Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Έχω πρόβλημα αναγνώστη μου, μεγάλο και υπαρξιακό! Δυσκολεύομαι πλέον να βρω τα λόγια για να αρθρώσω σκέψεις που αφορούν στο πολιτικό φαινόμενο της Ελλάδας. Νομίζω πως από την οικονομική κρίση περάσαμε στη κοινωνική κρίση για να καταλήξουμε στη κρίση νοήματος. Εδώ πλέον δεν κλονίζεται απλώς ο άνθρωπος ως πολιτικό ον, αλλά η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη με τη μορφή της γνώσης, της αίσθησης, της αισθητικής, της ηθικής και της διαίσθησης. Χωρίς αυτά παύεις να είσαι άνθρωπος, μεταβάλλεσαι σε ζόμπι!
Είναι ζοφερή η ανθρώπινη ύπαρξη στην πατρίδα μας, επειδή, για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της, ο λαός μοιάζει να αποδέχεται διαλογικώς (discursively) πως κάθε παλιάτσος μπορεί να γίνει η μοίρα της. Αν σκεφτείς έτσι η πολιτική διαδικασία με την έννοια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν έχει νόημα. Ο ίδιος ο δημόσιος βιος δεν έχει νόημα, ενώ ο ιδιωτικός καταλήγει στον απόλυτο κυνισμό, αν όχι στη χυδαιότητα.
Πώς την πάθαμε έτσι, αγαπητέ αναγνώστη των σημειωμάτων μου! Το νόημα δεν προκύπτει αυθαιρέτως και απομονωμένα από τη σχέση μας, αλλά πάντα σε συνάρτηση με τη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα εντός της οποίας αυτή δομείται. Και καθώς αυτή ορίζεται πλέον από παλιάτσους, οι οποίοι πέτυχαν να εμφανίζονται ως η αυθεντική μοίρα μας, είναι αδύνατον να παραχθεί νόημα. Οι παλιάτσοι υπάρχουν για να προκαλούν νοηματικό κενό!
Βιώνουμε πλέον τη κρίση των κρίσεων… τη κρίση νοήματος. Αυτό σημαίνει ΤΕΛΟΣ. Όχι αυτό που λέμε «τέλος, για μια νέα αρχή», αλλά τέλος στον πολιτικό τρόπο διαμόρφωσης διαλογικών τάξεων πραγμάτων, βασισμένων στην αρχαιολογία και γενεαλογία της ίδιας της γνώσης: στη σχολαστική και μεθοδολογικά συνεπή, κριτική επεξεργασία της εμπειρίας της ανθρωπότητας, δηλαδή.
Φοβάμαι πως τα πράγματα στην Ελλάδα και σε ό, τι αφορά στην Ελλάδα ως εθνική ταυτότητα, επιμέρους πολιτικές ταυτότητες και Κοινωνικό Ζήτημα γίνονται πολύ σοβαρά, επειδή διολισθήσαμε στο φάσμα μιας μοίρας που παριστούν και κατασκευάζουν παλιάτσοι. Και μην θεωρήσεις πως εννοώ αποκλειστικά τους γελοίους «ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας κυριαρχείται από παλιάτσους, οι οποίοι εμφανίζουν τους εαυτούς τους σαν τη καλή μοίρα μας! Οι περισσότεροι αντιδρούν και τους θεωρούν τη κακιά μας και ανάποδη μοίρα μας, αλλά …μοίρα μας! Και αυτό είναι το νέο μας πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πολιτικού χαρακτήρα πρόβλημα μετά τον πόλεμο.
Αν περάσεις σε αυτό το φάσμα σχηματισμού του γνωστικού σου μοντέλου ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά έχουν νόημα. Το ύφος και το ήθος δομούνται μεταφυσικώς και εξωκοινωνικώς, ενώ η διαστροφή και κάθε μορφή βίας έρχονται να ορίσουν κυριαρχικά τη σημειολογία της καθημερινότητας. Δεν υπάρχει πλέον σημασία έξω από τη διάσταση κάποιας βίας και συνήθως μιας απολύτως καταστροφικής βίας, κάποιας απόλυτης βίας. Εδώ το νόημα είναι ένα σκάνδαλο αυτό καθ’ εαυτό που παράγεται από ένα πάζλ σκανδαλιστικών ιστοριών, σωμάτων και συμπεριφορών. Αλήτη, νταβά της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας, που διαμορφώνεις καθημερινά με τον δημοσιογραφίσκο σου αυτό το «νόημα» (: mental picture), χωρίς τελικώς νόημα ιστορικά σχηματισμένο, υπηρετείς τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας …και το ξέρεις, το ξέρεις! Εσύ είσαι, άθλιε, που κάνεις καθημερινά μοίρα μας τον παλιάτσο, για να κρυφτείς πίσω από αυτόν, για να μη δει ο κόσμος το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο της ηγεμονίας στην Ελλάδα.
Η τρόικα δεν θα υπήρχε, αν δεν κυριαρχούσε ο παλιάτσος στα ελληνικά πράγματα. Και η τρόικα δεν θα νομιμοποίητο πολιτικώς και δεν θα μακροημέρευε, αν ο παλιάτσος δεν έπειθε πως αποτελεί τη μοίρα μας. Τη μοναδική μας μοίρα! Μια μοίρα για μια ζωή χωρίς νόημα – χωρίς πάθος, χωρίς βάθος, χωρίς ήθος, αίσθημα, προσήλωση, αγωνισμό και αφοσίωση. Μια ζωή σαχλαμάρα, κλάψα, μισανθρωπισμό, νομικισμό, αγαπισμό, υποκριτικό θρησκευτισμό, υποκριτικό ιδεολογισμό, υπερχείλιση θυματοποιητικής αφήγησης και κακομοιριάς, χωρίς πραγματική, φυσιολογική, βιοοικονομική ζωή!
Η πολιτισμική απαθλίωση στην Ελλάδα είναι η αιτία που νομιμοποιεί πολιτικώς κάθε παλιάτσο. Στην πατρίδα μας δομήθηκε μια μαζική κουλτούρα, η οποία τοποθετεί την παραγωγή νοήματος στο χώρο του σαδομαζοχισμού. Αυτό αποκαλείται ανωμαλία, αναγνώστη μου, και στο βαθμό που η ανωμαλία γίνεται αντιληπτή ως μοίρα, δεν βλέπω πώς θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τους λογής-λογής παλιάτσους.
