Του Γιώργου Ευγενίδη
Διαβάζεις την ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και πραγματικά απορείς: «Λόγω καύσωνος και για την προστασία των επισκεπτών και των εργαζομένων, και σύμφωνα με την ισχύουσα εργατική νομοθεσία, ο αρχαιολογικός χώρος της Ακρόπολης και του Διονυσιακού Θεάτρου κλείνει για το κοινό σήμερα, Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 και αύριο Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018, στις 14:00. Οι επισκέπτες που έχουν ήδη εκδώσει ηλεκτρονικό εισιτήριο για τις συγκεκριμένες ημερομηνίες από το διαδίκτυο, παρακαλούνται να προσέλθουν στα εκδοτήρια προκειμένου να το αντικαταστήσουν με άλλο, σε ημερομηνία της αρεσκείας τους».
Δεν έχει να κάνει με το ποιος είναι στην κυβέρνηση. Έχει να κάνει με τη νοοτροπία καφενείου που επικρατεί σε αυτή τη χώρα. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι στην Αίγυπτο, στην έρημο, όπου έχει 40+ βαθμούς κάθε μεσημέρι, θα έκλειναν οι πυραμίδες τις μεσημεριανές ώρες, προκειμένου να μην πάθουν τίποτα επισκέπτες και υπάλληλοι;
Καλώς ή κακώς, η Αθήνα είναι προορισμός transit, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Transit σημαίνει ότι οι περισσότεροι τουρίστες έρχονται για 1-2 μέρες, πριν πάνε σε κάποιο νησί ή παραθαλάσσιο μέρος. Σε αυτό το διάστημα, δε, ανεξαρτήτως ζέστης, περπατούν στο κέντρο της πόλης, επισκεπτόμενοι τη ζώσα ιστορία που υπάρχει παντού στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Και, αυτονόητα, για έναν τουρίστα από την Αυστραλία, τις ΗΠΑ ή μια ευρωπαϊκή χώρα, η επίσκεψη στην Ακρόπολη μπορεί να είναι και ένα όνειρο ζωής που να θέλει να πραγματοποιήσει εντός των 24, 36 ή 48 διαθέσιμων ωρών που θα έχει στην πρωτεύουσα της χώρας.
Είναι σαφές ότι κανείς δεν θέλει να δουλεύει σε συνθήκες καύσωνα. Τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους, αλλά, αν έχεις στο γραφείο σου κάποιο κλιματιστικό, όλο και κάπως αντέχεις. Τι θα γίνει όμως, για παράδειγμα, με τους τροχονόμους; Αν χαλάσει κάποιο φανάρι, επειδή έχει καύσωνα, δεν θα βγει τροχονόμος να ρυθμίσει την κυκλοφορία; Το κράτος δεν παραλύει επειδή η θερμοκρασία ανεβαίνει, άσχετα, αν μπορεί να πάρει μέτρα, προκειμένου να διευκολυνθούν και οι υπάλληλοι. Και, φυσικά, όταν πρόκειται για τη βαριά βιομηχανία της χώρας, τη μόνη ουσιαστικά εναπομείνασα βιομηχανία στη χώρα, τον τουρισμό, ο «ακρωτηριασμός» της δυνατότητας επισκεψιμότητας ενός εκ των διασημότερων μνημείων της αρχαιότητας ανά την υφήλιο, απλά και μόνο, επειδή κάνει ζέστη, ακούγεται, όπως και να το κάνουμε, φαιδρό.
Για να μην είμαστε εμπαθείς, το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Δεν είναι θέμα του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, όπως παλιά δεν ήταν πρόβλημα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ-γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι βαθύ, δομικό και δεν άλλαξε παρά το μνημονιακό σοκ, αλλά αντίθετα, για κάποιους, αυτός ο συνδυασμός βαλκανικής και ανατολίτικης μοναδικότητας που μας διακατέχει έγινε στοιχείο άμυνας «στις επιταγές των ξένων». Όσο αυτό δεν αντιμετωπίζεται, έστω και αργά και όχι δια του δόγματος του «σοκ», τότε τα αυτονόητα θα παραμένουν ζητούμενα.
Και ελπίζω να μην κλείσει προληπτικά η Ακρόπολη τις επόμενες μέρες, επειδή θα βρέχει.
