Μπορεί στη σύνοδο κορυφής ο Φρανσουά Ολάντ να έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την απασχόληση, μπορεί να ετοιμάζει το Βερολίνο ειδική σύνοδο για την απασχόληση, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τα πράγματα θα προχωρήσουν με τον γνωστό ρυθμό της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Εκείνο που θα τρέξει είναι η «κινητικότητα των εργαζομένων», αλά αμερικάνα.
Τι σκέφτονται δηλαδή; Σκέφτονται να διευκολύνουν τους εργαζόμενους να πάνε να δουλέψουν εκεί που προσφέρονται δουλειές, όπως συμβαίνει και στις ΗΠΑ, όπου κάθε τόσο οι εργαζόμενοι αλλάζουν πολιτεία και μετακομίζουν οικογενειακώς. Σήμερα, αυτό συμβαίνει μόνο στο 3% (9,5 εκατ. εργαζόμενοι) του δυναμικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το χαμηλό ποσοστό οφείλεται στα εμπόδια και στην στέρηση προστασίας που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στη μετακίνησή τους σε άλλη χώρα της Ένωσης. Κι αυτά παρά το γεγονός ότι:
• το δικαίωμα εργασίας σε άλλο κράτος-μέλος ορίζεται στο άρθρο 45 της Συνθήκης και συνεπάγεται την κατάργηση κάθε διάκρισης λόγω ιθαγενείας όσον αφορά την απασχόληση, την αμοιβή και τους άλλους όρους εργασίας.
• Ο κανονισμός αριθ. 492/2011 αναλύει τα δικαιώματα που απορρέουν από την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων.
Επειδή όλα αυτά μείνανε στα χαρτιά, η Κομισιόν σχεδιάζει μέτρα για να εξασφαλίσει την καλύτερη εφαρμογή των όσων ισχύουν και την άρση των εμποδίων αυτών και στην πρόληψη των διακρίσεων κατά των εργαζομένων με βάση την ιθαγένεια, προτείνοντας πρακτικές λύσεις. Τα μέτρα αφορούν την σωστή πληροφόρηση, συνδρομή των εργαζομένων από ειδικές υπηρεσίες της χώρας που τους φιλοξενεί, μέτρα έννομης προστασίας και διαμεσολάβηση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για την προστασία των δικαιωμάτων των ευρωπαίων εργαζομένων. Με δυο λόγια, επενδύσεις δεν έχει.
Πάμε Γερμανία;
ΥΓ: Πάμε στοίχημα πως κάποια βουλευτικά γραφεία σε λίγο θα κάνουν ρουσφέτια για «καλές και σίγουρες δουλειές» στις χώρες του Βορρά; Δεν το γράφουμε τυχαία…
