Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Το να μιλούν για τον Βλαντιμίρ Πούτιν στάζοντας το στόμα τους μέλι διάφοροι επιφανείς ιεράρχες της Εκκλησίας το καταλαβαίνω. Είναι οι ίδιοι που πάνε και καταθέτουν μηνύσεις κατά των συντελεστών της παράστασης Jesus Christ Superstar, γιατί λέει η γνωστή ροκ όπερα παρουσιάζει τον Χριστό ως «χίπη». Και ειρήσθω εν παρόδω, δεν βρίσκεται ένας χριστιανός να πάει να κάνει μήνυση στους μητροπολίτες που παρουσιάζουν το Χριστό ως χοντρό εξουσιομανή ημίτρελο με χρυσοποίκιλτα άμφια…
Αλλά το να αναγορεύει τον Πούτιν σε επίτιμο διδάκτορα ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας, ομολογώ πως δυσκολεύομαι να το κατανοήσω και όταν διάβασα τη σχετική είδηση, προς στιγμή πίστεψα πως επρόκειτο για fake news. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Πράγματι, την Πέμπτη 22α Φεβρουαρίου ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Μάλιστα, όπως γνωστοποίησε η ρωσική Πρεσβεία στην Αθήνα, «η διοίκηση του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου απένειμε στον Βλαντίμιρ Πούτιν τον ανώτατο ακαδημαϊκό τίτλο για το σύνολο του έργου του και για την προσφορά του στις ελληνορωσικές σχέσεις, τα γράμματα, τις τέχνες, την κοινωνία και τη δημοκρατία». Εδώ γελάνε προφανώς!
Όμως το ζήτημα δεν είναι για γέλια. Ειλικρινά δεν ξέρω ποια είναι η συνεισφορά του Πούτιν σε όλα τα παραπάνω αλλά ξέρω τις απόψεις και τις ενέργειές του για την εξόντωση των αντιπάλων του, τον ακραίο εθνικισμό του και η περιφρόνησή του για τη δημοκρατία και τον δυτικό κοινοβουλευτισμό. Ο Πούτιν δεν είναι ο διάδοχος των ηγετών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως θέλουν ορισμένοι να εξιδανικεύσουν το Ρώσο Πρόεδρο. Ο Πούτιν είναι ένας σύγχρονος εκφραστής του φασιστικού δόγματος, όπως αυτό έγινε πολιτική θεωρία και πράξη από τον Μουσολίνι. Γι αυτό και δεν χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί κατά της ρηχότητας του δυτικού υλισμού, κατά της παρακμής των αξιών, κατά των ομοφυλόφιλων, κατά των γυναικών δίνοντας τη μάχη υποτίθεται για τη σωτηρία της «ρώσικης ψυχής».
Ο «πεφωτισμένος συντηρητισμός», όπως είθισται να τον αποκαλεί ο ρωσικός τύπος γιατί δεν μπορεί να πει κάτι διαφορετικό, δεν είναι παρά ο μουσολινικός φασισμός ντυμένος στα ρώσικα χρώματα. Γι αυτό ακριβώς και ο Πούτιν, σε ένα παραλήρημα μεγαλείου όπως όλοι οι φασίστες που πιστεύουν πως εκπληρώνουν ένα μεταφυσικό πεπρωμένο, διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο τις έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας της έκφρασης, της δημοκρατίας κ.λπ., γεγονός που εξηγεί και την «επιλεκτική» ερμηνεία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, των ομοφυλοφίλων, των γυναικών. Αυτή τη στιγμή είναι νόμιμο στη Ρωσία να δέρνει κανείς τη γυναίκα του κι αυτό από μόνο του τα λέει όλα.
Επίτιμος διδάκτορας, λοιπόν, ο Πούτιν από ακαδημαϊκό ίδρυμα μια χώρας που θέλει να προβάλλει τον εαυτό της ως «λίκνο της δημοκρατίας»; Ή αυτά είναι καλά μόνο για να τα λέμε στα λόγια; Σίγουρα η δυτική δημοκρατία έχει σοβαρά προβλήματα και οξυμένες αντιφάσεις. Αλλά η υπέρβαση αυτών των προβλημάτων και των αντιφάσεων δεν θα γίνει με την επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν. Η συνταγή αυτή δοκιμάστηκε στο παρελθόν κι απέτυχε αφήνοντας εκατόμβες νεκρών επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Το να αναζητείται ένας «Φίρερ», ένας ηγέτης δηλαδή που δεν σκοτίζεται πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεθνείς συνθήκες, είναι η είσοδος σ’ έναν εφιαλτικό λαβύρινθο. Και τυφλός που οδηγεί τυφλούς είναι όπως πάντα ένας «πολύ μάγκας» που δεν ασχολείται με τις «λεπτομέρειες» του πολιτισμού, της δημοκρατίας και του δικαίου μπροστά στη μεγάλη εικόνα του «μεγαλείο του έθνους».
Κατανοητές οι δημόσιες σχέσεις ενός Πανεπιστημίου αλλά όλα πρέπει να έχουν κι ένα όριο, όταν μάλιστα μιλάμε για πνευματικά ιδρύματα. Τα οποία, αν όχι τίποτε άλλο, οφείλουν στοιχειωδώς να ξεχωρίζουν πως άλλο διδάκτορας κι άλλο δικτάτορας.
