Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Το πιο χιλιοειπωμένο μότο των ετών της κρίσης είναι “θέλουμε επενδύσεις”. Έχει αρθρωθεί από όλους και με όλες τις δυνατές εκφάνσεις και ερμηνείες που θα μπορούσαν να του δώσουν. Χρησιμοποιήθηκε από όσους αναζητούν στη χαμηλή φορολογία και την διευκόλυνση των διαδικαστικών βημάτων την αναστροφή του αποεπενδυτικού κλίματος αλλά και από αυτούς που προτάσσουν τις δημόσιες επενδύσεις και βρίσκουν διαρκώς προφάσεις για να αναβάλλουν ώριμα επιχειρηματικά πλάνα.
Η κυβέρνηση επιβεβαιώνει μέρα με τη μέρα ότι είναι άλλο να δηλώνεις πρόθυμος να στηρίξεις δημιουργικές προτάσεις κι άλλο να ακολουθείς συντονισμένα βήματα για να τις προσελκύσεις. Παραμένει εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες και την άτεγκτη τυπολατρία, αγκιστρωμένη σε ταξικές μονομέρειες, παροπλισμένη από τις συντεχνιακές και λοιπές εκδουλεύσεις της. Μέσα σε λίγες μέρες προέκυψαν τρία γεγονότα που πιστοποιούν αυτή ακριβώς την εμμονή.
Κορυφαίο παράδειγμα η ιστορία των Σκουριών όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ορθώνει περιβαλλοντικά προσχώματα παρά την δικαίωση της εταιρείας από το ΣτΕ και αναμασά τα ίδια επιχειρήματα προτιμώντας την διακοπή των εργασιών και την απόλυση των υπαλλήλων παρά την συνεννόηση και την προσαρμογή ώστε και οι περιβαλλοντικοί όροι να επιτευχθούν και μια επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων να μην απομακρυνθεί στα πλαίσια μιας ασύμφορης χρονομανίας. Στις πλάτες των εργαζομένων παίζεται ένα από τα τελευταία παιχνίδια αριστερής επικοινωνιακής “γυμναστικής”.
Ακολούθησε το ζήτημα του λιμανιού του Πειραιά όπου στον πρόσφατο διαγωνισμό η COSCO βρέθηκε να είναι η μόνη ενδιαφερόμενη και μάλιστα με ένα εξαιρετικά χαμηλό τίμημα, πολύ μικρότερο από αυτό που αναμένονταν. Μια ιδιωτικοποίηση που είχε φορτωθεί με πολλές προσδοκίες, για ακόμα εντονότερη δραστηριοποίηση και διεθνοποίηση των εργασιών του λιμανιού, απέβη άκαρπη. Το γενικότερο πολιτικό και οικονομικό κλίμα, με την αξιολόγηση να παραμένει αίολη και τις ελληνικές επιχειρήσεις να αποχωρούν μαζικά από τη χώρα κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της νέας υπερφορολόγησης, παρέσυραν την όλη διαδικασία στην απαξίωση.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι κυβερνητικές βλέψεις για την διαμόρφωση του τηλεοπτικού τοπίου. Αν ισχύει η πρόθεση για χορήγηση λιγότερων από πέντε αδειών πανελλαδικής εμβέλειας τότε πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχέδιο ελέγχου του χώρου με όρους και προϋποθέσεις που θα ορίσει το Μαξίμου. Όσο κι αν είναι γεγονός ότι η πρώτη διεθνής έρευνα για την ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, που έγινε στα τέλη των ’80ς, προέτρεπε στη λειτουργία… ενάμιση καναλιού, σήμερα έχει διαμορφωθεί ένα κατακερματισμένο μεν τοπίο, αλλά που μόνο η ίδια η αγορά μπορεί να εξυγιάνει μέσα από συγχωνεύσεις.
Καμιά κρατική παρέμβαση δεν δικαιούται να επιβάλλει χιλιάδες απολύσεις και αναγκαστικές αναδιαρθρώσεις αξιοποιώντας ουσιαστικά την επιρροή της για να οδηγήσει σε αναδιάταξη το μιντιακό τοπίο και τις επιχειρηματικές δυνάμεις που το στηρίζουν. Με αυτές τις διαθέσεις το μήνυμα προς την πραγματική οικονομία είναι ένα. Χάσαμε τις επενδύσεις. Stop!
