Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Έντονες διεργασίες αλλά και παρασκηνιακές ζυμώσεις γίνονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος να βρεθεί εκ νέου η Ελλάδα στο χείλος ενός Grexit. Παρόλο που τα ξένα δημοσιογραφικά πρακτορεία έχουν αρχίσει να δημοσιεύουν άρθρα και αναλύσεις σχετικά με την πιθανότητα αποχώρησης της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να παίζει το δικό της στρατηγικό παιχνίδι και να ροκανίζει τον χρόνο σε επικίνδυνο βαθμό.
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα το τι γίνεται μέσα στο μυαλό του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, όμως όσο καθυστερεί να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση και συνεχίζεται η κόντρα μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων μερών τόσο θα αυξάνεται και το κύμα ανασφάλειας που πνίγει την κοινή γνώμη.
Εκτός από τον δημοσιονομικό κίνδυνο εκτροχιασμού της ελληνικής οικονομίας, θα πρέπει πάντοτε να έχουμε υπόψιν μας όλα εκείνα τα παραδείγματα έξαρσης, αλλά και περίθαλψης ακραίων και λαϊκίστικων φωνών εντός της Ε.Ε, που υπό το πρίσμα της οικονομικής ανέχειας γέμισαν τις καρδιές των ευρωπαίων πολιτών με μίσος και μισαλλοδοξία. Παράλληλα, νομίζω πως ήρθε η ώρα η Ευρώπη να δώσει την δική της απάντηση στον κυριότερο εσωτερικό εχθρό, που η ίδια δημιούργησε, τον ‘’λαϊκισμό’’, κυρίως μέσω των ενεργειών και πολιτικών που επιτέλους δεν θα οδηγούνε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η σύνδεση του λαϊκισμού με το ελληνικό ζήτημα προς αποφυγήν ερωτήσεων σχετικά με την συμβατότητα των προαναφερόμενων έχει να κάνει με το γεγονός πως και στην χώρα μας παρατηρώ εδώ και αρκετό καιρό ότι έχει αρχίσει μια ατέρμονη από πλευράς ωφέλειας συζήτηση περί αποχώρησης της Ελλάδας από το άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Παρόμοια κουβέντα είχε γίνει στο πάλαι ποτέ μακρινό 2012, με τις αποσταθεροποιητικές δυνάμεις του τόπου να προσπαθούν να δρομολογήσουν εξελίξεις προς μια τέτοια κατεύθυνση, ευτυχώς, δίχως αποτέλεσμα.
Αυτό ίσως που πέτυχαν όσοι το 2012 ενστερνίζονταν τέτοιες πολιτικές ήταν να ριζώσει στο μυαλό του Έλληνα, έστω και στο υποσυνείδητο, πως ‘’στο τέλος του τούνελ, εάν δεν γίνει τίποτα, θα έχουμε και αυτήν την επιλογή’’, πράγμα που εκ του σημερινού αποτελέσματος αποτελεί το σημαντικότερο απότοκο της εποχής εκείνης. Η αποτυχία του ευρωπαϊκού – μπλοκ στην περίπτωση της Ελλάδας έγκειται στο γεγονός πως ουδείς από τους υποστηρικτές του κατάφερε να μετουσιώσει σε υπαρκτό αποτέλεσμα τα επιχειρήματα και τα ιδεολογικά προτάγματα της Ευρώπης που φαινομενικά σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα έβρισκαν ευήκοα ώτα.
Εν τούτοις, προτιμήθηκε μια επιδερμική αντίδραση η οποία μπορεί να έκαμψε προσωρινά το αντιευρωπαϊκό μένος, όμως δεν κατόρθωσε να το νικήσει μια και καλή.
Και οι μέρες προχωράνε… Οι συνεδριάσεις πυκνώνουν και αυτό το οποίο παρατηρείται είναι πως η ελληνική κοινή γνώμη βρίσκεται για ακόμη μια φορά έρμαιο των ορέξεων εκείνων που από την μια θεωρούν τους εαυτούς τους ‘’σπορά των ηττημένων του 40’’, και από την άλλη ‘’ονειρεύονται αναβίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού’’. Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο.
Το ‘’παιχνίδι’’ μοιάζει να φθάνει στην κορύφωση του με τον Αλέξη Τσίπρα να έχει λίγες επιλογές, οι οποίες πιθανόν να είναι και μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έτσι, θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με δύο υπαρκτά σενάρια. Το πρώτο περιλαμβάνει για ακόμη μια φορά μια ατιμωτική, ντροπιαστική και συνάμα επώδυνη συμφωνία που θα προβλέπει την υπερψήφιση όλων των προαπαιτούμενων με ό, τι αυτό συνεπάγεται για το πολιτικό μέλλον του ίδιου, του κόμματος του και των αντιδράσεων που θα προκύψουν μέσα σε αυτό, ενώ το δεύτερο και πιο οδυνηρό για την χώρα θα είναι η πολιτική του διάσωση μέσω εκλογών, τις οποίες εκ των προτέρων γνωρίζει πως θα χάσει, έχοντας συνδέσει το όνομα του με ένα 4ο Μνημόνιο.
