνει μόνο ένα όνομα για τον εαυτό του στο NBA, αλλά να είναι ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.
Όμως πέρα από την ιστορία του θρύλου του μπάσκετ, στο ντοκιμαντέρ, έχει τραβήξει τις εντυπώσεις το εξαιρετικό soundtrack, το οποίο αν εξαιρέσει κανείς το απίστευτο υλικό του ντοκιμαντέρ και τις συνεντεύξεις από τους παίκτες του NBA που άφησαν ιστορία στο παιχνίδι, βρίσκεται δεύτερο στην λίστα με τα favorites.
Δημιουργός του απίστευτου soundtrack είναι ο Rudy Chung, μακροχρόνιος θαυμαστής του μπάσκετ, ιδιαίτερα των αντιπάλων των Bulls, τους Detroit Pistons, οπότε όπως είναι αντιληπτό το ντοκιμαντέρ ήταν ένα όνειρο ζωής.
Το soundtrack προσθέτει βάθος και κίνηση στη δράση στην οθόνη. Ο Rudy Chung εξήγησε ότι το όραμα για το soundtrack προήλθε απευθείας από τον Hehir, με τον οποίο θα μοιραζόταν λίστες αναπαραγωγής τραγουδιών που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν για τη σειρά.
Ενώ το παλιό σχολείο και το χιπ χοπ της δεκαετίας του ’90 ήταν μέρος αυτού του οράματος, λαμβάνοντας υπόψη τη δημοτικότητά του κατά την εποχή που εκτυλίσσεται η ιστορία, όμως οι Chung και Hehir δεν ήθελαν να περιορίσουν το soundtrack μόνο σε αυτό το είδος ή χρόνο.
Αλλά ο Τσανγκ είπε ότι δεν πήραν ό, τι ήθελαν. Υπάρχει ακόμα “ένας κατάλογος δεκάδων τραγουδιών που μας ενδιαφέρει”, αλλά δεν μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε λόγω περιορισμών του προϋπολογισμού, αδειών και επειδή δεν μπορούσαν να λάβουν άδεια από καλλιτέχνες.
Ενώ ο Τσανγκ δεν μπόρεσε να καθορίσει τον προϋπολογισμό για το έργο, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος των καλλιτεχνών που εμφανίζονται στη σειρά και τον αριθμό των τραγουδιών που χρησιμοποιήθηκαν, ακόμη και ένας αρκετά μεγάλος προϋπολογισμός θα ήταν ελαφρύς.
Ο Τσανγκ παραδέχεται ότι αυτός και η ομάδα του χρησιμοποίησαν διάφορες τακτικές για να εξασφαλίσουν τα τραγούδια που κέρδισαν την καρδιά τους. «Νομίζω ότι έγραψα τη φράση« Είμαι στα γόνατα, »είπε ο Τσανγκ με ένα χαμόγελο. «Ζητήσαμε πραγματικά και ζητήσαμε από ορισμένες περιπτώσεις να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τη μουσική. Γράψαμε επιστολές. Είχαμε πολλές τηλεφωνικές κλήσεις που προωθούσαν την υπόθεσή μας και προσπαθούσαμε να πουλήσουμε τα πλεονεκτήματα αυτού που προσπαθούσαμε να κάνουμε και πολλά από αυτά τελικώς λειτούργησαν.”
Τέλος, φανταστείτε την αντίδραση του κοινού αν αυτό το ντοκιμαντέρ έβγαινε πριν την πανδημία, πως θα ήταν τα πλέι-οφ του ΝΒΑ αν ο κόσμος δεν ήταν στη μέση μιας πανδημίας. Μπορούμε λοιπόν συλλογικά να συμμετάσχουμε στην αγάπη του Τζόρνταν για το άθλημα αλλά και να δούμε μία άλλη εκδοχή του μεγάλου μπασκετμπολίστα – Όχι του Jordan του Space Jam Jordan ή toy “Be Like Mike” Jordan που έκανε έκκληση στις μάζες, αλλά το πρότυπο ενός ακούραστου αθλητή που κυριάρχησε στα γήπεδα.
Δείτε την playlist:
Vice: How the Music of ‘The Last Dance’ Brought the 90s Back to Life
Απόδοση: Γιάννης Κουτρουμπής
