Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι δικό μου. Πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ, αλλά δεν το έγραψα. Συντάκτης του είναι ο κ. Τηλέμαχος Χορμοβίτης, φίλος μου στο facebook. Συμφωνώ απολύτως με όσα γράφει και αντί για δικό μου σχόλιο επέλεξα να το παραθέσω όπως ακριβώς το αντέγραψα από την σελίδα του.
Όπως στη Δύση, έτσι και στην Ελλάδα, τα κινήματα που προωθούν την ατζέντα του “πολιτισμικού μαρξισμού” (πχ φεμινίστριες, γκέι κίνημα κτλ) προσπαθούν απεγνωσμένα να μας πείσουν ότι το παρακάτω αφήγημα αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα: όποιος δεν είχε την τύχη να γεννηθεί λευκός, στρέϊτ και άνδρας, από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί, ζει μια πραγματική κόλαση και πέφτει συνέχεια θύμα βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και διακρίσεων. Βεβαίως, όποιος ζει στην Δύση ή στην Ελλάδα του 2017, και όχι στη Σαουδική Αραβία, καταλαβαίνει αμέσως πως αυτή η εικόνα μπορεί να είναι ωραίο υλικό για δακρύβρεχτες ταινίες, αλλά ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Κάπως όμως πρέπει να δικαιολογηθεί η ύπαρξη και οι παχυλές αμοιβές των ακτιβιστών και έτσι αυτοί, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, εξακολουθούν να μας πλασάρουν το ίδιο παραμύθι. Αυτό το παιχνίδι προσπαθεί να παίξει και το εγχώριο γκέι κίνημα, έλα όμως που οι εναγώνιες προσπάθειές του να κατασκευάσει τα δικά του θύματα, έχουν στεφθεί, μέχρι τώρα, με παταγώδη αποτυχία.
Ήταν πριν λίγα χρόνια όταν γινόταν χαμός με τις ρατσιστικές επιθέσεις της “Χρυσής Αυγής” εναντίον των μεταναστών και κάποια τζιμάνια στο γκέι κίνημα οσμίστηκαν την χρυσή ευκαιρία να αποκτήσουν και αυτοί το φωτοστέφανο του θύματος. Η αρχή έγινε με κάποια φυλλάδια που υποτίθεται πως πέταξε η “Χρυσή Αυγή” στο Γκάζι, τα οποία απευθύνονταν προς τους ομοφυλόφιλους και έγραφαν: “Μετά τους μετανάστες, είστε οι επόμενοι”. Έλα όμως που, παρά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, ποτέ δεν δημοσιεύτηκε ούτε μια φωτογραφία αυτών των φυλλαδίων και, όπως παραδέχονται όλοι, τα φυλλάδια αυτά δεν τα είδε ποτέ κανείς. Επόμενο βήμα οι βίαιες επιθέσεις κατά γκέι ατόμων, που ξαφνικά έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Και να τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ στις εφημερίδες και στα “προοδευτικά” free press, και να οι συνεντεύξεις των ακτιβιστών που επισήμαιναν πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα της ομοφοβικής βίας στην Ελλάδα. Βέβαια, όπως μου αποκάλυψε άτομο που κινείται στον ακτιβιστικό χώρο, ποτέ δεν δόθηκε δικαστική συνέχεια σε αυτές τις ιστορίες επειδή οι καταγγελίες είχαν πολλά κενά και αντιφάσεις και καταλάβαιναν και οι ίδιοι πως θα μπορούσαν να ρεζιλευτούν. Επίσης, κατά διαβολική σύμπτωση, τα θύματα σχεδόν πάντα ήταν ακτιβιστές ή κάποιοι ανώνυμοι που, όλως τυχαίως, έκαναν δηλώσεις στα ΜΜΕ και νόμιζες ότι έχουν καταπιεί τα άπαντα της… Τζουντιθ Μπατλερ και του Μισελ Φουκω! Και κάτι ακόμη που έχει ενδιαφέρον είναι πως οι καταγγελίες για επιθέσεις πάντα πλήθαιναν πριν ψηφιστεί κάποιο νομοσχέδιο που αφορά τα λεγόμενα “gay δικαιώματα” (πχ αντιρατσιστικός νόμος, σύμφωνο συμβίωσης).
Με αυτά και με αυτά, το γκέι κίνημα δεν είχε μπορέσει ακόμη να κατασκευάσει τα δικά του θύματα-ήρωες, ενώ ούτε η κοινή γνώμη είχε πειστεί πως η ομοφοβική βία στην Ελλάδα ήταν τόσο εκτεταμένη, όσο θέλουν να μας την παρουσιάσουν οι ακτιβιστές. Και να που ήρθε η ιδανική ευκαιρία με το περιστατικό στο Ρέθυμνο. Το θύμα ήταν γκέϊ και ο τόπος της επίθεσης ήταν η Κρήτη, η περιοχή της Ελλάδας με την πιο έντονη macho κουλτούρα. Το σκηνικό είχε στηθεί, οι ακτιβιστές έβλεπαν, με τα μάτια της φαντασίας τους, να τους καλούν σε όλα τα κανάλια για να εξαπολύσουν φιλιππικούς εναντίον της ελληνικής ομοφοβικής κουλτούρας, κάποιοι από αυτούς θα γίνονταν διάσημοι, νέα ανελεύθερη “πολιτικά ορθή” νομοθεσία θα μπορούσε να επιβληθεί και το χρήμα θα έτρεχε ζεστό στα ταμεία και στις τσέπες τους. Αλλά τί γκαντεμιά! Τελικά οι δράστες ήταν Γάλλοι, ακόμη και το ίδιο το θύμα δεν ισχυρίζεται ότι επρόκειτο για ομοφοβική επίθεση και το γκέϊ κίνημα είδε για μια ακόμη φορά όλα τα όνειρα και τις φαντασιώσεις του να πέφτουν στο κενό!
Ένα ομοφοβικό έγκλημα επειγόντως, ρε παιδιά! Ένα ομοφοβικό έγκλημα για να δικαιολογήσουν οι ακτιβιστές το ρόλο τους, να γεμίσουν τις τσέπες τους και να προωθήσουν την ατζέντα τους. Πολλά σας ζητάνε πια;
